Terpstra moet flink op de tanden bijten

Dat er coureurs niet overeind zullen blijven, kun je al kilometers langs zien aankomen. Gejaagd door de wind en automatisch opgejaagd door het aflopende parcours van de finale op de derde dag – een rit van 212,5 kilometer van Chalette-sur-Loing naar La Châtre – beweegt het uitgedunde peloton zich als een zwerm spreeuwen over het natte en daardoor gladde asfalt. Iedereen wil van voren zitten, of moet in de frontlinie zijn om zijn kopman (sprinter of klassementsjongen) te beschermen. De weg is er breed genoeg voor om voortdurend via de linker- of rechterkant weer op kop te verschijnen en dan in te voegen. De hoge snelheid, het gemiddelde varieert nu van 65 tot 74 km/uur, en de drang om niet te willen verzaken, veroorzaken de onvermijdelijke eerste crash van de slotfase. Achter in de groep vliegt er plotseling een renner van rechts naar links, en in zijn val raakt de Canadees Guillaume Boivin drie andere mannen voor wie er een onvrijwillige noodstop volgt. Als dominostenen gaan er nog meer coureurs als schaafmachines over het wegdek en door de berm. Het koersbulletin zal naderhand melding maken van zes man die betrokken zijn; in werkelijkheid staan er negen te voet, terwijl de rest van de meute doordraaft, en in de laatste rechte lijn wederom wordt opgeschrikt door een valpartij (met o.a. Sam Bennett). De laatste van het negental dat op zes kilometer van de streep sneuvelt? Terpstra, die gedurende de hectische laatste tientallen kilometers al voortdurend aan de staart van het peloton heeft gebungeld, ziet het gebeuren. Hij stuurt zijn fiets de graskant in, maar weet dat die groenstrook net een zeephelling is. Een seconde of twee later glijdt hij op een reeds horizontaal ‘geparkeerde’ collega. Versuft door de schuiver voelt hij aan zijn ledematen, raapt de moed weer bijeen en peddelt op z’n dooie akkertje naar de streep (waar zijn achterstand een kleine zes minuten bedraagt) en direct door tot bij de teambus. Daar kijkt hij een minuutje toch nog redelijk monter terug op zijn malheur. Vanmorgen bij de start zei je het nog: ik heb nog niet veel geluk gehad. ,,Tja…’’, is de eerste reactie. ,,Het is een wonder dat ik zo weinig heb.’’ In een paar korte zinnen vertelt hij over het ‘bedrijfsongeval’ dat met geen mogelijkheid was te voorkomen. ,,We reden heel hard, zeker 60 km/uur, en het ging een beetje naar beneden over een gladde weg door de regenval. Ik zag ze voor me vallen. Kon geen kant meer op, dacht via het gras te redden wat er te redden viel. Maar daar had ik nul grip, en toen ging ik ook. Terwijl ik tegen de vlakte vloog, was niet de overheersende gedachte ‘daar gaat mijn voorjaar weer’, nee. Ik was meer bezig met de vraag welke impact deze crash zou hebben, want in de gauwigheid had ik ook gezien dat er aan de linkerkant van de weg nog een muurtje stond. Gelukkig raakte ik dat niet.’’ Je tuimelde op je rechterschouder en ondertussen rolde je om, waarbij je tegen een renner aan knalde die er al lag. Enig idee wat de schade is? ,,De hele rechterkant, vooral mijn nek is zo stijf als wat. Ik denk dat het meevalt, maar ik zal morgen in de tijdrit zo stijf als een hark zijn. Als dat het is, heb ik mazzel met de schade.’’ Hoe rijd je hier rond? Onzekerheid is troef, vanwege het coronavirus weet niemand waar het naar toe gaat, maar ondertussen wil je je ook zo goed mogelijk voorbereiden op jouw twee koersen: de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix? ,,Zolang er niets wordt gezegd over verdere afgelastingen, ga ik er vanuit dat de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix doorgaan. Het is nog niet optimaal gegaan, en ik heb ook nog niet te veel geluk gehad de voorbije dagen. Hier niet, en vorige week in de GP Le Samyn evenmin, waar ik op een ongelukkig moment met een lekke band ben geconfronteerd. Het zijn geen excuses, hoor.’’ Maar als je in orde bent, dwing je dikwijls het geluk af… Terpstra reageert fel. ,,Dat is onzin. Dat is de grootste onzin. Fabeltjes. Maar ik ben nog niet honderd procent. Laten we zeggen dat het nu 99 is. Ik heb deze koers nodig om tot te top te geraken.’’ Normaal gesproken zou je op dit ogenblik wat ongeruster zijn over hoe het loopt… Nu is er die onzekerheid over de klassiekers: blijven ze op de kalender of niet. Opnieuw venijnig: ,,Maar ík kan er niets aan doen of ze doorgaan of niet. Laten we hopen dat ze wel worden verreden. Daar werk ik hier voor…’’