„Ik kan het nog niet helemaal geloven”, zei De Witte met de Nederlandse vlag om haar schouders. „Ik denk dat het pas tot me doordringt als straks die medaille om mijn nek hangt.”

Bloednerveus

De Witte was naar eigen zeggen enorm gespannen voor de finale in het Olympiastadion. „Ik was bloednerveus, zei zelfs tegen mijn zusje Laura: wil jij alsjeblieft voor mij lopen? Maar nu ben ik wel heel blij dat ik zelf heb gelopen.” De Witte verbeterde eerder dit jaar met 50,96 seconden al het belegen Nederlands record, dat sinds 1988 op naam van Ester Goossens stond. In de EK-finale ging ze met 50,77 nog een stukje sneller.

„Ik ben zó blij met een medaille, daar ging ik voor. Tijdens de race had ik niet helemaal door dat ik op koers lag voor brons”, vertelde De Witte. „Ik zat in baan 2 en zag wel twee meiden voor me lopen. Op het laatste stuk kon ik mijn benen echt niet meer optillen, maar ik dacht: ik moet door, ik moet door! Aan de finish keek ik uit mijn ooghoek een beetje opzij en toen dacht ik: volgens mij zit er verder niemand. Ik ben hier echt heel blij mee.”

Ghafoor teleurgesteld

Tegenover de blijdschap van De Witte stond de teleurstelling van Madiea Ghafoor, de tweede Nederlandse in de finale. Ghafoor ging kapot in de buitenbaan en eindigde als laatste. „Ik heb gestreden voor wat ik waard ben, maar in baan 8 is het gewoon heel moeilijk”, zei Ghafoor. „Je ziet niets, je kan met niemand mee, maar je weet dat ze gaan komen. Ik heb het geprobeerd, maar het ging niet. Ik ging stuk.”