Rolstoeltennisser Sam Schröder laat zich niet beperken: ’Op mijn 15e al dertig keer geopereerd’

Hij geniet Down Under nog even na van de deelname aan zijn tweede grandslamtoernooi. „Ik heb er hier in Melbourne wat dagen vakantie aan vastgeplakt, aangezien er voorlopig geen toernooi wordt gespeeld”, aldus Schröder, die afgelopen week in de finale boog voor de Australiër Dylan Alcott, de nummer 1 van de wereld. ’Afwijking totale verrassing’ Hij komt uit in de quad-categorie, bedoeld voor spelers met een functiebeperking bij de benen én bij de handen of armen. Schröder werd geboren met het split hand split foot-syndroom. Aan elke hand heeft hij slechts één vinger (pink) en bij beide voeten mist hij de middenvoet en de middelste drie tenen. Pezen en spieren zijn anders gevormd en bij Schröder ontwikkelde zich ook artrose in de knieën, waardoor hij vanaf zijn achtste rolstoelafhankelijk is. „Voor mijn ouders was de genetische afwijking bij mijn geboorte een totale verrassing. In de eerste vijftien jaar van mijn leven ben ik zo’n dertig keer geopereerd; aan botten, handen en voeten, telkens voor correcties, om het gemakkelijker te maken.” In groep 8 maakte Schröder kennis met het rolstoeltennis. „Op de basisschool was ik gewoon één van de leerlingen, werd ik nooit echt gepest”, zegt Schröder, die in Joop Broens een trainer vond die al bekend was met het rolstoeltennis. Hij coachte Sharon Walraven, die op de Paralympische Spelen van Sydney zilver won. „Maar hij had geen ervaring met mijn beperking. Aangezien ik één vinger heb, had ik geen grip bij het vasthouden van het racket en moest er tape omheen. Vijf jaar geleden ontwikkelde Smeets Loopcomfort een brace – vastgemaakt aan mijn racket – en dat is veel prettiger.” Darmkanker Schröder was als junior opgeklommen naar de eerste plaats op de wereldranglijst, toen het lichaam eind 2017 tegensputterde. „Ik voelde me niet lekker en had problemen met mijn stoelgang. Onderzoek wees uit dat het om darmkanker ging. Ik was aanvankelijk in shock, het was zo onverwachts. Maar al snel zat ik met de dokter samen om te kijken hoe ik er doorheen kon komen.” Een chemokuur, bestralingen en een operatie volgden. „Zo jong en dan al darmkankerpatiënt... Die periode is best wazig. Dat is denk ik een beschermingsmechanisme, het zijn immers geen fijne herinneringen. Ook voor mijn ouders moet het in eerste instantie een klap zijn geweest, maar doordat we als gezin – mijn zus Roos is twee jaar na mij met dezelfde beperking geboren – de nare ervaringen hebben gedeeld, zijn we een hecht gezin en hebben met de hele familie veel steun aan elkaar.” „Tuurlijk heb ik moeilijke momenten gehad, als kind en tijdens de behandeling van kanker, maar ik heb mijn hele leven al een enorme doorzettingskracht. Dat laatste zie je op de baan terug: ik blijf ook bij een achterstand vechten tot laatste punt. Ik laat me door niets en niemand beperken.” Wildcard Na het ’overwinnen’ van darmkanker kwam de beloning september vorig jaar in New York. „Normaal gesproken gaat een wildcard op de US Open naar een Amerikaan, maar ditmaal kreeg ik ’m. Spelen op een grandslam was al een droom die uitkwam. Ik genoot van alle nieuwe dingen die op me afkwamen.” Schröder versloeg in de Verenigde Staten de nummers 1, 2 én 3 van de wereld. „Een ervaring die ik nooit zal vergeten”, straalt de talentvolle Nederlander. Zowel bij de US Open als Australian Open had hij een aantal bijzondere onderonsjes met grootheden uit het valide-circuit. „Op de trainingsbaan in New York heb ik Serena Williams even gesproken en na afloop had ik een ontmoeting met Dominic Thiem, die daar ook zijn eerste grandslam won. Dat was gaaf en je voelt dat het respect wederzijds is. Hier in Melbourne was ik voor mijn finale aan het opwarmen op dezelfde baan als waar Daniil Medvedev zijn warming-up deed. Prachtig om die mannen van zo dichtbij te zien spelen.”