Willem II is niet te stuiten: ’We zijn tot wat moois in staat’

Natuurlijk sprongen de artistieke goals van Vangelis Pavlidis, in eendrachtige samenwerking met invaller Damil Dankerlui, en Mike Trésor Ndayishimiye, een afstandsschot met een hoog tovenaarsgehalte, zaterdagavond in Alkmaar het meest in het oog. Maar minstens net zo knap was het staaltje verdedigen van de Tilburgse defensie. Ga d’r maar aanstaan als verdediger zijnde. Voetballen tegen de gelikte aanvalsmachine van AZ, waar zelfs de linksback (Owen Wijndal) vaker in de vijandelijke zestien staat dan in zijn eigen strafschopgebied. Een aanvalsmachine die gevreesde afmakers herbergt als Oussama Idrissi, Myron Boadu en Calvin Stengs. Samen was het bewierookte trio dit seizoen in competitieverband al goed voor 25 goals. Als een huis Maar de laatste lijn van de Tricolores staat al enige tijd als een huis. In de laatste vijf duels incasseerde Willem II slechts twee tegengoals. En daar zaten dus ook de (gewonnen) uitduels tegen Ajax (0-2) en AZ bij. Met dank aan de backs Bart Nieuwkoop en Freek Heerkens en het centrale verdedigingsduo, bestaande uit boegbeeld Jordens Peters en Holmén. De laatste, 27 jaar en afkomstig uit de Zweedse textielstad Borås, verdient wellicht enige introductie. Holmén is een product van de jeugdopleiding van IF Elfsborg, dat de laatste van zes landstitels in 2012 veroverde. Na er drie jaar in het eerste te hebben gespeeld, werd hij in januari 2016 overgenomen door Dinamo Moskou. Holmén degradeerde en promoveerde met de Moskovieten, maar was blij toen zijn contract er na drieënhalf jaar opzat. „Ik had kunnen bijtekenen, maar ik vond het voetbal eigenlijk maar niks”, legt Holmén zijn vertrek uit Rusland na de knappe zege in Alkmaar uit. „Ik verlangde naar een competitie waar aanvallend voetbal werd gespeeld.” Vrouw en dochter Daarnaast wilde hij dichterbij Zweden wonen, voetballen in een land dat qua cultuur en voetbal veel wegheeft van zijn vaderland. Nederland, met de Eredivisie als lokaas, was in zijn ogen een logische keuze. „Daarom komen Scandinavische voetballers hier zo graag naar toe”, vervolgt hij. „Mijn vrouw en dochter verlangden er ook naar, die hadden het wel gezien in Rusland.” Als transfervrije speler was hij technisch directeur Joris Mathijsen opgevallen, maar hoe de interesse nu precies tot stand kwam? „Dat moet je Mathijsen vragen, dat weet ik echt niet.” Mathijsen, desgevraagd, in het voorbijlopen: „Laat ik het zo zeggen: goede verdedigers herkennen nu eenmaal goede verdedigers.” Waar Holmén in Moskou maanden nodig had om te acclimatiseren, daar voelde de Zweed zich in Brabant in mum van tijd thuis. „Zowel binnen als buiten het veld. Binnen het veld had ik met Jordens Peters gelijk een klik, buiten de lijnen voelde Willem II ook als thuiskomen. De club lijkt veel op mijn oude club Elfsborg, het is er één grote familie.” EK-selectie Vlak na zijn overgang hoorde en las Holmén verhalen dat Willem II een stap terug was in zijn carrière. De club die hij beter had leren kennen door de verrichtingen van zijn landgenoot Alexander Isak („Die was in Zweden iedere dag in het nieuws”), afgelopen seizoen. „Maar voor mij is het een prima stap gebleken. Ik voetbal weer met plezier en speel beter dan ik de laatste twee seizoenen in Rusland heb gedaan”, beweert Holmén, die hoopt op een plek in de Zweedse EK-selectie. ,,Als ik blijf spelen zoals ik nu doe, dan verdien ik een kans.” Met de complimenten van Willem II, de ploeg van Adrie Koster die als collectief kan verdedigen én aanvallen. „Als we beide facetten in een wedstrijd goed beheersen, dan zie je dat we écht een goede ploeg zijn. Hoe goed? Nou ja, we verdienen gewoon waar we staan. Als het aan mij ligt blijven we bovenin meedraaien. Dát moet het doel zijn voor de komende periode. Het is nog een lange weg te gaan, maar dít Willem II is echt tot iets moois in staat.”