Oranje en Frank de Boer geven teken van leven in Bergamo

Zoiets kan toch niet ineens helemaal verdwenen zijn bij het vertrek van een bondscoach. De vertoning in Bergamo geeft tenminste weer wat houvast en zal het verlangen naar de Koeman-periode iets doen afnemen. Een tijdperk dat trouwens soms ook iets te veel wordt geromantiseerd, want diverse keren was het geluk Nederland wel heel nadrukkelijk goed gezind. Maar zoiets wordt snel vergeten als het in een volgende fase met een nieuwe coach iets minder draait. Oranje oogde aanvankelijk onwennig in de nieuwe tactische formatie: 1-5-3-2. Iets wat niet zo vreemd is. Op de tekentafel paste het allemaal precies, nadat de technische staf de beelden van Nederland-Italië had bestudeerd. Echter, in de praktijk had De Boer slechts tweemaal tactisch getraind op het nieuwe spelsysteem, waarvoor hij samen met de internationals koos. Hoewel diverse spelers met een 1-5-3-2-systeem bekend zijn bij hun club; het Nederlands elftal speelt sinds de zomer van 2018 in een 1-4-3-3-opstelling. Vooral omdat toen Frenkie de Jong zich aandiende als architect van Koemans Oranje. Met deze geschiedenis in het achterhoofd is een gewenningsperiode van zo’n stief kwartiertje tegen een topland als Italië niet veel. Wel genoeg om op achterstand te komen. Al had dat veel meer te maken met slap verdedigen. Met een bepaalde lankmoedigheid traden Frenkie de Jong, Daley Blind, Stefan de Vrij en Hans Hateboer hun Italiaanse tegenstanders tegemoet en moesten dat bekopen met een snelle achterstand. In plaats van in te storten, rechtte Oranje onverwacht de rug. Als in een handomdraai veranderde het spelbeeld met Italië als bovenliggende partij naar Nederland als dominant elftal op het veld. Met Frenkie de Jong aan het stuur nam Oranje het initiatief, speelde agressief vooruit, met durf, passie en lef en kreeg daarvoor in de 25e minuut de beloning in de vorm van de 1-1. Weliswaar werd de historische reeks van Oranje van speelminuten zonder doelpunten van 2009 gebroken (324 tegen 318); de afgang van vier interlands zonder doelpunten (nooit gebeurd in 115 jaar Nederlands elftal) werd Oranje en De Boer bespaard. Helaas kon Nederland niet doordrukken en een voorschot nemen op de vierde overwinning in de historie tegen Italië. Er ontspon zich wel een bijzonder aantrekkelijke, open wedstrijd met kansen aan beide kanten. Bondscoach Frank de Boer heeft nu een maand de tijd om te bepalen hoe hij nu verder gaat met Oranje en of de gekozen tactische formatie (1-5-3-2) de nieuwe werkelijkheid wordt. Daarnaast moet de Noord-Hollander persoonlijk ook afrekenen met de periode Koeman en zelf de touwtjes stevig in handen nemen. Hij moet snel een eigen rechterhand aan zijn technische staf toevoegen. Liefst iemand die ook enig plezier uitstraalt want de huidige bondscoach en zijn assistenten zijn nou niet bepaald lachebekjes. Op zich hoeft dat niet, maar er mag best plaats zijn voor een bepaalde ontspanning vanuit de staf als je als groep tien dagen tot elkaar veroordeeld bent. Voor zijn tweede start tegen Spanje, Bosnië-Herzegovina en Polen volgende maand moet De Boer ook z’n eigen stempel op de selectie drukken. Hij moet het mombakkes van Koeman afgooien, bedanken voor de rol van Koeman 2.0 en een eigen koers kiezen. Want mocht De Boer verzuipen als bondscoach dan toch het liefst op de De Boer-way en niet als slap aftreksel van Koeman. Een grote bang bij de samenstelling van de nieuwe selectie kan geen kwaad en hem zelfs de zogenaamde ‘fear-factor’ bezorgen. Iets wat hoort bij een bondscoach van Oranje. Het gelijkspel in Italië heeft Oranje en De Boer nieuw leven ingeblazen. Nu moet de bondscoach zelf de volgende stappen zetten zonder zich ook maar om iets of iemand te bekommeren.