Robin van Persie: ’Spelers anders beoordelen’

De andere sfeer in de stadions is ook van invloed op het spel. Er is geprobeerd om met een groter deel van het vaste publiek op de tribunes te spelen. Wetenschappelijk wordt dat door onderzoekers van het Erasmus MC nog steeds onderzocht. Feyenoord In De Kuip deden de supporters het zondag fantastisch. Ik zat er met mijn zoon en ik betrapte me erop dat we onbewust werden meegenomen door momenten van spanning. Als een wedstrijd boeit, leef je jezelf uit. Bij Feyenoord had ik steeds zo’n stemmetje in mijn hoofd, dat zei: gewoon kijken en rustig blijven. Dat stemmetje hadden de meeste mensen kennelijk. Het ging er heel netjes aan toe, terwijl er genoeg gebeurde waardoor de Feyenoord-fans zich onder andere omstandigheden flink zouden roeren. Maar ze hielden zich in toen Justin Bijlow door toedoen van de VAR opnieuw op de lijn moest gaan staan om een penalty, die hij al had gekeerd, te laten nemen. Het werd 2-2 en dus was het een cruciaal moment in de wedstrijd. Ik vond dat een compliment waard voor het publiek. En niet alleen voor de aanhang bij Feyenoord, want in bijna elk stadion gedroegen de fans zich voorbeeldig. Wel met het gevolg dat elke thuisclub zijn twaalfde man mist. Fenerbahçe Zelf heb ik het in Turkije een paar keer meegemaakt dat we speelden zonder fans. Dat gebeurde vanwege straffen die de bond had uitgedeeld. Bursaspor-uit met Fenerbahçe. Er zat helemaal niemand in dat stadion. Ik weet dat je er mee moet dealen, maar op mij had het wel impact. Ik vond het net een trainingspartij. Normaal kijk je als profspeler een hele week uit naar de wedstrijd. Tegen de tijd dat de wedstrijd begint en het stadion vol zit, ben je helemaal opgepompt. Dan weet je dat het gaat knallen. Maar nu is de glans eraf. Ik heb gelezen dat de statistieken aangeven dat er qua aantal schoten, de hoeveelheid arbeid en het aantal sprints nauwelijks verschil zit tussen wedstrijden met een vol of bijna leeg stadion. Maar vanuit eigen ervaring zeg ik dat het tien tot vijftien procent temperament weghaalt. En voetbal op hoog niveau speel je toch juist voor de fans en voor de sfeer die zij brengen? Als je het moeilijk hebt als ploeg en je wordt weer aangemoedigd door je eigen aanhang, dat vind ik het mooiste wat er is. Bondscoach Frank de Boer Het Nederlands elftal speelt vanaf volgende week drie interlands in korte tijd. Dit is een overgangsfase voor iedereen. Frank de Boer moet als bondscoach noodgedwongen ook rekening houden met de omstandigheden waaronder zijn spelers werken. Misschien moet hij ook begripvol zijn richting bepaalde jongens, die nog niet in topvorm zijn maar normaal gesproken wel een grote waarde hebben. Frank kan in het buitenland bijna nergens live de internationals zien. Hij moet dus creatief zijn. Ander soort wedstrijden De competitie is net op weg en het was al duidelijk dat we als gevolg van de coronacrisis naar een ander soort wedstrijden kijken. De ruim zes maanden dat er niet werd gevoetbald heeft zijn invloed gehad op veel spelers. Je kunt het bijna vergelijken met een speler die er door een blessure maanden uit is geweest. Die heeft moeite om in zijn ritme te komen. Als je de enige bent, word je gedekt door je collega’s in zo’n eerste periode. Alleen is het nu niet één speler, maar een hele club die zogenaamd geblesseerd is geweest. Het is niet reëel om nu te verwachten dat alle ploegen de sterren van de hemel spelen, het heeft echt meer tijd nodig. Twee keer in mijn carrière was ik er door een blessure lang uit. Een middenvoetsbeentje en een breuk in mijn enkel hielden me vijf maanden aan de kant. Je kan na een poosje weer trainen en op zeker moment kan je functioneel alles weer doen. Maar fysiek en mentaal, merkte ik, zat ik er bij de terugkeer op het veld heel anders in. Je bent niet zomaar weer op je top. Je hebt ritme nodig en moet uren maken. Eigenlijk moeten tv-kijkers en media, die ploegen beoordelen, voorlopig met een iets ander oog kijken. Je moet minder streng zijn in de beoordeling van spelers. Dit is voor hele elftallen echt een herstelfase. Niemand moet de impact van zoveel maanden niet spelen onderschatten. En nu het wel weer op gang is gekomen, gebeurt dat ook nog eens zonder supporters in het stadion. Liverpool-Leeds United Het geldt niet alleen voor de Eredivisie, je kunt het breder trekken. Ik kijk naar de Engelse wedstrijden en hoef alleen Liverpool-Leeds United (4-3) maar te noemen. Leeds was gewoon beter, maar door een paar bevliegingen van enkele spelers en de mazzel van een strafschop won Liverpool. Maar iedereen kon zien dat dit nog niet het Liverpool van vorig seizoen was. Manchester United, dat voor corona een goede periode kende, is ook zoekende. Met hun kwaliteiten in de selectie zetten ze normaal gesproken Crystal Palace opzij. En in Engeland zaten al vanaf de herstart helemaal geen fans in het stadion. Mentaal door diep dal Op de achtergrond loert, nu de coronaperiode zo lang aanhoudt, een extra gevaar. Profvoetballers leven allemaal op hun eigen manier voor hun sport. De adrenaline gaat rond in je lichaam, maar deze crisis heeft duidelijk zijn weerslag op mensen. Je moet proberen om de spirit in een groep hoog te houden. De fase waarin we met z’n allen zitten, is heel uniek. Je wordt allemaal erg beperkt. In je sport, maar ook in je leven. Daar moet je een weg in proberen te vinden. Ik ben zelf ook iemand die erg van het sociale contact houdt. Ik ben van even een knuffel, een high five of een beetje warmte geven aan de mensen om me heen. Het gaat tegen je natuur in als je dat niet mag doen. Het is een surrealistische situatie en je ziet dat iedereen het moeilijk heeft. Breng je dat terug naar het voetbal, dan zie ik dat bijna iedereen op dit moment buiten zijn comfortzone moet treden. Het is zo ongelooflijk moeilijk om nu trainer te zijn, leiding te geven aan een groep én positief te blijven. Dit is een heel moeilijke tijd om het vak van trainer uit te oefenen. Je moet namelijk oog houden voor de mentale staat waarin al je spelers zich bevinden. Spelers moeten iets zoeken waar ze blij van worden. Vinden ze het niet in het sociale contact, dan moeten ze het ergens anders gaan zoeken. Gaat het mentaal niet goed, dan is het lichaam het eerste waar het signaal aan wordt gegeven. En dat lichaam heb je juist zo hard nodig als topsporter. Daarom moet het voor geen enkele voetballer een taboe zijn om nu met een professional te praten. Als vroeger in de groep iemand bij een psycholoog te rade ging, was hij voor jaren de schlemiel van de groep. Maar dat taboe is gelukkig nu echt verbroken. Bij de een biedt een psycholoog houvast, voor een ander volstaat soms een dieper gesprek met familie. In Engeland is net een hele campagne geweest. Daar zegt men: praat over je gevoelens. Het is juist goed dat je dingen eruit gooit en niks meer opkropt. Doe je dat wel, dan kom je in deze coronaperiode niet meer uit het dal. Ik kan me voorstellen dat bepaalde spelers meer down zijn dan vóór de coronacrisis. Ik durf ook tegen iedere topsporter te zeggen dat hij zich kwetsbaar moet durven opstellen. Jouw mentale situatie is bepalend voor hoe je ervoor staat in je sport en in je carrière. De invloed op je prestaties mag niemand onderschatten.”