Schreeuw om goud

Het is volkomen terecht dat de handbalsters waren genomineerd voor Sportploeg van het Jaar en de volleybalsters niet. Sloetjes: „Ik snap het wel, want de handbalsters zijn ook nog tweede geworden op het WK, eind vorig jaar. Dat telde nu ook mee, want toen was de finale nog niet gespeeld voordat de nominaties van 2015 bekend werden. Ik heb toen verschillende WK-wedstrijden gezien en vond het heel tof hoe ze speelden. Maar we zijn in Rio allebei vierde geworden en in die zin zijn onze prestaties vergelijkbaar. Ach, wij hadden gewoon ook genomineerd moeten worden. Maar ik zie de handbalsters niet als concurrenten en vind het leuk dat het met beide teams goed gaat.” Groot: „Eigenlijk vind ik dat de volleybalsters ook recht hadden op een nominatie. Onze zilveren medaille op het WK is net als hun tweede plaats op het EK in 2015 geweest. Er is verder weinig verschil. Als we naar Rio kijken, hebben zowel de volleybalsters als wij dezelfde prestatie geleverd.” Jullie zijn vierde geworden op de Olympische Spelen en tweede van Europa. Is dat iets om trots op te zijn? Of iets om van te balen omdat in alle gevallen de laatste belangrijke wedstrijd werd verloren? Sloetjes: „Dat is een goeie vraag, maar moeilijk te beantwoorden. Als topsporter wil je altijd winnen en natuurlijk was de teleurstelling groot na die laatste wedstrijden van het EK en in Rio. Toch ben ik ook supertrots op onze progressie en uiteindelijk ook wel blij met die resultaten. Maar ik wil altijd beter.” Groot: „Ik baal er zeker van, vooral omdat het niet om één wedstrijd gaat. Met mijn club Györi Audi ETO KC heb ik ook nog de finale van de Champions League verloren. Het is mentaal ontzettend zwaar om tweede te worden. Onlangs op het EK was het opnieuw moeilijk, maar toch kon ik het sneller relativeren. Misschien wel omdat ik dat al een paar keer heb meegemaakt. Voorheen dacht ik dan na over het waarom en hoe. Nu minder, omdat ik mezelf niet meer wil pijnigen. We moeten vooruit kijken en proberen in de toekomst dat goud wel te pakken.” Is dit een tijdelijke opleving of kan Nederland op de Olympische Spelen van Tokio (2020) echt een medaille van jullie verwachten? Sloetjes: „Natuurlijk kunnen we een medaille winnen in 2020. Onze gemiddelde leeftijd is nog opvallend laag dus we kunnen nog meer progressie boeken. Maar er zijn geen garanties. In vier jaar tijd kan er veel gebeuren en het is moeilijk om in de toekomst te kijken.” Groot: „We moeten ons eerst maar eens zien te plaatsen voor Tokio. Het afgelopen jaar hebben we wel laten zien dat we tot de wereldtop behoren. We hebben nog een jonge ploeg die in ieder geval mee kan tot Tokio en we groeien nog steeds, dus er is van alles mogelijk.” Hebben jullie contact met elkaar gehad tijdens de Zomerspelen? Sloetjes: „Ik ken de handbalsters wel en sprak ze in Rio regelmatig. Maar het is ook weer niet zo dat we hele avonden bij elkaar op de kamer zaten. We zaten in hetzelfde schuitje en probeerden elkaar op te peppen, zeker in de fase dat we de halve finales haalden. Maar veel verder dan een groet of een praatje in de lift ging het ook niet.” Groot: „We hebben elkaar regelmatig gesproken. De volleybalsters zijn spontane meiden, dan maak je gemakkelijk een praatje. Op dat moment ben je bezig met je eigen prestaties, maar ik realiseerde me wel dat zij net als wij onze sport in Nederland op de kaart hebben gezet. Daarna verwatert het contact. Al heb ik onlangs nog een dubbelinterview met Debby Stam gehad. Dan haal je wel weer wat herinneringen op.” Waarom is jouw sport de leukste? Sloetjes: „Ik ben gewoon verliefd op de aanval in het volleybal. Dat is een complexe beweging, want je moet springen, goed timen en gecontroleerd slaan tegelijk. Niet alleen de aanval, maar het hele volleybalspel vind ik aantrekkelijker om naar te kijken. Lange rally’s zijn bij ons echt spectaculair. Maar ik ben natuurlijk een volleybalster en kiezen tussen deze twee sporten is toch een soort appels met peren vergelijken.” Groot: „Omdat handbal het een contactsport is. Als je hard wordt aangepakt, geeft het extra voldoening om dan toch iets moois van die aanval te maken. En je pakt diegene aan de andere kant ook weer hard aan, dat geeft een gevoel van kracht. En je kunt je tegenstander echt te kijk zetten met een mooie schijnbeweging of een ’kijk-weg-pass’. Daar geniet ik echt van.” Denk je dat je ook had kunnen uitblinken in het handbal/volleybal? Sloetjes: „Nee, absoluut niet. Ik haat contactsporten. Als ik zie hoe hard die handbalmeiden knokken, duwen en trekken, dan lijkt me dat helemaal niks. Als wij eens een potje basketballen, vind ik het al vervelend wanneer er iemand aan mijn shirt trekt.” Groot: „Ik ben niet zo heel lang met mijn 1.75 meter. Als spelverdeelster had ik misschien van waarde kunnen zijn, al weet ik natuurlijk niet hoe ik het zou hebben gedaan. Ik ben in ieder geval blij dat ik handbalster ben geworden.” Wat doe je zoal rond de feestdagen? Sloetjes: „We hebben bij de club zes dagen vrij gekregen. Dat is onze beloning omdat we alles hebben gewonnen in de eerste seizoenshelft. Dus net voor kerst ben ik naar Nederland gevlogen, maar wel met een schema voor fysieke trainingen in de tas. Op 28 december moeten we ons weer melden in Istanbul en ook op nieuwjaarsdag moeten we trainen.” Groot: „Eerste kerstdag heb ik met mijn familie gevierd. Op tweede kerstdag ben ik teruggegaan naar Hongarije. Ik zit niet helemaal stil. Doe een beetje aan krachttraining en rustig lopen, want ik merk dat mijn lijf de rust goed kan gebruiken. Rond de jaarwisseling heb ik nog geen plannen.” Nog goede voornemens voor 2017? Sloetjes: ,,Zo veel mogelijk winnen. Niet alleen met Vakifbank, maar ook met het Nederlands team.” Groot: „Goud winnen, bij mijn club en Oranje.”