Oud-ploeggenoten rouwen om ’prettig mens’ Rob Rensenbrink

Ruud Krol, ploeggenoot van Rensenbrink op WK’74 en WK’78: „Rob was een geniale buitenspeler, maar ook een prettig mens om mee te werken. Een heel aimabel persoon. We speelden allebei op links en konden elkaar goed vinden in het veld. Ik gaf de pass, waaruit Rob in de WK-finale van ’78 op de paal schoot. Heel jammer natuurlijk, dat die bal er niet inging, maar zoals Rob zelf ook altijd zei, zelfs dan hadden we nog maar moeten zien of we zouden winnen. Maar Rob was meer dan dat schot op de paal. Hij was een geweldige voetballer met een geweldige actie. Door zijn lichaamsbeheersing en zijn bewegingen had hij iets magisch in zijn spel.” John Rep, ploeggenoot van Rensenbrink op WK’74 en WK’78: „Ik trok altijd met hem op bij het Nederlands elftal. Het klikte heel goed tussen ons. Ik ging meer met Rob om dan met bijvoorbeeld Johan Cruijff. Rob was een heel goede voetballer. Zijn bijnaam was niet voor niets ’Het Slangenmens’. In 1974 had hij niet zo’n heel goed toernooi. Toen werd hij overvleugeld door Cruijff, die in de wedstrijd steeds op zijn positie ging lopen. In de finale was Rob geblesseerd en moest hij in de rust vervangen worden. Eigenlijk had hij toen niet moeten spelen. In 1978 was Rob heel erg goed. Zonde van die bal op de paal in de finale. Dat had het compleet gemaakt. Maar die bal kon er vanuit die hoek bijna niet in. Het was knap dat hij nog de paal raakte. Zo keek Rob er zelf ook naar, want hij was altijd heel nuchter. Een jongen zonder kapsones, een beetje verlegen eigenlijk.” Jan Mulder, oud-ploeggenoot van Rensenbrink bij Anderlecht en het Nederlands elftal. „Rob was niet alleen een goede voetballer, maar vooral ook zo’n mooie en sierlijke speler. Hij was een linksbuiten die veel scoorde. De lange dribbel was zijn kenmerk. Qua klasse was hij te vergelijken met Piet Keizer en qua techniek met spelers als Van Basten en Bergkamp. Hij had zo’n gewéldige balcontrole. In België is hij nog groter dan in Nederland. Hij is een van de grootste Anderlecht-spelers ooit. Als persoon was hij zo enorm bescheiden. Als hij weer eens had gescoord, kreeg je nauwelijks de kans hem te omhelzen. Even een armpje omhoog en dat was het dan wel. Hij was een stille hengelaar aan de waterkant, maar in het stadion wist hij toch tot grote glorie te komen. Dat strookte helemaal niet met zijn karakter. Ik deed altijd mijn best hem te doordringen van zijn grote aandeel in de roem van Anderlecht, maar daar was hij niet mee bezig. Ik heb altijd contact met Rob gehouden na zijn carrière. Als er dan iets was bij Anderlecht, dan ging hij graag samen met mij. Hij vond het niet prettig om alleen bij het stadion te komen met alle aandacht en zo. Een maand geleden had ik Rob nog telefonisch gesproken en toen was hij nog heel vrolijk. Twee weken geleden had ik met hem afgesproken, maar dat kon niet doorgaan omdat hij naar het ziekenhuis moest. En nu zijn we hem kwijt.” Jan Poortvliet, ploeggenoot van Rensenbrink op het WK’78 „We verliezen weer een geweldenaar, een mooie, sierlijke speler, die twee WK-finales heeft gespeeld. Rob was een heerlijke speler om naar te kijken, maar ook een heel fijne vent om mee samen te spelen. Op het WK’78 was ik er als jonge speler bij en was Rob een van de routiniers bij het Nederlands elftal. Hij gedroeg zich helemaal niet als de grote ster en deed alles om je te helpen. Natuurlijk denk je bij Rob ook altijd weer aan dat moment in Buenos Aires, die bal op de paal. Ach, wat waren we er toen dichtbij.”