Vriend overleden shorttrackster Van Ruijven: ’Lara verwacht dat ik verder leef’

’Lieve Laartje van me. Ik ga je missen. Ik hou van je en heb altijd van je gehouden en zal altijd van je blijven houden. Je bent de liefde van m’n leven, dat ben je altijd geweest en zul je altijd blijven. Ik ben bij je, en jij bij mij. Voor altijd. Ik hou van je. Liefs, jouw Iv.” Het zijn de woorden waarmee Ivar Fama elke dag zijn Lara gedag zei op de intensive care van het ziekenhuis in Perpignan en tijdens de uitvaart. ’Brute pech’ Als hij terugdenkt aan die heftige periode in Frankrijk is het vanzelfsprekend nog altijd onwerkelijk dat de afloop zo dramatisch zou zijn. „Ze belde me donderdag 25 juni op dat ze naar het ziekenhuis moest. Niets ernstigs, zei ze. Ik wilde meteen in de auto springen, maar Laar zei ’nee’ want er leek niet veel aan de hand. Zondagochtend ben ik met haar vader Gerard toch die kant op gegaan, ik heb haar zelfs nog via Facetime gesproken en ook toen leek het er nog niet op dat het heel ernstig was. We kwamen laat in de avond aan en Lara lag te slapen, dus zijn wij naar het hotel gegaan om de volgende ochtend bij haar langs te gaan. Maar om half vijf ’s nachts werd ik gebeld dat het heel slecht ging.” „Sindsdien is ze niet meer wakker geworden”, vervolgt hij. „Op Schiphol hebben we elkaar voor het laatst vast kunnen houden. Ik bracht haar altijd weg als ze voor een trip op pad ging, vooral vanwege de woorden die mijn moeder me altijd inprentte: ’Ga nooit de deur uit, zonder dat je zegt dat je van elkaar houdt.’ En dat bleek de laatste keer te zijn, want dit zag helemaal niemand aankomen. Hoe dit kon gebeuren? Ik heb het medisch dossier gelezen en het was brute pech. Een auto-immuunreactie met een noodlottige afloop, die heel zelden voorkomt. Met de vraag blijven stellen hoe het kon, komt Lara niet terug. Was het maar zo…” Lara geraakte in een coma, om daar nooit meer uit te ontwaken. De klap kwam keihard binnen bij haar vriend, familie, vrienden en de shorttrackploeg. „Je wereld stort in elkaar. In die heftige week waren er op het ene moment hoopgevende berichten, maar de volgende dag kreeg je weer minder goed nieuws te horen. Toch houd je je vast aan dat kleine beetje hoop dat ze nog beter kan worden, terwijl je eigenlijk weet dat de kans heel groot is dat het nooit meer goed gaat komen. Op 10 juli is ze overleden en dan staat je wereld op zijn kop.” Coldplay „Het klinkt misschien raar”, zegt Ivar dan. „Maar Laar heeft me door die moeilijke momenten heen getrokken en nog steeds. Zij was altijd zo positief en geeft me in mijn gedachten een schop onder mijn reet. Zij is altijd de sterkere van ons tweeën geweest. Zo werd ik een van die ochtenden van die week niet van een telefoontje wakker maar van de wekker. Ik dacht: hoe kan ik het opgeven, terwijl Lara aan het vechten is voor haar leven? Ik heb me fatsoenlijk aangekleed en heb het nummer ’Fix You’ van Coldplay opgezet. Een clip in Sao Paolo waarin tienduizenden mensen zingen: ’I will try to fix you’. Een hele mooie video, die ik in het verleden aan haar liet zien. Opeens kreeg dat nu de betekenis alsof al die mensen dat voor haar zongen.” De twee waren voor elkaar geschapen, alleen al hun geboortedatum is daar voldoende bewijs voor. Zowel Ivar als Lara zag op 28 december 1992 het eerste levenslicht, en hoewel ze elkaar al op jonge leeftijd leerden kennen, duurde het nog jaren voordat ze een relatie kregen. „Toen ik een jaar of zestien was zei mijn moeder al: ’Is Lara geen leuk meisje voor jou?’ Ik antwoordde: ’Lara is niet zomaar een meisje dat je mee naar huis neemt, maar het meisje met wie ik ga trouwen’.” Gezinnetje „Het duurde nog zeker vier jaar voordat we intensiever contact kregen. In het begin ben je nog een beetje aan het daten, maar op een gegeven moment ben je gewoon verliefd en moet je niet zeiken. Dan ga je er samen gewoon voor. We hadden het best vaak over de toekomst. Over trouwen en ja, een gezinnetje stichten. Lara was op en top sportvrouw, maar dat was niet alleen haar leven. Ze studeerde rechten om na haar sportcarrière officier van justitie te worden. Ze werd vaak omschreven als te bescheiden; dat was ze ook, maar ik kende ook een andere Lara. Een intelligente sterke vrouw die zich niet het kaas van haar brood liet eten.” „Op 10 augustus 2013 vroeg ik haar of ze mijn vriendin wilde zijn”, weet Ivar nog precies. „Het was in het jaar dat haar moeder te horen kreeg dat ze weer ziek was. Eind 2013 overleed ze. Het was een vreselijk moeilijke periode, die ons ook dichter bij elkaar bracht. Als je elkaar pas een paar maanden kent en je komt met elkaar door zoiets heen, weet je dat je samen alles aan kunt.” Ivar denkt aan de mooie dingen die hij met Lara deelde en moet lachen als hij memoreert aan een moment dat ze samen gingen sporten. „Dan gingen we naar mijn sportschool in het Westland. Stond ze honderd kilo te squatten en dan zag je een rijtje bodybuilders daar met open mond naar staan kijken. Dat vond ik fantastisch. Ja, ze was lief en bescheiden, maar stiekem verschrikkelijk sterk.” „En”, vertelt hij ook met een grijns, denkend aan de prachtige persoon die ze was: „Voordat we verhuisden woonde ze in een serviceflat. Dat was een mix van topsporters en ouderen. Had ze een buurvrouw van 94 jaar die nog maar weinig mensen in haar leven had. Ja, ze was wereldkampioen, maar ze zat daar ook een taartje te eten met een kopje koffie. Dat was ook Lara.” Donkere wolken „Weet je wat bizar is”, zegt Ivar dan. „In januari hebben we een serieus gesprek gehad over de dood, maar dan hoe zij zonder mij verder moest. Dat was naar aanleiding van een botafwijking die bij mij werd geconstateerd, nadat ik mijn onderarm had gebroken. Anderhalve maand hebben we toen in de rats gezeten dat het mogelijk botkanker was. Gelukkig bleek er achteraf weinig aan de hand, maar dat dat gesprek andersom van toepassing zou worden, verwacht je natuurlijk niet.” „Het geeft me nu wel steun op de moeilijke momenten. Er zijn ook wel goede dagen, maar soms word ik wakker met donkere wolken in mijn hoofd. Dan denk je aan waar je het over hebt gehad. Ik zei in die onzekere periode over mij dat het wel goed met haar zou komen en andersom zei ze dat ook over mij. Ik heb er nu goede gesprekken over met mijn schoonvader Gerard en haar broer Olav. Zo steun je elkaar in alles en die steun vinden we ook bij de shorttrackploeg, want dat zijn geen gewone collega’s, maar is ook als familie.” „Het zal nog wel moeilijk worden, maar ik wil mezelf niet verliezen”, besluit Ivar. „Dat zou Lara ook niet willen. Zoals ik van haar zou verwachten dat ze verder zou leven, verwacht ze dat ook van mij. En op de mindere momenten zal ze er altijd zijn om die schop onder mijn reet te geven…”