Column Driessen: ’Moe van loze en slappe verklaringen topdrie’

Moe word je inderdaad als je Feyenoord zielloos ziet voetballen bij FC Groningen. Helemaal nadat iedereen de polonaise liep na Ajax (6-2) en alle Feyenoorders beloofden de rest van het seizoen dezelfde intensiteit, veerkracht en bewijsdrang aan de dag te leggen. Woorden die achteraf niets waard blijken te zijn. Zoals zo vaak. Mentaal blijkt het dus moeilijk altijd hetzelfde te brengen, terwijl ook het verschil tussen uit en thuis vaak onverklaarbaar groot is. Zoals Feyenoord thuis tegen Ajax en uit bij Excelsior en FC Groningen, of Ajax uit tegen Feyenoord en Heracles Almelo en in de Johan Cruijff ArenA tegen Real Madrid. En PSV thuis tegen Fortuna Sittard of te gast bij FC Utrecht of Heerenveen. Wat de ploeg van Mark van Bommel in Utrecht overkwam, zou niet nog eens gebeuren, verzekerden de PSV’ers. Nee, Heerenveen kwam vier minuten eerder op 1-0 en dertien minuten eerder op 2-0 dan FC Utrecht. Alle mooie praatjes van geloof in eigen kunnen en teamgeest ten spijt; er bleek niets te zijn geleerd tijdens de week bedenktijd. Feyenoord spant de kroon. In De Kuip is niet eens sprake van wisselvalligheid, maar van een incidentele oprisping. Jordy Clasie krijgt alle vertrouwen van trainer Giovanni van Bronckhorst, maar is geen schim van de aanvoerder uit zijn eerste Feyenoord-periode. Clasie hoeft geen enkele verzekering af te sluiten, want niemand in de Eredivisie voetbalt zo risicoloos als hij. Wie Tonny Vilhena bekijkt, ziet iemand die heel hard werkt - of beter - draaft, maar tegelijkertijd grossiert in balverlies en foute keuzes. Iemand met zoveel wedstrijden in Feyenoord 1 zou toch eens rust in zijn spel moeten krijgen, anderen op sleeptouw nemen of sturing geven aan zijn team. Maar zulke kwaliteiten blijken ten enenmale te ontbreken bij Vilhena, die alleen patent heeft op uitblinken in De Kuip tegen Ajax en PSV. Alhoewel dat ook tegenvalt als je zijn spel in die duels tegen het licht houdt. Wat te denken van Nicolai Jørgensen, die kunstgras verafschuwt, maar op het natuurgras in de groene kathedraal bij FC Groningen rondliep alsof hij op het ijs van Thialf stond. Jens Toornstra moet altijd spelen, verklaarde iedereen na een doelpunt en drie assists tegen Ajax. Sindsdien bakt hij er als basisspeler weinig van. Of Sam Larsson, die zelf denkt te hebben aangehaakt bij het topniveau, maar bitter weinig laat zien en evenals bij Heerenveen alleen bezig is met zijn eigen momentjes. De voorbeelden zijn net zo goed te projecteren op veel spelers van PSV en Ajax. Het bewijst dat de kwaliteit om stabiel te presteren ontbreekt op topniveau in de Eredivisie. Dat spelers de instelling niet kunnen opbrengen, is trouwens verwijtbaar gedrag. Het volgende voorbeeld staat voor 27 februari op de rol als het nu afgebrande, armoedige Feyenoord huishoudt tegen Ajax in de halve finale van de KNVB-beker. Dan vraagt iedereen zich af hoe de Feyenoorders dit doen en waarom Ajax zich niet presenteert zoals tegen Real Madrid. En word je doodgegooid met slappe, loze, nietszeggende verklaringen. Om moe van te worden.