Column Ireen Wüst: ’We willen signaal afgeven met thuisquarantaine’

Donderdag zal ik wel even een vreugdedansje maken. Dan mag ik eindelijk weer het ijs op, na tien dagen strikte thuisquarantaine. Het verhaal is bij veel mensen inmiddels wel bekend: we waren vorige week net op trainingskamp in Inzell, toen we daar te maken kregen met een plaatselijke corona-uitbraak. Een dag later zijn we teruggereden naar Nederland. Daar is onze hele ploeg (Reggeborgh) direct in zelfisolatie gegaan, weg van familie en vrienden. Gelukkig ben ik zelf niet besmet geraakt en voel ik me echt topfit, net zoals de meeste andere Nederlandse schaatsers. Je zou misschien denken: als je toch klachtenvrij bent en steeds negatief test, kun je dan niet gewoon naar de ijsbaan gaan om af en toe te trainen? Wat ons betreft is het antwoord daarop een stellige nee. Het grotere geheel Als je nauw in contact bent geweest met iemand die positief heeft getest, staat daar nu eenmaal een quarantainetijd van tien dagen tegenover. Dat is met een reden bedacht, om het virus te kunnen verslaan. In dit soort situaties moet je kijken naar het grotere geheel en dan is dit de enige juiste keuze. Daarmee hopen we ook een signaal af te geven richting de rest van Nederland. We hebben te maken met een soort oorlog die je niet ziet, maar die er wel in één keer kan zijn. En ik zie het in mijn directe omgeving: dit virus wil je niet krijgen, zeker niet als topsporter. Dat neemt niet weg dat zo’n quarantaineperiode heel pittig is. Het geeft me soms ook wel een beklemmend gevoel dat ik niet verder mag komen dan mijn eigen tuin. Ik sta inmiddels elke ochtend om tien uur op, dan maak ik de dagen iets korter. Normaal gesproken ben ik veel eerder wakker, maar dat heeft nu toch geen zin. Ik ben de hele dag alleen thuis in Heerenveen en ik kan je vertellen: dat gaat snel vervelen. Letitia de Jong Mijn partner en collega-schaatsster Letitia de Jong, die momenteel zelf geblesseerd is, verblijft iets verderop in ons vakantiehuisje. Zij komt elke dag even langs om wat boodschappen te brengen. Die levert ze steevast voor de deur af. We dragen dan allebei een mondkapje en ik blijf op anderhalve meter afstand van haar. Tijdens het avondeten spreken we elkaar standaard via FaceTime, dan zijn we toch nog een soort van samen aan het dineren. FaceTime is sowieso mijn beste vriend in deze periode. Tussen de trainingen door ben ik de hele dag sociale contacten aan het onderhouden. En gelukkig heb ik hier thuis redelijke faciliteiten om te kunnen trainen. Dat wil zeggen: schaatsplanken, urenlang fietsen op een hometrainer en gewichten heffen. Het is soms best geestdodend, maar je moet wat. Over twee weken staat het schaatsseizoen immers al voor de deur. Dat is nu ook even het grootste knelpunt, want ik heb natuurlijk geen schaatsbaan in mijn tuin liggen. Heel lange break Normaal gesproken sta je in deze periode vijf tot zes dagen per week op het ijs. Ik mis er straks tien en dat is echt een heel lange break in deze fase van het seizoen. In mentaal opzicht is dat eveneens een uitdaging, want veel van mijn concurrenten zijn nu wel gewoon aan het schaatsen. Ik probeer er in mijn hoofd vooral flexibel mee om te gaan en ga sowieso niet inboeten op mijn conditie. Het scheelt ook dat de Olympische Spelen pas volgend seizoen worden gehouden. Anders zou ik nu wel enigszins gestrest raken… Desondanks ben ik ook ontzettend gemotiveerd voor de Nederlandse kampioenschappen die de komende maanden voor de deur staan. Als er geen onverwachte dingen gebeuren, staan daar straks bijna alle nationale toppers aan de start. Dat is in jaren niet gebeurd, er waren altijd wel wat afzeggingen voor dat soort wedstrijden. Ik denk dan ook dat het tot een prachtige strijd op het ijs gaat leiden; iets waar de schaatsers, sponsoren én de fans (via tv en internet) van kunnen gaan genieten. Hopelijk heb ik zelf ook snel weer het ijsgevoel te pakken en kan ik zaterdag al een trainingswedstrijd rijden in Thialf. Ik ben wel een béétje bang voor de tijden die ik ga neerzetten, maar dat moet ik dan maar als onderdeel van het proces zien. Het is voor ons als schaatsers bovenal mooi dat we straks weer wedstrijden kunnen rijden en ik hoop dat mijn ploeggenoot Kjeld zo snel mogelijk herstelt van het coronavirus.