Van springen van de schans naar geel in de Tour de France

Het was half juni 2018. Primoz Roglic had in die dagen meer tijd dan hij de rest van zijn wielercarrière nog zal krijgen of zal willen besteden aan een interview. Ook een enorm verschil tussen die zonnige dag in Slovenië en deze Ronde van Frankrijk, als het aankomt op wat hij heeft te vertellen: er waren niks geen plichtmatige antwoorden op de plek waar de eerste fase van zijn topsportcarrière begon: de springschans van SK Zagorje in Kisovec. Op die lanceerbasis leerde hij het vliegen met lange ski’s. Zittend op de afzetbalk boven in de toren deed hij een schatting van het aantal sprongen dat hij moet hebben gemaakt. Duizenden. Hij keek nog eens de diepte in, naar het einde van de tafel. „Het is leuk en gek om hier nu te zitten. Er komen genoeg herinneringen in me op. Maar als je me vraagt of ik het schansspringen mis, is het antwoord ’nee’.” Nu, in september 2020, zijn de jaren als wintersporter als een soort verbleekt behangetje op een muur die keurig strak in de gele verf wordt gezet. Natuurlijk, er komen nog wel vragen over en verwijzingen naar het gevoel van de menselijke vogel, maar de 30-jarige Roglic heeft weinig behoefte dat hoofdstuk op te rakelen. Hij concentreert zich op het werk dat wacht. Focus, dat wordt er in de Tour gevraagd, van de eerste tot de laatste dag. Vroeger telt niet. Slechts de vrienden die hij aan de sport heeft overgehouden, zijn de link met dat verleden. Met hen kijkt hij ’s winters op televisie hoe de Sloveense skispringers het er vanaf brengen. Bovendien: hij werd wielrenner, omdat hij geen schansspringer meer wilde zijn, drie jaar na zijn zware crash op de landingshelling van de schans in Planica. Roglic had ingezien dat hij niet goed genoeg zou worden, al hing er één keer (2006) een gouden teammedaille van een junioren-WK om zijn nek. Of hij wel een mondiale topper zou worden op de fiets, was minstens zo twijfelachtig. Roglic: „In mijn schansspringperiode mocht ik van de trainers niet fietsen. Dat was slecht voor je. Ik voelde echter de uitdaging en kocht nadat ik wegens tegenvallende uitslagen en de blessures was gestopt een racefiets. Zo begon ik maar wat te doen, zonder een vastomlijnd plan te hebben, al merkte ik dat ik tamelijk hard bergop kon rijden. Gaandeweg geloofde ik dat wielrennen een andere sport zou zijn die ik op hoog niveau zou kunnen beoefenen. Ik was mentaal best sterk, lichamelijk fit en woog niet veel. Dat was volgens mij een belangrijke factor in het wielrennen.” Een mailtje met wat informatie over zichzelf (’Ex-schansspringer van 21 met drieduizend kilometer op de teller’) opende in 2013 een deur naar het Sloveense team Adria Mobil. „Het ging me niet om geld. Als ze me een fiets zouden hebben gegeven, had ik het ook prima gevonden. Ik wilde doorbreken als coureur.” Dat is meer dan geslaagd, vanaf het moment dat hij in 2016 ’onder de wapenen’ is gekomen bij Lotto-Jumbo, de ploeg die tegenwoordig Jumbo-Visma heet. De statistiekenwebsite Procyclingstats maakt melding van 41 overwinningen sinds 8 mei 2014. Roglic zweeft hoger in het wieleruniversum dan hij ooit deed vanaf de schans. Hij wint dikwijls waar hij dat gepland heeft, lijkt er plezier in te scheppen om álle etappekoersen van WorldTour-niveau minstens een keer op zijn naam te brengen, én wat echt opmerkelijk is: zelfs de aanstaande Tour-triomf kun je een geprogrammeerde mijlpaal noemen. Nog even een flashback naar de schans in 2018. Mattia Galli, zijn Zwitserse zaakwaarnemer, was ook present bij het interview. Hij beaamde dat het hem verraste hoe snel Primoz zich ontwikkelde. „Het gaat hard, hopelijk niet met te veel nadelige gevolgen. Soms moeten dingen niet zo vlug verlopen. Hij praat al over de Ronde van Frankrijk, terwijl ik denk dat het beter zou zijn 2020 aan te houden als het seizoen waarin hij echt op het klassement in een grote ronde mikt. Er is geen druk, en mocht die er zijn, dan heeft hij daar geen angst voor.” „Het blijft het beste om het stap voor stap te doen. Dat is ook de reden dat hij nog niet naar een ander team is verhuisd. Deze ploeg is niet te vergelijken met Sky, maar samen kunnen we iets bereiken wat geweldig is, mits er commitment is. Primoz vindt het een fijn team met goede renners, en ook de staf en de mentaliteit die er heerst, spreken hem aan. Hij ziet dat er groeimogelijkheden zijn voor de gehele ploeg, inclusief het winnen van de Tour. Maar, op termijn”, benadrukte de zakenman, terwijl Roglic luisterde. Hoewel hij instemmend knikte, moest hij het wel kwijt: „’t Liefst win ik dit jaar al de Tour…” Dat was wat vroeg. De eindzege in de Vuelta van vorig jaar vertelde wel dat dit pezige mannetje stiekem toch een tussentijdse demarrage had weten te plaatsen. Zo toonde Roglic aan dat de woorden van Galli eerder profetisch dan proletisch zijn gebleken. Want 2020 is het jaar van de Sloveen. Corona of niet.