Martin Kelderman apetrots op broertje Wilco: ’Er wordt meegeleefd in Barneveld’

Ergens wel logisch. De 29-jarige Kelderman is al lang geleden vertrokken uit het kerkdorp op de Veluwe met zijn bijna 35.000 inwoners. Geboren in een Amersfoorts ziekenhuis als zoon van een architect en een moeder die op kantoor meehielp, groot geworden tussen de vele pluimveehouderijen en verslingerd geraakt aan het fietsen: dat is in een zin de levensloop van de bescheiden coureur die Team Sunweb op de valreep van zijn afscheid zijn mooiste en voor de ploeg meest aansprekende prijs van het coronaseizoen kan bezorgen. Eindelijk, mag eraan worden toegevoegd, want zijn talent is veel te lang overschaduwd door pech, blessureleed en de verhalen van steeds moeten opkrabbelen. Veerkracht Zijn oudste broer Martin (33) bewondert hem vooral om die onverzettelijkheid en veerkracht. „Ik heb er altijd in geloofd dat het eens allemaal op zijn plek zou vallen”, vertelt de fysiotherapeut. „Hij heeft het talent, alleen het is heel moeilijk als klassementsrenner drie weken lang het topniveau vast te houden en er zonder tegenslagen of pech doorheen te komen. Die kansen doen zich niet vaak voor. Op jonge leeftijd heeft hij laten zien dat hij het in zich heeft. Bij de professionals was het steeds moeten terugkeren na een blessure. Toch lukte het hem enkele keren, ondanks een korte voorbereiding en lichamelijk nog niet 100 procent hersteld te zijn, kort te finishen in een klassement van een grote ronde. Dan weet je dat, als hij helemaal fit is, er meer inzit. Je ziet het bij andere klassementsrenners als Chris Froome: het is na een aantal zware valpartijen lastig om op topniveau terug te keren.” Dat de jongste van het trio in het gezin Kelderman (er is ook nog Tom) hard kon fietsen, merkte hij reeds toen hijzelf als verdienstelijke belofte zijn koersen reed. „Wilco werd serieus beter in zijn juniorentijd. Dan trainden we op de piste en reden we kop over kop rondjes. Op die momenten voelde ik dat hij iets uitzonderlijks had. Bleek ook wel, want Rabobank pikte Wilco vlug op voor het continentale team. Bij die ploeg kon hij een fantastisch programma afwerken dat hem op het lijf was geschreven. Hij kon goed tijdrijden en was licht; met die kwaliteiten rijd je automatisch vooraan mee bergop.” „Het maakte me niet jaloers. Ik had zelf ook ambities het ver te schoppen in het wielrennen, maar op een gegeven moment studeerde ik voor fysiotherapeut. Thuis werd altijd benadrukt dat de kans met fietsen je geld te verdienen niet zo groot was. Daarom adviseerden onze ouders er wat naast te doen. Ik kwam op het punt dat ik mijn studie zou moeten stoppen om verder te komen als renner. Dat heb ik niet gedurfd. Achteraf denk ik weleens dat er meer had ingezeten, als ik eerder zou hebben geweten van vermogensmeters die inzicht geven in wattages in combinatie met lichaamsgewicht. Net als Wilco woog ik niet veel en kon ik redelijk goed mee op beklimmingen. Alleen, ik moest het doen met een wedstrijdcircuit van vlakke parcoursen en wind in Nederland en België…” Martin haalde er desondanks plezier uit. Tot twee jaar geleden deed hij me aan koersen, in de tussentijd wel zoveel mogelijk op de hoogte blijvend van de resultaten die Wilco bij elkaar schraapte. „Het gebeurde regelmatig dat ik me tijdens de wedstrijd liet afzakken tot aan de ploegleidersauto, om te horen hoe het er voor stond in de race die Wilco reed. Zo is het nu ook: ik volg hem op de voet. Ik bedoel: via de televisie, internet en met het versturen van berichtjes. In de Giro gebeurt dat dagelijks. Mijn vader en moeder proberen er zoveel mogelijk bij te zijn. Ze reizen met een camper de koers achterna. Dat wilden ze deze keer uiteraard weer doen, maar door corona is dat er niet van gekomen. Het is sowieso jammer dat we alles op afstand moeten meebeleven. Je mist nu het echte sfeertje dat er rond zo’n circus hangt.” Stelvio De spanning over de afloop van de Giro bezorgt Martin elke etappe weer klamme handjes. „De rit van donderdag met de Stelvio was het helemaal zweten, zeg! Dat is het sowieso wanneer ik hem op televisie volg. Zodra ik hoor dat er een valpartij is, zoek ik op het scherm naar Wilco. Ik pik hem er gemakkelijk uit door zijn stijl: stilzittend op zijn zadel en een mooie pedaaltred. Het wordt hoe dan ook gaaf dit weekend. In mijn fysiopraktijk in Barneveld krijg ik de laatste weken wat meer vragen over de Giro. Er wordt meegeleefd, al geloof ik niet dat het dorp zo snel roze zal kleuren. Zit niet in de aard van de mensen hier, hè. Trouwens, Wilco is er nog zelden. Alleen voor familiebezoek komt hij vanuit België, waar hij woont, naar Barneveld.” Misschien heeft de gemeente toch nog iets leuks in petto voor de man die na zondag zomaar de bekendste dorpeling kan zijn. Martin lacht. „Hij zal er in geen spat door veranderen. Of hij nu de Giro wint of niet, Wilco blijft dezelfde. Onder alle omstandigheden.”