Sjinkie Knegt: ’Ik kan mijn eigen psycholoog zijn’

„Ik ben wel blij dat we met z’n allen in Font Romeu zaten, dat we alles in de meest heftige tijd konden delen. Dat was voor de groep het beste”, laat de ervaren Knegt weten. „Als iedereen in Nederland had gezeten, was het een stuk lastiger geweest om iedereen op hetzelfde moment te bereiken. Dan krijg je waarschijnlijk tachtig verschillende verhalen. Dat moet je niet willen. Nu zaten we met z’n allen opgesloten. Als er iets viel te melden, hoorden we dat gezamenlijk.” Op 10 juli kwam uiteindelijk het bericht dat de pas 27-jarige Van Ruijven het niet had gered. De 31-jarige Knegt denkt met genoegen terug aan zijn ploeggenote. „Het was een heel fijne meid en ploeggenoot. Ze stond altijd voor iedereen klaar.” Emoties De emoties liepen in het zuiden van Frankrijk gedurende de periode van onzekerheid over het lot van Van Ruijven natuurlijk hoog op. Knegt zelf probeerde zijn ploeggenoten zo goed mogelijk bij te staan, maar bij het verwerken van zijn eigen verdriet had en heeft hij geen hulp nodig. „Ik heb mensen gesteund daar waar nodig. Ik ben zelf iemand die het liever in z’n eentje oplost. Psychologen zijn kansloos bij mij. In het ziekenhuis kreeg ik een psycholoog toegewezen, maar die had al snel door dat het geen zin had. Ze gaan mij dan vertellen dat ik moet nadenken. Daar heb ik helemaal geen zin in. Ik kom er zelf wel uit. Ik kan mijn eigen psycholoog zijn.” Brandwonden Met die periode in het ziekenhuis doelde Knegt op het feit dat hij anderhalf jaar geleden zware brandwonden opliep toen het bij het aansteken van een houtkachel in zijn huis in Bantega verkeerd ging. Knegt dacht afgelopen weken een aantal keren terug aan die periode. „Toen het eerste slechte bericht rond Lara kwam, besefte ik wel even hoe dat voor de ploeg heeft moeten zijn toen ik zelf in het ziekenhuis lag en zij het slechte nieuws kregen over wat er met mij was gebeurd. Daar moest ik zeker wel aan terugdenken. Toen was het ook niet makkelijk voor de ploeg, en dat had ik veroorzaakt. Voor mijzelf was dat ook wel even goed. Ik had er zelf nooit zo bij nagedacht”, toonde Knegt zich kwetsbaar. Fenna Knegt Ook bij de vrouw van Knegt, Fenna, kwam het overlijden van Van Ruijven hard aan. „Mijn vrouw was best emotioneel, die kende Lara goed. Voor haar was het ook niet makkelijk dat wij allemaal in Font Romeu zaten. Ze vond het heel lastig. Ze zei: ’Jullie zitten in het buitenland. Wij kunnen niks voor jullie doen.’ Ik heb haar uitgelegd dat we steun aan elkaar hadden. Daar was ze heel blij mee. Het is voor iedereen heftig, maar voor een aantal vrouwen is het nog een stuk heftiger dan voor de rest van de groep.” Gapend gat Door het wegvallen van Van Ruijven is er een gapend gat ontstaan in de hechte relayploeg. Van Ruijven gold als degene met de beste start van het hele shorttrackveld. De ploeg werd de laatste jaren altijd gevormd door Suzanne Schulting, Yara van Kerkhof, Rianne de Vries en Van Ruijven. „Er zal onterecht heel veel druk komen te liggen bij haar vervangster”, vertelde bondscoach Otter. „Dat zal bij iedereen leven, ook bij de buitenlanders. Maar het is ook wel een sportieve uitdaging. Dat de rest van de wereld weer denkt: ’Shit, hoe krijgen die Nederlanders dat nou weer voor elkaar?’ Maar het is beladen en het zal zwaar voelen. Verwerkingsproces Knegt beseft dat het verwerken van de dood van de wereldkampioene op de 500 meter een lange tijd zal duren. „Natuurlijk gaan we Lara heel erg missen als we weer op reis gaan, maar ik denk dat we daar als ploeg ook heel veel kracht uit kunnen halen. Het verwerkingsproces gaat heel geleidelijk. Hier gaat langere tijd overheen. Dat is ook helemaal niet erg, maar we moeten wel blijven focussen waar we voor die tijd ook mee bezig waren.” Bescheiden In de afgelopen jaren deed Otter er alles aan om de bescheiden Van Ruijven ervan te doordringen hoe goed ze was. In 2019 mondden die vele peptalks uit in de wereldtitel op de 500 meter. „Ze moest tegen mij altijd zeggen: ’I’m the queen of the 500!’ Dat vond ze zo moeilijk om te zeggen. Dan zat ze in de heatbox en kwam ik bij haar omdat haar dat mede te delen.” Eigen verdriet Knegt prijst Otter en de rest van de ploeg. „Ik denk dat zij dat heel goed hebben gedaan.” De bondscoach en de rest van de staf hadden te maken met hun pupillen, maar zaten ook met hun eigen verdriet. Otter: „Ik heb het er emotioneel nog steeds erg moeilijk mee. Ik heb ook moeite om mij te concentreren. Dat merkte ik vandaag tijdens de training ook weer. Ook de shorttrackers maken meer fouten. Er zit een bepaalde vermoeidheid in de ploeg. Mensen slippen, vallen, delen verkeerde duwen uit (met de relay, red). Maar ik laat het zelf nu even lopen. Als ik zelf al merk hoe moeilijk ik het heb, kan ik me voorstellen hoe de atleten ervoor staan.” Ondanks de onzekere situatie rond hun ploeggenote bleef de Nederlandse ploeg doortrainen in Font Romeu. Die trainingsuren dienden als uitlaatklep voor de verdrietige shorttrackers. „Het was daar nog veel heftiger dan dat het nu hier is. Hoe vervelend het ook was, we stonden elke ochtend tweeënhalf uur op het ijs en maakten er het beste van.”