Dafne Schippers straalt op Papendal: ’Een wereld van verschil’

„Dit is super”, stelde Schippers opgelucht na zo’n anderhalf uur trainen in de buitenlucht, waarna ook nog een sessie in het krachthonk moest volgen. „Het is heel fijn om weer een goede ondergrond te hebben en normaal te kunnen trainen.” Schippers werkte samen met Nadine Visser en Naomi Sedney onder leiding van Bennema „lekkere oefeningen” af. En dat was toch alweer zo’n zes weken geleden. Na de aankondiging van de ’intelligente lockdown’ in Nederland ging Papendal medio maart immers op slot en moesten de atleten op zoek naar alternatieve locaties. Zo werd er bijvoorbeeld getraind op de Veluwe rond Landgoed Groot Warnborn in Arnhem, maar ook op het strand, op parkeerplekken en natuurlijk thuis. „De laatste weken moesten we creatief zijn. Maar hier trainen, is natuurlijk een wereld van verschil”, doelt Schippers op de prachtige baan op Papendal. Je moet natuurlijk dingen blijven doen en fit blijven, maar de omstandigheden waren de afgelopen weken allesbehalve ideaal. In de bossen is de grond niet gelijk en moesten we een beetje heuvelachtige trainingen afleggen, omdat het de enige optie was. Je loopt toch kleine blessures op.” Niet dat iedereen zich nu direct zorgen moet maken om de fysieke gesteldheid van Schippers. Dat zeker niet. „Over het algemeen gaat het goed.” Door veelvuldig op harde ondergronden te trainen, heeft de 27-jarige Utrechtse alleen last van „een paar kleine dingetjes”, zoals ze het zelf noemt. „Achillespeesklachtjes, maar dan heb je het dus over klachtjes. Niks bijzonders.” Schippers vindt het overigens terecht dat de overheid bij de topsport voor een versoepeling van de maatregelen heeft gekozen. „Net zoals iedereen naar zijn werk gaat, is dit voor mij ook vooral mijn werk.” Tijdens het verblijf op de trainingslocatie moeten alle atleten wel de protocollen, in het geval van de Atletiekunie een 16 pagina’s tellend dik document, in acht nemen. Zo hanteert iedereen als vanzelfsprekend de befaamde anderhalvemeterregel. „Ik denk dat wij als geen ander weten om daar professioneel mee om te gaan. We zijn niet de gemiddelde hardloper die een rondje door het bos gaat lopen. De kans dat we hier besmet worden, is minder groot dan in de bossen. Daar komen we allemaal mensen tegen. We houden ons voor honderd procent aan de RIVM- en andere richtlijnen.” Het wereldwijd verspreide virus Covid-19 veegde de hele wedstrijdkalender van Schippers & co leeg. Vooral het uitstellen van de Olympische Spelen was een dikke streep door de rekening. En inmiddels zijn ook de Europese kampioenschappen weggevallen. Zo werden alle sportieve doelen in de ijskast gezet. Geen hoogtepunten in 2020, maar vooral trainen en nog eens trainen. Naast dat alles, voelt het niet kunnen omarmen van familie en vrienden in deze bizarre coronatijden niet fijn. „Ik ben heel veel thuis en heb weinig mensen gezien. Dat is soms best wel pittig”, beaamt de tweevoudig wereldkampioene op de 200 meter. Welkome afleiding in deze afgelopen ’eenzame periode’ is dan ook haar hond Mexx. „Zeker, de hond is voor mij wel echt de gezelligheid in huis. Aangezien ik alleen woon, is het wel heel saai. En ik heb zo ook een goede reden om even lekker de bossen in te gaan. Ik denk dat er eentje heel blij is met deze coronatijd, en dat is de hond”, zegt Schippers met een lach. „Verder heb ik thuis geprobeerd zo goed mogelijk mijn trainingen af te werken.” Na de geannuleerde olympische reis naar Tokio is er bij Schippers inmiddels wel berusting, wetende dat zich in de zomer van 2021 normaal gesproken een nieuwe kans aandient. Al hoort zij om zich heen ook de geluiden dat de doorgang van de uitgestelde Spelen nog zeker geen uitgemaakte zaak is. „Dat is mentaal wel lastig. Maar aan de andere kant moet ik het doel van Tokio in mijn hoofd hebben en houden. Als dat weg is, dan wordt het moeilijk. Daarom is het goed om de focus op de Spelen te hebben en hopen dat we tegen die tijd iets als een vaccin hebben. Tokio is en blijft in elk geval mijn hoofddoel.” Stilletjes heeft ze de hoop dat er aan het einde van dit kalenderjaar nog enkele wedstrijden worden gelopen. „Dat is afwachten, de kans wordt steeds kleiner. Hopelijk dan in januari of februari, dat zijn voor mij enkele tussendoelen. Het zou wel fijn zijn om straks weer wedstrijdritme op te doen.” Voor nu moet Schippers het doen met de blauwgekleurde atletiekbaan op Papendal. „Het is vooral weer wennen aan de snelheden. Dat is toch weer nieuw. In de bossen moest je telkens uitkijken waar je ongeveer je voet neerzette. Nu kunnen we ons gewoon weer focussen op de snelheid. Maar het voelt heerlijk om dit weer te kunnen doen.” De honger en het verlangen naar tijden op de 100 en 200 meter onder 10,81 en 21,63 (persoonlijke records) zijn zeker niet gestild.