Maarten van der Weijden stort zich op triatlon

Op 6 september debuteer je in Workum op een 1/8e triatlon, een maand later volgt de halve triatlon van Hoorn. Waarom? „Sporten vind ik fijn. De zwembaden gingen in maart dicht en ik dacht: dan ga ik een beetje lopen en fietsen. Ik heb me twee keer aan een marathon gewaagd, die van new York en in Rotterdam. De eerste, als lid van een groep oud-topsporters met onder anderen Erben Wennemars, Jan van Halst en John van Lottum, was een verschrikking. Ik kwam binnenstrompelen in 4 uur 50. Wel de finish gehaald, maar al het water dat ik onderweg meende te moeten drinken, klotste onophoudelijk in mijn maag. Vreselijk!! Rotterdam volgde een half jaar later, dat ging iets beter: vier uur twintig. Het was wel leuk, achteraf dan.” „Het voordeel is ook dat je in het begin erg veel progressie boekt. Als ik zwem, kost het me veel moeite me nog te verbeteren. Nieuwe sporten komen je sneller op blessures te staan. Ik kreeg zere knieën en voeten van het lopen; het fietsen ben ik redelijk doorgerold, ook omdat het qua materiaal allemaal klopt. Toen ik net m’n racefiets had, merkte ik dat je voor een gemiddelde snelheid van 30 km/uur behoorlijk moet doortrappen. Ga ik nu een rondje van een paar uur, dan kan ik al 33 vasthouden. Anders gezegd: de voortgang is heel meetbaar.” Je vertelde op social media dat je je aan een triatlon wilt wagen. Deed je dat om volgers te krijgen, of wil je als 39-jarige nog ontdekken waar je fysieke grenzen liggen? „Dat laatste vind ik wel leuk, ja. Ik voel me ook verbonden met sporters. Het is echter veel te vroeg om te kijken of ik hier wat mee zou kunnen zoals met de Elfstedenzwemtocht. Het feit dat ik zoveel mensen kan meekrijgen dat ze meedoen en ik zo geld kan bijeenbrengen voor kankeronderzoek, maakt me nieuwsgierig of dat via andere sporten ook lukt.” De nationale top halen? „Nee, mijn lopen is zo dramatisch (lachend), dat ik dat nooit haal. De persoonlijke uitdaging zit ’m meer in het volhouden van inspanningen, voornamelijk met lopen en fietsen. Want wat ik met zwemmen kan, is bekend.” Maar omdat je uitblinkt in het zwemmen, kom je waarschijnlijk wel bij de eersten het water uit. En dan fiets je in de kopgroep weg. Dat moet ook aanlokkelijk zijn. „Des te meer mensen zullen me naderhand passeren, haha. Maakt dat het leuker? Ik wilde in eerste instantie direct een hele triatlon doen, maar het probleem is dat er niet zoveel zijn. Ik zocht naar een evenement, toen het rayonhoofd in Workum – een van de ’stempelposten’ in de Elfstedenzwemtocht – me vertelde dat er een 1/8e triatlon in zijn plaats wordt georganiseerd. Dat is een korte variant van ruim een uur, daarom voegde ik de halve triatlon van Hoorn eraan toe.” Op 16 december 2008 zei je bij je afscheid als zwemmer dat je geen slaaf meer wilde zijn van je prestatiedrang. Komt dat nu dan weer bovendrijven? „Nee. Met die quote ben ik de voorbije twee jaar vrij vaak geconfronteerd. Toen ik dat destijds zei, bedoelde ik dat zo: er zijn twee fases in je leven: tevreden met wat en waar je bent, en ontevreden zijn en daarom ergens naartoe willen werken. In de twaalf jaar tussen die uitspraak en nu heb ik geleerd dat ik heel blij ben waar ik ben, Daisy als vrouw heb en twee prachtige dochters. Maar het spelletje van mezelf uitdagen vind ik nog erg leuk. Het verschil zit ook in de tijd die ik erin steek. Toen ik me voorbereidde op de Spelen, trainde ik dagelijks zeven uur en sliep ik in een hoogtetent. De Elfstedenzwemtocht kun je er niet mee vergelijken. Dat is meer het onderhouden van je zwem-skills. Aan fietsen en lopen besteed ik zes dagen per week drie uur.” Is er ergens aan de horizon een stip waarin staat: Iron Man triatlon op Hawaii? „Nee joh. De selectiecriteria van die wedstrijd zijn heel streng. Mijn sportbeleving anno 2021 is mezelf uitdagen, zonder de ultieme prestatie na te streven. Ik zoek meer een prestatie die anderen inspireert, zodat ik indirect meer kankerpatiënten kan helpen. Dat is meer de richting waarin ik zoek, dan dat ik aan nationale ploegen denk of Hawaii. Die verkenningstocht van welke mogelijkheden er zijn, bouw ik liever rustig op.” Wie ben je nu volgens jezelf: Maarten van der Weijden, de man die leukemie overleefde en daarna zelfs olympisch goud veroverde. Of ben je Maarten van der Weijden, de Elfstedentochtzwemmer die grenzen verlegt? „Beide. Als je olympisch goud vergelijkt met de Elfstedentocht, dan koppel je die plak aan laten zien dat ik de beste was, beter dan die of die. Terwijl de Elfstedentocht een evenement is waar je het samen doet, en sport een onderdeel is van de maatschappij. Zowel goud als de tweehonderd kilometer zwemmen is een prestatie waarvoor ik m’n uiterste best heb gedaan. Alleen, sta je stil bij het feit dat er met de tochten bijna twaalf miljoen euro is opgehaald voor kankeronderzoek, dan is dat iets wat ik gaver vind dan die gouden plak. Maar dat had niet gekund als ik geen olympisch kampioen zou zijn geworden.”