Exclusief: Michaëlla Krajicek wil de liefde weer een kans geven

Ze tennist nog steeds, maar het scheelde niet veel of ze was in januari van dit jaar definitief gestopt. „Ik zou een toernooi gaan spelen ergens in Rusland, had de tickets gekocht en het visum geregeld. Onderweg naar het vliegveld begon ik in de auto ineens te huilen. Ik had me nog nooit zo leeg gevoeld, was mentaal op en annuleerde dat toernooi.” Ze worstelde een paar maanden met haar gevoel en zocht naar motivatie om door te gaan. „Als je je niet meer op het volgende toernooi verheugt, weet je dat er iets niet klopt. Ik dacht: misschien is dit dan wel het einde. Die inzinking had niet veel met tennis te maken, meer met de gebeurtenissen in de afgelopen twee jaar. Ik ben geen robot die steeds door kan blijven gaan. Ik besloot dat ik het even rustig aan ging doen en een beetje lief voor mezelf mocht zijn. Ik mocht ook wel eens dingen doen die andere mensen van deze leeftijd doen buiten de tennisbaan. Dat deed ik weinig, want ik was best streng voor mezelf met uitgaan en zo. Ik dacht: toe maar, anders is mijn tijd straks voorbij en heb ik nooit een normaal leven gehad.” Freewheelen Na een paar maanden freewheelen ontdekte ze dat ze het tennis miste en nog steeds ambitieus was. „Ik heb toch weer de motivatie gevonden om te kijken hoe ver ik nog kan komen. Mijn lichaam en knie zijn goed, ik ga opbouwen via kleine toernooien en dan verder kijken.” Ze noemt een rij namen van toptennissters die na één of twee blessures zijn gestopt. „Het is niet makkelijk om jezelf te blijven motiveren, want je begint steeds op nul. Je moet mentaal sterk zijn om telkens terug te komen. Ik moet nu weer superfit worden, want ik wil niet alleen maar op een toernooi zijn om mee te doen. Ik wil ook winnen. Het moeilijkst is een doel te bepalen zonder dat ik weet of het haalbaar is met mijn lichaam. Terug in de tophonderd? Ik denk niet dat het niet reëel is. Het is alleen heel ver weg.” Wimbledon 2007 Ze denkt nagenoeg nooit meer aan de kwartfinale van Wimbledon in 2007. „Het is mooi om te weten dat ik daar heb gestaan, meer niet. Het is niet dat ik er niet trots op ben, maar ik wil echt vooruitkijken. Als ik eenmaal echt gestopt ben, zal ik misschien meer terugkijken. Nu wil ik eerst proberen of ik weer in Rosmalen of op Wimbledon kan meedoen.” Waren het alleen de blessures waardoor haar loopbaan na 2007 in een neerwaartse spiraal terecht kwam? Of had ze zelf iets anders kunnen doen? Krajicek antwoordt opvallend openhartig: „Daar heb ik natuurlijk over nagedacht. Niet dat ik er echt mee zit, maar sommige dingen hadden beter gekund. Tot mijn achttiende reisde ik week in week uit met mijn vader. Alle beslissingen werden voor me genomen. Van het ene op het andere moment ging hij helemaal niet meer mee. Mijn vader was een houvast en een zekerheid. Zijn afwezigheid zorgde toen voor een dip in mijn zelfvertrouwen. Het was beter geweest als hij af en toe nog was meegegaan. Als we voor de geleidelijke weg hadden gekozen.” In 2008 werd haar nieuwe coach, de Zuid-Afrikaan Allistair McCaw, ook haar nieuwe vriend. „Misschien was dat niet goed. Misschien had het allemaal anders en beter gekund. Ik zag het niet, ik was achttien jaar en nam niet veel aan van andere mensen. Tot die tijd was alles vlekkeloos met me gegaan, te goed eigenlijk. Die privé-situatie van toen was er niet de hoofdoorzaak van dat het minder ging met mijn tennis. Dat waren de blessures. En misschien heb ik te hard getraind toen ik jong was of ben ik te laat op mijn eten gaan letten. Volgens mijn vader kon ik eten wat ik wilde.” Wonen in Nederland Ze woont momenteel in Praag, maar voelt zich minstens zo Nederlands als Tsjechisch. „Ik houd van de stad Praag en mijn beide ouders komen natuurlijk uit Tsjechië. Tot mijn negende was ik in Nederland, mijn tienerjaren in Praag en vanaf mijn negentiende woonde ik zo’n beetje overal. Ik voel me erg Nederlands en vind het ook veel logischer om voor Nederland in de Fed Cup te spelen dan voor Tsjechië. In de toekomst wil ik ook weer in Nederland gaan wonen.” Vijf jaar geleden zag ze nog een heel andere toekomst voor zich. Na een wedstrijd in Rosmalen werd ze voor het oog van de camera’s op het centre court ten huwelijk gevraagd door haar toenmalige vriend Martin Emmrich. Ze trouwden in 2015 en bij de verbouwing van het appartement in Praag werd ook een ruimte bestempeld als de kinderkamer. „Ik dacht toen dat ik met mijn laatste jaar als tennisster bezig was. Het is anders gelopen.” Sprookjeshuwelijk Het sprookjeshuwelijk duurde niet lang. „Eind 2016 kreeg ik te horen dat het over was. Toen hij dat vertelde, begreep ik het niet en wilde ik er alles aan doen om hem op andere gedachten te brengen. Later begreep ik dat hij toen al met iemand anders was. Hij vroeg zijn nieuwe vriendin ook al snel ten huwelijk en inmiddels zijn ze getrouwd.” De klap was enorm. „Ik heb toen tien dagen bijna niks gegeten en belandde zelfs in het ziekenhuis. Niet dat ik niet meer wilde leven, maar alles waar je het voor doet was ineens weg. Met tennis kun je wel een tegenvaller accepteren, vooral als je thuis een fijn leven hebt. Dat viel dus weg. Ik begon aan alles te twijfelen en vertrouwde niemand meer.’’ ,,Ik voelde me zeker zes tot acht maanden heel erg slecht. Natuurlijk heb je in het leven geen zekerheid, alleen dat je doodgaat. Als je met iemand trouwt, kun je wel op hem of haar rekenen, dacht ik. Dat bleek dus helaas niet zo. Daar zit je dan in je appartement met je kinderkamer. Ik dacht: hoe is dit nu gebeurd? How the fuck did I get here?” Levenslessen „Ik heb echt een paar harde levenslessen geleerd en dit was er eentje van. Ik voel me nu weer goed, beter en misschien gelukkiger wel dan ervoor. Nu kan ik sommige zaken in het leven echt waarderen en kijk ik heel anders naar dingen. Ja, misschien ben ik volwassener. Ik heb in elk geval niet meer zo snel een mening. De ellende is van me afgegleden en we gaan verder. Alles wat je meemaakt, geeft je wel wat. Ik denk wel eens aan wat vaak wordt gezegd. Everything that doesn’t kill you makes you stronger. Dat is wel zo.” Het heeft even geduurd, maar Michaella Krajicek straalt en lacht weer als vanouds: „Sinds heel kort heb ik weer een vriendje. Ik wil de liefde weer een kans geven.”