Anna van der Breggen geeft zichzelf droomafscheid na droom-WK

Tijdens het perspraatje achteraf lachten ze naar elkaar, wetend dat ze allebei iets heel bijzonders hadden laten zien. Van Vleuten wist een paar dagen eerder niet eens dat ze er bij zou zijn, totdat ze groen licht kreeg van de artsen die haar verzekerden dat ze haar linkerpols niet verder kapot kon maken. En zij was het die de weg naar het tweede goud binnen drie dagen voor Van der Breggen opende door in de vierde ronde op de klim Cima Gallisterna - 2.7km à 6.4% en een maximale stijging van 14% - vol op de pedalen te gaan staan. ’Anna ging te hard’ Even later, met nog 42 kilometer te rijden, knalde Van der Breggen er overheen bij de Italiaanse Elisa Longo Borghini, de Deense Cecilie Uttrup Ludwig en haar landgenote, waar Van Vleuten nog even probeerde aan te haken. „Het was mooi geweest als we met z’n tweeën hadden kunnen doorrijden, maar Anna ging te hard. Zij was ook gewoon de sterkste hier, waarna ik achter haar de situatie controleerde”, aldus de 37-jarige Van Vleuten, die vervolgens in het wiel ging zitten van Borghini en Ludwig. Het werd daarna een triomftocht over de marathonafstand voor Van der Breggen, zoals er de laatste jaren altijd een Oranje-hemd naar de wereldtitel op de weg soleerde. In 2017 was het Chantal van den Broek-Blaak, een jaar later Van der Breggen zelf, in 2019 Annemiek van Vleuten en nu dus opnieuw de vrouw van Boels-Dolmans, die als in een droom haar laatste jaar als profwielrenster mag beleven. In de regenboogtrui, waarin ze dus zowel in de tijdrit als in ’gewone’ wegritten mag starten. Heel speciaal seizoen „Het is echt ongelooflijk”, glunderde Van der Breggen, met opnieuw goud om haar nek bungelend. „Ik voelde me heel sterk, hoewel het heel zwaar was. Dat het zo zou lopen, had ik echt niet verwacht. Dit is een heel speciaal seizoen”, doelde ze niet alleen op het coronavirus dat heel de wielerkalender door elkaar schudde, maar vooral ook op de zeges die ze in de laatste weken bij elkaar fietste. Ze werd ze Nederlands kampioene op de weg, pakte de Europese tijdrittitel, won de Giro Rosa en daarna dus dubbel goud tijdens de WK op de weg. De olympisch kampioene van 2016 had er gedurende haar laatste meters op het racecircuit van Imola geen idee van wat er achter haar aan de hand was wegens het gemis van communicatiemiddelen. De onverwoestbare Van Vleuten had in de laatste ronde alle pijnprikkels nog maar eens weerstaan om met de - uit het opnieuw gevormde peloton - demarrerende Borghini mee te springen en daardoor ook als een soort rem achter Van der Breggen te fungeren. Bijna de hekken in En op het moment dat de laatste haar tweede wereldtitel in drie dagen vierde, perste Van Vleuten nog een keer alles uit haar lichaam voor het zilver, om daarna te bekennen dat haar pols daar niet echt aan mee wilde werken. En tijdens de sprint werd ze zelfs bijna de hekken in gedreven door de Italiaanse. „Ik zocht daar natuurlijk ook het gaatje uit de wind, maar het was inderdaad een risico”, vertelde ze. „Het deed heel veel pijn aan mijn pols. Morgen weer naar de dokter om er naar te laten kijken. Ik moet de artsen heel erg bedanken, want zonder hen had ik hier nooit gestaan.” En dan was er ook nog Marianne Vos die vierde werd, waarmee de Oranje-hegemonie nog eens extra werd benadrukt. Het Wilhelmus schalde over het circuit in Imola, zoals het dat ook deed in 1968 toen Keetie van Oosten-Hage de eerste Nederlandse wereldtitel op de weg ooit veroverde. Met Anna van der Breggen, die afgezien van de olympische tijdrit alle grote wedstrijden in het vrouwenwielrennen won, heeft de nu 71-jarige wielerpionier een prachtige opvolgster waar iedereen in de Italiaanse stad een diepe buiging voor maakte.