’Ook de kleinsten kunnen de grootsten zijn’

Wesley was een der laatste Mohikanen uit de lichting waarmee ik samenspeelde. Er blijft nu niemand meer over. In de voorbije vijftien jaar heb ik een speciale band met hem opgebouwd. Ik mag zeggen dat we vrienden zijn geworden en het is grappig hoe we die band hebben opgebouwd. Bij het Nederlands elftal waren we binnen het veld onafscheidelijk, maar ook daarbuiten. Buiten de lijnen leerde ik nog meer de winnaar in Wesley kennen en ook zijn Utrechtse karakter. Iemand die, simpel gezegd, schijt heeft aan de hele wereld en die zich ook beter vond dan iedereen. En daarin nam hij ons als spelers mee. Ook al was hij niet de grootste, hij was wel de grootste in het leiden van een groep en in het voorop gaan in de strijd. Kijk je naar zijn kwaliteiten dan was hij fantastisch, links- en rechtsbenig. Wegdraaien zoals hij deed, heb ik maar weinig spelers zien doen. Daarom was het voor ons een genot om met hem te spelen. Maar ik heb nog meer respect voor hem gekregen vanwege bepaalde fases in zijn loopbaan, waarin hij zich moest terugknokken. Want hij heeft een paar keer heel diep moeten gaan. Toen Wesley van Ajax naar Real ging leek het allemaal prachtig. In Madrid werd hij vervolgens weggestuurd. Ik vond het knap hoe hij zich daarna terug vocht bij Inter en uiteindelijk de Champions League won. De ultieme bekroning had moeten komen tijdens het WK van 2010, waar hij uitblonk maar niet tot de beste speler van het toernooi werd gekozen. Kijk, er zijn meer spelers in de wereld met de kwaliteiten van Wesley, maar er zijn er niet veel met zijn karakter. Hij weet als geen ander hoe hij moet knokken om weer de beste te worden. Het zat hem niet lekker dat in de media iedereen altijd wat van hem vond. Maar hij zette dat om in energie die zich positief uitte op het veld. In de aanloop naar het WK 2010 dacht ik daarom voor het eerst: jij bent niet alleen een bijzondere voetballer maar ook een bijzonder mens. In Istanbul heb ik hem hetzelfde zien doen. Sommigen hadden al afscheid van hem genomen. Er werd ook gezegd dat hij niet goed genoeg meer was voor Oranje. Vervolgens zag ik hem als een beest trainen. Bij het WK 2014 had hij een andere rol dan tijdens het WK 2010. In Brazilië maakte hij zich volledig ondergeschikt aan het elftal. Vanuit een uitzichtloze situatie – Van Gaal twijfelde zelfs of hij hem wel mee moest nemen – was hij toch weer goud waard voor de ploeg. Ik weet dat mensen tijdens mijn carrière juist bij mij het accent legden op mijn karakter of doorzettingsvermogen. Maar vergis je niet in mentaliteit van Wesley al die jaren. Hij is niet voor niks record-international. Hij was er altijd bij. Ook tijdens de minder leuke trips of interlands. Waar andere spelers een interlandje oversloegen, kwam hij altijd opdraven. Als we naar Australië gingen zat hij ook te ouwehoeren, hoor. Dan liep hij te vloeken en te tieren. Maar hij was er wél. Wesley wist gewoon wat er nodig was om met z’n allen tot een bepaalde prestatie te komen. Wat ze onderweg allemaal over hem riepen, kon hem niet uit zijn evenwicht brengen. Ja, hij vervloekte iedereen die kritiek op hem had, maar dan zei hij dat hij ze wel even zou laten zien wie de beste was. In dat opzicht heb ik ook wel wat van hem geleerd. Ik gebruik hem nog vaak als voorbeeld bij jonge jongens van Feyenoord. Ook de kleinsten kunnen de grootsten zijn.