Records, maar geen sentiment voor Otterspeer bij Olympic Oval

De snelste (34,48) is van lang geleden. 29 januari 2012. „De race tegen de latere wereldkampioen sprint, Stefan Groothuis, met m’n snelste opening ooit: 9,71. Ik kan ’m me nog goed voor de geest halen”, zegt de 31-jarige Otterspeer na de middagtraining. Dat lijkt logisch: deze cijfercombinatie staat bovenaan de reeks van alle 500 meters die er van de Zuid-Hollander op de statistiekenwebsite speedskatingresults.com zijn verzameld. Waar ter wereld hij ook over het ijs klapperde, nergens is-ie zo rap geweest als in Calgary. De mijlpaal betekent echter niets. Ook niet als hij hoort dat zijn tweede en derde tijd hier hun oorsprong hebben? „Nee, het doet me niet veel meer. Ik heb hier weliswaar hard gereden, maar kan niet zeggen dat het mijn beste races waren.” Vroeger, geeft Otterspeer direct toe, had het meer betekenis. „Toen ik nog onderaan de professionele schaatsladder stond, waren er van die reizen naar Calgary – the Finals – om je persoonlijke records aan te scherpen. Het leek me mooi als schaatser sneller rond te gaan dan ooit tevoren. Maar ik vond dat ik die tripjes moest verdienen, door me te kwalificeren via wereldbekers of zo. En dan met Nederland op je schaatspak te mogen meedoen, dat was een eer.” Het sentiment wint het simpel van de cijfers, terwijl die wél meestal bepalen hoe iemands loopbaan naderhand in de herinnering voortleeft. „Dat is zo, maar als je naar een ijsbaan reist waarvan je weet dat die snel is, wil je grenzen verleggen. Bij een hooglandbaan als Calgary heb je zelden de ideale omstandigheden, een lage luchtdruk bijvoorbeeld, die je kunnen helpen persoonlijke records na te jagen. Nee, er zijn andere plaatsen - voornamelijk laaglandbanen - waar ik betere ritten heb laten zien en fijnere herinneringen aan heb. In Moskou stapte ik een hal binnen die me steil achterover deed slaan. Man, wat was die indrukwekkend groot. Ik ben er één keer geweest en toch zit het vers in het geheugen. De M-Wave van Nagano heeft ook een speciaal plekje in mijn hart, daar won ik mijn eerste wereldbeker en dit seizoen nog brons op de 500 meter. Met die banen heb ik meer dan met deze. Dat neemt natuurlijk niet weg dat ik hoop me te verbeteren. Dat is altijd het doel”, aldus Otterspeer, die twee weken geleden na twee valse starts kon inpakken op het NK sprint, waar hij nota bene zijn titel verdedigde. Dat was de zoveelste uppercut in een reeks van pijnlijke momenten en blessureleed, het is de story of his life op schaatsen. Weer terug te zijn op de locatie van de snelste Otterspeer sinds hij professional is, heeft geen symbolische waarde. „Het voelt ook niet als een nieuw hoofdstuk of de start van het laatste deel van mijn carrière. Qua leeftijd gaat het aardig die kant op, maar dat houdt me niet bezig. Ik heb te kampen met veel fysieke tegenslagen. Mijn rug belemmert me dikwijls, ik train geen dag pijnvrij. Vorig jaar stond ik echt op een kantelpunt en vroeg ik me af: als het zo moet, wil ik dit dan nog wel? Ik kan niet eens normaal schaatsen, kan niet normaal in een houding zitten, en ik kan niet normaal trainen. Oftewel: ik kan wat ik wil simpelweg niet goed uitvoeren. Plotseling veroverde ik de nationale titel, die me het vertrouwen schonk dat ik nog steeds hard kan gaan, zelfs na een afschuwelijk jaar. Dat hield de vlam brandend.” „Op dit ogenblik merk ik dat mijn lichaam me vertelt dat het beste nog moet komen. Als ik een jaar pijnvrij zou kunnen trainen, kan de wereld kennismaken met de echte Hein. Buiten mij weten meer mensen dat, onder wie de coaches. Alleen moet je het kunnen aflezen aan de tijden op de scoreborden.” Otterspeer noemt de naam van ploegmaat Kjeld Nuis. „Die heeft zelden iets aan zijn lichaam, maar dat is eerder uitzondering op de regel. Ik had veel meer kunnen winnen als mijn lichaam zou hebben meegewerkt. Ik ga nog steeds voor dat moment waarop het klopt en me de kans wordt geboden om het ultieme op het ijs leggen. Het komt eraan. Maar het is niet zo dat Hein Otterspeer even kan zeggen: iedereen aan de kant, ik rijd jullie allemaal aan bonken. Zo is het niet. Ik weet dat ik een veel langere weg moet afleggen dan mijn concurrenten. Dat hoort bij mij en heb ik te accepteren...”