Patrick Kluivert, 25 jaar na de Champions League-winst: ’Ik krijg nu weer kippenvel’

Vraag Michael van Praag naar het telefoongesprek dat hij twee dagen voor de Champions League-finale met Patrick Kluiverts moeder Lidwina voerde en de toenmalig Ajax-voorzitter schiet hoogstwaarschijnlijk weer in de lach. „Ze voorspelde dat ik in de tachtigste minuut de winnende treffer zou aantekenen”, herinnert Kluivert zich. „Dat ze er vier minuten naast zat, heeft Michael haar wel vergeven, denk ik.” Hoe vaak word je nog door Ajax-fans aangesproken op die gedenkwaardige dag in mei in Wenen? „Veel, heel veel. En zeker als er weer een jubileum aankomt, zoals nu. De mensen zeggen echt dankbaar te zijn voor het plezier dat we ze in die jaren hebben bezorgd. Dat is na al die jaren nog altijd leuk om te horen.” In hoeverre zette het puntertje jouw leven op zijn kop? „Officieel begon die natuurlijk eerder, maar je kunt Ajax-AC Milan wel zien als het begin van mijn carrière. Op dat moment besefte ik dat nog niet zo, maar nu terugkijkend wel: er zijn veel voetballers die er hun hele loopbaan vergeefs van dromen zo’n finale te mogen spelen. Ik mocht dat op mijn achttiende al en was ook nog eens beslissend. Mijn naam was in één klap gevestigd in het internationale voetbal.” Je mag PSV dankbaar zijn… Lachend: „Ik weet waar je op doelt. Maar ik ben vooral Louis van Gaal dankbaar. Ajax en PSV vochten om de handtekening van Ronaldo en zoals bekend ging hij naar Eindhoven. Omdat ik het jaar daarvoor in de A1 aan de lopende band had gescoord, durfde Louis het aan om mij over te hevelen. Was Ronaldo naar Ajax gekomen, dan had ik op mijn beurt moeten wachten en had ik in Wenen waarschijnlijk nooit gescoord.” Waarom was de wedstrijd om de Supercup tegen Feyenoord zo belangrijk voor je? „Ik scoorde in mijn debuutwedstrijd. En ook al heb je in de jeugd honderden keren gescoord, je zoekt de bevestiging dat je dat ook op het hoogste niveau kunt. Dit was een ongelooflijke boost. Dat bleek ook, want in de eerste acht officiële duels scoorde ik acht keer.” Hoe werd je als jonge jongen opgevangen in het eerste? „Goed, heel goed zelfs. Mijn voordeel was dat ik in een goed draaiend elftal kwam. Alles wat Ajax in die tijd aanraakte, veranderde in goud. En het was prettig dat Edgar Davids, mijn buurjongen, in de selectie zat. Als ik vragen had, kon ik bij Clarence Seedorf en hem terecht.” Wanneer kregen jullie het gevoel dat jullie de Cup met de Grote Oren konden bemachtigen? „Pas écht na die klinkende, historische 5-2-zege in de halve finale op Bayern München. Sterker nog, toen vonden we dat we de Champions League niet meer mochten mislopen.” Hoe gespannen was je voor de eindstrijd? „Eigenlijk helemaal niet. We wisten dat de belangrijkste wedstrijd sinds jaren eraan kwam en bij de fans voelde je de hunkering naar deze hoofdprijs. Maar Van Gaal benaderde deze wedstrijd als elke andere, deed niets anders dan normaal en creëerde daardoor een heel relaxte sfeer.” Beschrijf de dreun eens die je incasseerde tijdens de wedstrijdbespreking. „Die kwam keihard aan, want ik wilde altijd alles spelen, dus zeker deze finale. Maar de trainer koos voor Ronald de Boer in de spits. Op mijn hotelkamer heb ik wel even gevloekt, maar in de groep hield ik me groot, want op zulke momenten moet het individu zich wegcijferen.” Wie praatte je moed in? „Edgar, maar verder deed ik dat vooral zelf. In mijn hele carrière heb ik tijdens reservebeurten van mezelf geëist dat ik alsnog een belangrijke rol ging spelen. Met die mindset lukte dat vaak dan ook nog.” Klopt het dat je moeder niet de enige was die een hoofdrol voor jou voorzag? „Er stond vlak voor de wedstrijd opeens een Braziliaan in een gifgroen jasje op het veld, die me zei dat ik ging scoren en me een zilveren kruis gaf. Tot op de dag van vandaag weet ik niet wie hij is. Na afloop heb ik hem nog kort gezien, maar daarna nooit meer.” Wat dacht je op de bank toen je Louis van Gaal een karatetrap zag maken? „Dat was een vrij ongebruikelijke actie. Maar wel een goed getimede. De scheidsrechter leek geïmponeerd door de grote namen van AC Milan en floot bijna alles in hun voordeel. Dat was daarna voorbij en de vonk van Van Gaal sloeg op ons over.” Wat gebeurt er als je het sein krijgt om te gaan warmlopen? „Het moment dat ik opstond van de bank vergeet ik nooit. Het stadion was voor de helft gevuld met Ajax-fans en die zorgden voor een geluidsexplosie. De adrenalinekick die ik daardoor kreeg, wilde ik vasthouden en mee de wedstrijd in nemen.” Dat lukte … „De pass van Rijkaard kwam op het perfecte moment. Ik nam de bal met links aan, schudde Zvonimir Boban van me af, maar verloor mijn balans. Gelukkig bleef de bal binnen bereik en kon ik de punt van mijn linkervoet er tegenaan zetten. Het was mijn belangrijkste lelijke doelpunt ooit. Als je de beelden terugkijkt, zie je dat ik na mijn doelpunt iedereen wild van me afsla. Voor de wedstrijd had ik al bedacht dat ik mijn shirt met nummer 15 zou omdraaien als ik scoorde, maar tijdens het juichen raakte ik zo in extase dat ik geen lucht meer kreeg en ik iedereen afweerde of wegduwde. Dat werd later uitgelegd alsof ik alle aandacht voor mezelf wilde opeisen, maar ik was echt een beetje in paniek.” Hoe spannend werd het nog in de slotfase? „Dat blijf ik heel bijzonder vinden van de finale. Louis schreeuwde de longen uit zijn lijf, eiste dat we weer bij de les waren. Maar in het veld voelden we dat het niet meer fout kon gaan. De stress langs het veld ging aan ons voorbij.” Wat gebeurde er na afloop? „Koning Willem-Alexander, toen nog kroonprins, liep de polonaise met Erica Terpstra. Maar het beeld dat me het meest is bijgebleven, is de sprint die de juichende Frank Rijkaard trok. Hiervoor was hij terug naar Ajax gekomen. Het bezorgt me nu weer kippenvel.” Ook in de voetbalpodcast Kick-off gaan chef voetbal Valentijn Driessen en Ajax-watcher Mike Verweij uitgebreid in op de Champions League-winst van 1995. Zo komt onder meer de aanvoerder van destijds, Danny Blind, aan het woord. Luister ’m hier.