Oranje boven op alle fronten

Of het nu dokkeren over de kasseien of een machtsexplosie op de ’elf’ in het sprintgeweld was. In een eenzaam gevecht tegen de klok of in een loodzware eendagskoers. Op besneeuwde Dolomieten-toppen of op de meest steile geitenpaadjes in de Pyreneeën. Het maakte zelfs niet uit of de grote ronde nu Giro d’Italia, Tour de France of Vuelta a España heette; overal streden onze landgenoten mee voor de kortste klasseringen. Het Nederlandse wielerseizoen 2018 was een jaar ’grand-cru’. Niet alleen het aantal van negentig overwinningen dat de Nederlandse profwielrenners behaalden was indrukwekkend, vooral de prestaties op het hoogste niveau dwongen veel respect af. Met kopman Tom Dumoulin heeft het oranje wielrennen een boegbeeld dat een nieuwe generatie aanvoert. Een wielrenner die in een adem met Max Verstappen, Sven Kramer en Dafne Schippers wordt genoemd. Topsporters die qua roem hun sport zelfs ver overstijgen. Het grootste compliment dat de Nederlandse profwielrenners dit jaar hebben verdiend is dat het helemaal niet vanzelfsprekend is dat Dumoulin op maandag 3 december in de Maaspoort in Den Bosch voor de vijfde keer op rij tot wielrenner van het jaar wordt gekozen. Opnieuw kende de Maastrichtenaar een fantastisch seizoen en realiseerde hij prestaties waar we jarenlang naar smachtten. Voor het eerst sinds Erik Breukink in 1990 stond er weer een Nederlander op het podium in de Tour. En nagenoeg de hele Giro d’Italia zat hij bij de eerste twee in het klassement, al moest hij helaas het roze deze keer na een doldrieste rit over de Colle de Finestre aan Chris Froome laten. Wat te denken van het seizoen van Niki Terpstra? Hij was afgelopen voorjaar de beste kasseienspecialist met zeges in de Ronde van Vlaanderen en de E3 Prijs Harelbeke, en een derde plaats in Parijs-Roubaix. Als kers op de taart nam de Noord-Hollander afscheid van zijn ploeg QuickStep met een vierde wereldtitel ploegentijdrijden. Een record. Ook Steven Kruijswijk fietste zich in de Nederlandse wielerboeken door als eerste landgenoot in alle drie grote ronden in de topvijf te eindigen. Afgelopen zomer finishte hij op de vijfde plaats in de Tour en werd hij vierde in de Vuelta. Eindelijk vond de Brabander de pedaaltred weer terug waarmee hij in 2016 de Giro d’Italia had moeten winnen. En sprinter Dylan Groenewegen toonde zich in 2018 de rapste man van het peloton met twee ritzeges in de Tour. Als hij niet in de kasseienrit ongenadig hard was gevallen, zou hij dat aantal in de resterende twee weken door Frankrijk waarschijnlijk nog verder hebben opgevoerd. Mathieu van der Poel toonde zich dit jaar nog meer dan andere jaren een alleskunner met de nationale titels op de weg, op de mountainbike en in het veld. Niemand weet meer waar de grenzen van dit 23-jarige supertalent liggen en waar hij zich in de toekomst op moet gaan richten. Zijn doel lijkt Tokio 2020 op de mountainbike te zijn, maar de kans is reëel dat hij voor dat olympische avontuur al een grote klassieker op zak heeft. In het sprintgeweld op de baan is Jeffrey Hoogland weer terug. Op de onvergetelijke sfeer- en succesvolle WK in Apeldoorn werd liefst tweemaal het Wilhelmus aan onze Hulk opgedragen. Waar de huidige generatie profs de tijden van de gouden Raleigh-generatie van eind jaren zeventig en beginjaren tachtig doet herleven, staan de prestaties van de mannen nog in de schaduw bij die van de vrouwen. Daar heerst vaak niet meer de vraag of er een Nederlandse wint, maar welke Nederlandse er met de bloemen van door gaat. De geheel oranje podia op het WK tijdrijden en de Ronde van Vlaanderen zijn daar een bewijs van. Maar ook de fantastische tweestrijd tussen Van Vleuten en Van der Breggen in La Course onderstreept dat het Oranje boven is. De palmaressen van Anna van der Breggen, Annemiek van Vleuten, Marianne Vos, Chantal Blaak, Kirsten Wild, Ellen van Dijk en BMX’ster Laura Smulders zijn dusdanig rijk gevuld dat je je afvraagt of er nog wel buitenlandse vrouwen tot de mondiale top behoren. „Het is voor mij tegenwoordig al een hele eer om tussen zoveel toppers genomineerd te zijn voor de wielrenster van het jaar”, zo benadrukt Van der Breggen het uitzonderlijke niveau van de Nederlandse vrouwen. Ook op de piste, in het veldrijden en in de fietscross klinkt het Wilhelmus tegenwoordig met regelmaat, terwijl in het mountainbike naast Mathieu van der Poel ook enkele beloften hard op weg zijn om zich aan het front van de wedstrijden te nestelen. Laten we er vooral bij stilstaan dat de successen van de Nederlandse wielrenners in 2018 niet normaal waren. Dat we moeten genieten van deze generatie wielrenners en ons realiseren dat er zeker ook weer tijden komen waarin we met een vergrootglas naar landgenoten in de uitslagen moeten zoeken. Stuur een mailtje naar telesport@telegraaf.nl en geef de naam door van jouw wielrenner, wielrenster én belofte van het jaar. Klik op onderstaande link voor een overzicht van de genonimeerden:

Oranje boven op alle fronten

HET BESTE VAN DE TELEGRAAF

Marrit Steenbergen met drie keer zwemgoud koningin van Rome

Wim Kieft: ’Gakpo oogt nog niet klaar voor grote competitie’

Van Nistelrooy looft gewilde Gakpo: ’Dat vind ik zo knap aan Cody’

’Onbekendste bekende Nederlander’ vervult belangrijke rol bij WK Springen