’Ik ben een echte jankerd’

Omschrijf jezelf eens, wie is Milou van der Heijden? „Als squasher ben ik heel competitief, heb een hekel aan verliezen. Dan ben ik ook egoïstisch, buiten de baan is dat het tegenovergestelde. Dan ben ik juist sociaal en meer bezig met de mensen die dicht bij me staan. Dan wil ik het vooral voor hen goed doen. Ja, misschien is het compensatiegedrag, omdat de topsporter in mij voor mezelf kiest. Dat is vaak wel een tweestrijd, omdat ik dan echt dingen in het belang van mijn loopbaan als squashser moet doen. En mensen om me heen soms moet teleurstellen, dat is vaak best moeilijk.” In hoeverre had je als kind dromen over wat je later wilde worden? „Ik wilde vooral advocaat worden, omdat ik niet tegen onrecht kan. Ik kan er nog steeds heel erg gefrustreerd over raken als iemand onrecht wordt aangedaan. Nu ben ik heel blij met mijn leven squasher.” Wat doe je als je niet kunt slapen? „In eerste instantie me nog een paar keer omdraaien om toch in slaap te komen. Al moet ik soms accepteren dat het niet lukt, omdat ik toch regelmatig te maken heb met een jetlag. In februari had ik toevallig in Nederland last van slapeloosheid. Ik was de topfavoriet voor de finale van het NK squash, dan ga ik liggen malen, omdat ik móest winnen. Op zo’n moment ga ik een beetje zitten lezen op mijn e-reader. Mijn telefoon probeer ik te laten liggen, omdat de prikkels van appjes en social media me niet echt rustiger maken. Van lezen word ik dat wel.” Wat mis je het meeste aan het kind-zijn? „De onbevangenheid. Dat je niet constant aan het nadenken bent over wat mensen van je vinden, of dat je iemand teleurstelt. Nu ben ik veel meer bezig met de mensen om me heen tevreden te houden.” Zijn er dingen die je verzamelt? „Als mijn vriend Ger en ik samen op vakantie gaan, nemen we altijd een koelkastmagneetje mee van die plek. Zo hebben we er eentje van Sardinië met de Sardijnse vlag, van de Cayman Islands een magneetje in slippervorm met een dolfijntje. In totaal hebben we er nu een stuk of vijftien, de mooiste trip was naar de Dolomieten. Hebben we er een van een berg met een hutje. Dat is vooral leuk als je dan de koelkast opentrekt en soms denkt: ’oh ja, daar zijn we ook geweest’. Dan haal je weer even de mooie herinneringen op.” Wat zou je doen als de wereld morgen vergaat? „Dan zou ik die laatste dag met familie willen doorbrengen. Ik zou niet per se iets willen doen of zo. Ik wil gewoon met elkaar zijn, supersaai hè?” Tel je de elke dag de calorieën? „Nooit. Daarom vind ik het in de Verenigde Staten altijd zo frustrerend als je daar gaat eten, dan staan heel vaak de calorieën er bij. Ik wil dat dus niet weten, want dat ga je er wel over nadenken. Zo’n jaar of zeven geleden was ik minstens tien kilo zwaarder, nu weeg ik 58. Toen was het elke keert zo’n gevecht, het lukte me nooit om het vol te houden. Sinds ik een relatie heb, zijn de kilo’s er gestaag af gegaan. Mijn vriend is iemand die gezond eet, waardoor ik ook meer structuur heb gekregen. Al zijn er ook gewoon nog momenten dat we chocolade eten of een wijntje drinken hoor. Welk klusje vind je echt vreselijk om te doen? „Schoonmaken. Het ergste vind ik stofzuigen, dat is een hele opgave. Ook de badkamer schoonmaken vind ik niet zo leuk. Het voelt gewoon zo alsof het nooit klaar is, twee dagen later kun je weer opnieuw beginnen. Mijn moeder maakt bij ons thuis schoon, daar betalen we haar ook voor hoor. Zij heeft ook liever dat ik rust neem, of een uur squashles geef dan dat ik het zelf doe.” Wat zou je in de toekomst willen vooruitzien? „Ik wil wel heel graag weten wat ik na het squashen zou doen. Ik heb een enorme passie voor mijn sport en ben soms weleens bang dat ik dat nooit meer voor iets anders ga krijgen. Dat zou ik eigenlijk wel willen weten nu.” Huil je vaak? „Ik ben een echte jankerd. Bij zielige films ja. Als ik in het vliegtuig zit, kijk ik vaak het programma ’Hello Goodbye’. Dan gaat het altijd mis met me, haha. Ik kan me heel goed inleven in andere mensen, als ik iets zieligs zie, schieten de tranen in mijn ogen. In mijn sport huil ik zelden, wel is het begin februari gebeurd. Ik was in Cleveland en zo teleurgesteld in mezelf, dat alle spanning en stress er uitkwamen. Het is best goed als het gebeurt, want het lucht wel op.”