Marathonschaatser Hoogeveen, de eeuwige doordouwer

Jouke, nog hoofdpijn na de ongetwijfeld heftige zaterdagavond, na je aansprekende zege? „We hebben het er goed van genomen. Dat litertje Schrobbelèr (het kruidenbitter dat de winnaar van een race traditiegetrouw krijgt, red.) was zo op. Ja, de overwinning is uitbundig gevierd, met de gehele ploeg. Moet kunnen, hè. De aandacht gaat nu weer uit naar wat nog komen gaat, vooral de Alternatieve Elfstedentocht van woensdag.” Sneeuw, wind en dooi noem jij altijd je metgezellen bij het marathonschaatsen. Speelden de elementen je zaterdag ook in de kaart? „Mijn overwinningen uit het verleden kwamen meestal tot stand onder dit soort omstandigheden. Op de een of andere manier laat ik me er niet door van de wijs brengen, en bovendien heb ik een methode gevonden om dan heel hard te gaan. Wanneer het weer tegenwerkt, vooral tijdens de wedstrijden op Zweedse meren, ben ik op m’n best. Keihard voor de wind rijden, want ik word blij als de wind opsteekt. Alleen, toen ik zaterdag demarreerde, was de wind al gaan liggen, haha. Daardoor werd het nog wat meer doorbijten.” Wat vast ook helpt, is de kop. Op een of andere manier moet je begiftigd zijn met een hoofd dat niet op hol kan slaan, terwijl je wel bij wijze van spreken tien keer in zo’n uitputtingstocht denkt aan demarreren, aan gas geven. „Het is belangrijk rustig te blijven bij de tegenslagen die je tijdens de race krijgt te verwerken. Het missen van een bidon, valpartijen, weg zijn met een ideale groep en toch weer worden teruggepakt, dat soort dingen gebeurt en stapelt zich op in een wedstrijd. De kunst is dat lekker over je heen te laten komen, terwijl je bezig blijft met die ene kans.” Hoeveel keer ben je dan gevallen zaterdag, of hoe vaak greep je naast een drinkbus? „Drie keer lag ik op het ijs, in een geval pakte ik mis bij de bevoorrading. Maar toen had ik geluk, want terwijl ik al scheldend verder schaatste, hoorde ik achter me iemand ’Jouke’ roepen. Dat was een ploeggenoot die mijn bidon had aangenomen.” Is een race die 150 km of langer is, eigenlijk wel tactisch te rijden? En dan puur rekening houdend met de capaciteiten, eigenschappen van de grootste tegenstanders. „Dat kan zeker. Ik rijd al even mee in het peloton en ken daardoor de kwaliteiten en trucjes van de meeste mannen. Met dit team (Bouwselect, red.) kunnen we de wedstrijd urenlang in onze hand houden. Als het spel niet voor mij is, is het voor een van de anderen. We zaten er in elke kopgroep bij. Bekijk ook de uitslag maar: in de top-10 staan er drie van ons. Dat heb ik nog niet eerder meegemaakt.” Tegelijkertijd strookt dat niet met de pure beleving van Jouke Hoogeveen, voor wie marathonschaatsen vooral een man-tegen-man duel moet zijn. „Dat kan, maar ik ben te vaak in die val getrapt en vermorzeld door de plannen van degenen die collectief sterk staan. Dat werkt niet meer in deze tijd. Je kunt wel met je team een strategie opzetten die erop is gericht om uiteindelijk in man-tegen-man situaties te komen. Dat is wat wij willen: manieren zoeken om de race mooi te maken en om in een kopgroep te belanden. Er is een ding nóg beter dan een kopgroep. Alleen aankomen.” Zeg ’ns eerlijk: zo’n Open NK, over slechts 150 km, is toch maar surrogaat voor De Lange Adem, zoals je bijnaam luidt? „Nee, nee, absoluut niet. Het was pas de tweede keer dat het Open NK over 150 kilometer ging. Daar ben ik super-blij mee, want honderd was steeds net te kort voor mij. Ik heb een paar keer op het podium gestaan naast Jorrit Bergsma of Gary Hekman, denkend ja, ja, als het wat langer was geweest, had er meer ingezeten.” Ik bedoel het ook gekscherend. Meer in de zin van: deze titel is geweldig, maar één race hoort echt op jouw palmares: de Alternatieve Elfstedentocht. De zege ontbreekt nog na elf deelnames. „Dat is de reden waarom ik hier ben. Dat is mijn grote doel, maar de Nederlandse titel en schaatsen in de driekleur zijn misschien toch mooier. Ik ben deze winter heel hard voor mezelf geweest. Soms had ik beter wat rust kunnen nemen, maar ik trainde toch door met het idee dat ik me gedurende de tien dagen op de Weissensee wel goed zou laten verzorgen door de fysio. Lekker elke dag de sauna in en alleen maar die wedstrijden rijden. Dan kom ik zo tot rust dat er prachtige dingen mogelijk zijn.”