De lessen van Nuis en Terpstra

Natuurlijk was bij allebei het talent al jong zichtbaar, vervolgens doemden allerlei remmende factoren op. Waarbij ook het eigenzinnige duo niet kon worden vrijgepleit. Alleen was deze grillige fase wel onderdeel van het latere succesverhaal. De periode waarin voor zowel de schaatser als wielrenner de kans op hoofdprijzen leek te vervagen. Het was vaak net niet of net iets teveel of net iets te boos op de rest van de wereld. Tot de knop omging. Wat volgde waren jaren van ongekende discipline, bewuste keuzes en het oog voor detail. Met ongekende successen in 2018 tot gevolg. Nuis werd in februari met twee gouden medailles op de 1000 en 1500 meter gekroond tot de Koning van de Winterspelen en een maand later won Terpstra de Ronde van Vlaanderen. Extra bijzonder was dat beiden als favoriet triomfeerden, een verschil met hoe Terpstra in 2014 Parijs-Roubaix won. Net als Nuis in Pyeongchang was hij ditmaal voor het startschot al bestempeld als de zekere winnaar. In plaats van een verlammende werking zorgde het voor de extra power die nodig was om geschiedenis te schrijven. Daardoor behoren deze zeges tot de buitencategorie. Helemaal vanwege het traject dat de 28-jarige Nuis en 33-jarige Terpstra moesten afleggen. Waarbij twee atleten, met een hoog streetwise-gehalte, uiteindelijk zelf precies wisten wat de laatste stukjes van de puzzel moesten zijn. Zoals duidelijk werd uit de quote die collega Raymond Kerckhoffs uit de mond van Terpstra optekende: ’Je moet zo egoïstisch zijn dat je veel durft te investeren in de wetenschap dat je daar ooit iets terug voor krijgt.’ Dus ’gebruikte’ de wielrenner de kennis van ploegleider Patrick Lefevere om er zelf zijn voordeel mee te doen, precies zoals Nuis dat met de inzichten van topcoach Jac Orie deed. Eigenlijk het ultieme bewijs hoe essentieel het is als topsporters leren om hun eigen keuzes te maken en niet dat alles aan ze wordt opgelegd. Een trend die onder meer in het topvoetbal zichtbaar is. Waar alleswetende coaches met grafieken vol looplijnen en pijlen hun spelers volpompen met informatie, waardoor het eigen initiatief tot het minimum wordt gereduceerd. Terwijl juist het leren van fouten en het zelf vinden van oplossingen een sporter completer maken. Nuis en Terpstra zijn daar de levende bewijzen van. Winnaars van nu, dankzij de hobbels waar ze ooit tegenaan gelopen zijn. Een indicatie van hoe zorgvuldig er met de begeleiding van sporters moet worden omgegaan. Niet iedereen heeft de doorleefdheid van Nuis of Terpstra om aan te geven: ’Tot hier en niet verder.’ Daarom heeft de toenemende professionalisering een schaduwkant. Omdat teveel data, statistieken en tactiek de ziel van de atleet aantasten. En haal je het gogme eruit, dan kill je het talent.