Skeletonner Akwasi Frimpong ’dacht aan einde van de wereld’ na aardbeving

De 34-jarige skeletonner wist niet waar hij het moest zoeken op die 18e maart van dit jaar. De staat Utah zat al in een lockdown toen hun huis schudde door de beving met 5,7 op de Schaal van Richter. „Het was heel eng. Erica greep meteen Ashanti om te schuilen, al weet je eigenlijk niet waar je naartoe moet. Je pakt elkaar stevig vast en ja, dan kijk je elkaar aan en zegt hoeveel je van elkaar houdt. Achteraf heeft de grote schok maar 45 seconden geduurd, maar dat leek een half uur, zo heftig voelde het. En daarna hebben we zeker nog veertig naschokken gehad.” „Als je corona en die aardbeving bij elkaar optelt, vraag je je af of dit het einde der tijden is”, vervolgt hij. „Hoe dit soort dingen gebeurt, staat in de bijbel. Wetenschappers zeggen: ’Er zijn te veel mensen op de wereld.’ De gelovigen zeggen: ’Dit is een waarschuwing van God.’ De wereld zoals we er nu mee omgaan en ook met elkaar, heeft een reset nodig.” Frimpong zou normaal gesproken niet thuis zijn. De meest flamboyante atleet van de Winterspelen in Pyeongchang 2018 was uitgenodigd om lezingen te geven in Frankrijk, Zwitserland en voor deelname aan een wedstrijd in Rusland, maar besloot uit angst voor het sluiten van de grenzen thuis te blijven. „En een paar dagen nadat ik die knoop had doorgehakt, besloot president Donald Trump de boel in de Verenigde Staten dicht te gooien. Onze dochter is 2,5 jaar oud en ik had het mezelf niet kunnen vergeven wanneer ik er niet was geweest tijdens die aardbeving.” Hij blijft ondanks alles positief en dat is geen verrassing. Frimpong weet wat het is om op te krabbelen na een traumatische ervaring. De wintersporter was acht jaar toen hij met zijn moeder en broertje Kofi vanuit Ghana naar Nederland vluchtte. Negen jaar woonde hij illegaal met ook nog zus Prisilla in ons land, verzon hij de ene na de andere smoes, om daarna vier jaar lang te vechten voor een paspoort. Pas na inmenging van zijn grote voorbeeld Johan Cruijff, Erica Terpstra en Job Cohen mocht Frimpong zich eindelijk Nederlands staatsburger noemen. Om na het ontvangen van een beurs in 2008 naar Utah te verhuizen. „Ik moest weg om mijn dertienjarige onterechte strijd met Nederland te verwerken, want de emotionele schade zat heel diep.” Inmiddels is hij hét toonbeeld van onverzettelijkheid in zijn geboorteland. Frimpong was twee jaar geleden na skiër Kwame Nkrumah-Acheampong in 2010 de tweede Ghanese atleet die deelnam aan de Winterspelen. Hij eindigde weliswaar als laatste tijdens de skeleton-competitie in 2018, maar daar was de droom niet klaar mee. Hij nam zich voor door te gaan tot Peking 2022 met maar één doel: een olympische medaille. En hij blijft progressie tonen, want vorige maand won hij zelfs als eerste Afrikaan een skeletonwedstrijd in Park City, Utah. Met dank aan Ghana Gas en Forever Living Products kan hij in deze crisistijd voor zijn familie zorgen, al is het hamsteren in de Verenigde Staten nog altijd aan de gang. „Meel, rijst en toiletpapier zijn heel moeilijk te krijgen. Deze week hebben we dat na drie weken eindelijk weer kunnen scoren. Al nemen wij dan niet meteen grote hoeveelheden mee, je moet rekening houden met elkaar.” De familie Frimpong weert zich kranig in het slagveld dat de Verenigde Staten momenteel is. Volgens het Johns Hopkins Coronavirus Resource Center waren er zondag dik 312.000 besmettingen en bijna 9000 doden geteld in het ’beloofde land’. „Hier heerst natuurlijk de gedachte van: We are the greatest. Maar uit alles blijkt dat wij hier niet op waren voorbereid. Ook was het idee dat onze gezondheidszorg top was, maar deze situatie laat het tegendeel zien. Veel mensen zijn niet verzekerd en weten niet wat ze moeten. Het is duidelijk dat we - net als in Nederland - hier ook naar een systeem moeten dat iedereen recht heeft op zorg.” „Natuurlijk wordt iedereen geraakt, maar laten we ook kijken naar hoe de wereld hierdoor op een positieve manier kan veranderen”, zegt Frimpong dan. „Hopelijk is er meer begrip voor elkaar. En nu we keihard worden geconfronteerd met de werkelijkheid blijkt dat dit geen wereld is die alleen maar draait om mondiale leiders, miljonairs, topsporters en artiesten, maar nu treden de mensen in de zorg, chauffeurs, schoonmakers en postbodes op de voorgrond. Het is een les voor iedereen, want één ding is zeker: het coronavirus discrimineert niet.”