Startschot Sven Kramer in Inzell: ‘Interessant dat het me lastig wordt gemaakt’

Geef de schaatsers zomerijs en ze zijn tevreden. Sven Kramer, net wakker van het vaste middagdutje tijdens een trainingskamp, maar ook direct weer messcherp in z’n gedachten en woorden, knikt eerst instemmend. Hij kan wel leven met de coronavoorschriften die er gelden in de Max Aicher Arena van Inzell, waar hij nooit eerder zijn schaatsen zo vroeg in het seizoen onder bond. Wat dat betreft beleeft de patron van Oranje gewoon nog even in de slotfase van zijn carrière een primeur. „Joh, het enige wat we moeten doen is een beetje afstand houden op het ijs”, zegt de 34-jarige Fries, terwijl hij tussendoor op het terras van de dorpsbakker annex lunchcafé uit een flesje bruisend water drinkt. Laat dat nou net de regel zijn die de rijders de afgelopen dagen zwaar is gevallen, om de simpele reden dat het slipstream-effect van een treintje teniet wordt gedaan als er tussen de atleten steeds anderhalve meter ruimte zit. Baanmanager Heike Kogler, die op gezette tijden als een spiedende roofvogel langs de baan struint met een videocamera in haar handen, kan over het algemeen constateren dat het niet de spuigaten uitloopt. IJsvloer in Thialf De overige aanwijzingen, variërend van eenrichtingsverkeer rondom de piste, een aparte in- en uitgang en de verplichte mondkapjes op de baan en tribune, zijn voor niemand bezwaarlijk. Alleen dat zomerijs nu hier, in het zuiden van Duitsland, eigenlijk zit het Kramer nog steeds niet lekker. „Het is fijn dat we weer schaatsen. Maar ik heb in mei geroepen: jongens, we moeten ervoor zorgen dat we rond deze tijd een ijsvloer in Thialf hebben liggen. In Nederland is de sport vrijgegeven en kunnen we doen en laten wat we willen...” Hij weet ook dat dit een gepasseerd station is, d’r zijn nu andere punten van aandacht. Want de trip naar Inzell kan gerust worden beschouwd als het startschot van een traject dat over twintig maanden aan de andere kant van de planeet eindigt: de Winterspelen in Peking. De olympische vijf kilometer is de stip aan de horizon waar het allemaal om draait. Wat er tussentijds passeert (titeltoernooien, kwalificaties) noemt Kramer belangrijk, maar het gaat om die twaalfenhalve ronden. De vijf, zíjn afstand. „Ik denk nu niet aan de Spelen. Het is meer het proces hoe ik daar op een goede manier moet komen, zodat ik nog een keer voor elkaar krijg dat ik op m’n allerbest ben. Dat is al moeilijk genoeg. Het wordt me lastig gemaakt (door ploegmaat Patrick Roest vooral, red.); tegelijkertijd vind ik dat ook interessant.” Dat gevecht biedt hem meer houvast dan zijn onberekenbare rug die, door de jarenlange roofbouw van de topsport, een extra horde richting de grote finale is. Sinds maart is er continu aandacht voor geweest. „Musculaire problemen proberen te ondervangen”, zo noemt hij de werkzaamheden van de fysio en teamarts. „Mijn rug wordt niet beter, maar we trachten ’m minder fragiel te maken.” Voor de rest leunt Kramer op lichtpuntjes van het laatste seizoen. Hij verbeterde bijvoorbeeld in december 2019 zijn persoonlijk record op de drie kilometer. „Dat was niet mijn beste race van het jaar, maar vormde wel de bevestiging dat ik op sommige momenten nog steeds beter ben dan ooit. Dat is mooi, dat geeft rust en het voelt veilig. Al is het net zo frustrerend dat ik evengoed twee dagen later nergens toe in staat ben door die rug.” Vonkjes in de ogen Nee, de rit die hem de meeste voldoening schonk, schaatste hij een week voor de WK Afstanden. Startend op de World Cup vijf kilometer in Calgary knalde Kramer ronde na ronde verder onder de wereldrecordtijd... om er na drie kilometer gewoon mee te kappen. De vonkjes in de pupillen van zijn ogen verraden dat hij het weer leuk vindt. „Achteraf heb je dan iets van: shit, ik had moeten doorrijden, dan had er wellicht een wereldrecord ingezeten. Ik reed die race echter met de intentie me voor te bereiden op de WK Afstanden. En ik ben iemand van stick to the plan. Ja, ik weet het, ik vloog daar over de baan, was zo gefocust om de rondjes op 28 laag te houden omdat ik wist dat dat ook van me zou worden gevraagd tijdens de WK. Helaas kwam de wedstrijd in Salt Lake City te vroeg. Zonder het momentum van Calgary wordt het een moeilijk verhaal. Alleen weet ik dat ik dankzij die ervaring dat ik nog niet achteruitga in niveau of conditie. Anders ben je echt niet tot dit soort dingen in staat. Daar houd ik me aan vast. Net zoals aan de regelmaat van mijn vijf kilometers in Heerenveen, net als in Peking op een laaglandbaan.”