IJzersterke Mathieu van der Poel wint wielermonument Milaan-San Remo

Achter hem sprintte de Italiaan Filippo Ganna naar de tweede plaats, voor de Belg Wout van Aert en de Sloveen Pogacar. In 1985 pakte een landgenoot voor het laatst de zege.

Van der Poel werd een jaar eerder nog derde. Zijn opa Raymond Poulidor zegevierde in 1961.„Dit was een van de races die ik zo graag wilde winnen”, straalde Van der Poel vlak na zijn zege voor de camera van Eurosport. „Het is nog mooier dan ik me kon voorstellen.”

Goede benen

„Ik wist al dat ik goede benen had. Op de Cipressa was ik nog fris en ik plande een aanval boven op de Poggio. Ik kreeg een gaatje en dat in een koers die elke renner op zijn erelijst wil. Ik kan me geen mooier scenario voorstellen”, keek hij terug op de laatste kilometers en zijn derde winst in een zogenoemd monument. Eerder won Van der Poel al twee keer de Ronde van Vlaanderen.

Van der Poel had nog niet te veel indruk gemaakt dit wegseizoen, nadat hij begin februari nog de wereldtitel veldrijden had veroverd in Hoogerheide. „Sinds ik met trainen begon voor dit voorjaar was ik gefocust op deze koers. De Tirreno-Adriatico verliep nog niet zoals ik had gehoopt. Maar ik wist dat ik wedstrijdkilometers nodig had om op mijn beste niveau te komen. Ik denk dat ik daar vandaag ben aanbeland.”

Indrukwekkende solo

Met nog negen kilometer tot de meet begon het uitgedunde peloton, waar wel alle favorieten nog inzaten, aan de laatste beklimming van de dag: de Poggio. Het was Tim Wellens die in dienst van Pogacar versnelde. De Sloveen besloot niet veel later zelf aan te gaan. Hij kreeg Van der Poel, Filippo Ganna en Van Aert met zich mee. Een droomfinale in Italië.

Vlak voor de top besloot de Nederlander alleen door te trekken. Het was zeer indrukwekkend wat hij liet zien, want Van der Poel reed steeds verder weg en werd niet meer bijgehaald.

Een trotse Van der Poel.

Ⓒ AFP

Valpartij door fietsenrek

Negen renners, onder wie de Nederlander Jan Maas (Team Jayco AlUla), gingen al vroeg op de zaterdag in de aanval. Zij hielden lange tijd stand, maar met nog 28 kilometer voor de boeg werden ze gegrepen door het jagende peloton. De finale kon beginnen.

Vlak daarvoor was het peloton nog opgeschrikt door een zware valpartij. Een aantal renners van BORA-hansgrohe en DSM ging naar het asfalt en bleef liggen. De valpartij werd veroorzaakt doordat aan de achterkant van het peloton iemand op een fietsenrek knalde.

Het inhalen van de kopgroep was het signaal voor de grote ploegen in het peloton om hun positie in te nemen. Pogacar werd naar voren geschoven en ook Wout van Aert liet zich duidelijk voorin zien. Mathieu van der Poel meldde zich ook aan het front. Hij greep de leiding bij het ingaan van de afdaling van de Cipressa. Samen met Soren Kragh Andersen had hij een kleine voorsprong te pakken, maar de twee besloten niet veel later de benen weer stil te houden. Het bleek toen nog te vroeg voor een echte aanval, maar die kwam er dus niet veel later.

Milaan-San Remo wachtte al tientallen jaren op een nieuwe Nederlandse winnaar. In 1985 was Hennie Kuiper de beste in het Italiaanse wielermonument. Van der Poel is de vierde Nederlander die de wedstrijd op zijn naam schrijft.