Steven Kruijswijk klaar voor ‘corona-Giro’: ‘Ga niet zo ver dat ik mijn gezin niet zie’

Terwijl de zon langzaam ondergaat aan de Tirreense zee, oogt Steven Kruijswijk ontspannen in het schemerlicht. Hij trekt zijn mondkapje even recht, iets wat hij in deze voor hem achtste Giro d’Italia nog heel vaak zal doen. Waar er in de rest van Europa steeds meer strepen worden gezet door wielerkoersen, begint La Corsa Rosa zaterdag met een tijdrit op Sicilië. „Ik wil in die eerste etappe vooral proberen de schade te beperken. De derde rit met aankomst bergop, op de Etna, zal een goede graadmeter zijn om te zien waar ik sta.” Een week nadat de 33-jarige Brabander met een ontwrichte schouder de Dauphiné moest verlaten, vertrok hij voor een hoogtestage naar Tignes om zich klaar te stomen voor deze Ronde van Italië, waarin hij normaliter met Vincenzo Nibali, Geraint Thomas, Jakob Fuglsang, Simon Yates en Wilco Kelderman zal strijden om de podiumplaatsen. „Vrij snel wist ik dat de Tour het niet meer ging worden. Dat blijft eeuwig zonde, omdat ik daar graag had willen meestrijden voor de eindzege”, zegt Kruijswijk, die ploegmaat Primoz Roglic net naast het geel in Parijs zag grijpen. ’Giro het nieuwe doel’ „Het voordeel voor mij is dat ik me vrij snel kon richten op deze Giro, waarmee ik een nieuw doel had. Als dat pas de Vuelta (20 oktober t/m 8 november, red.) zou zijn geweest, was het mentaal veel zwaarder geworden. Vooral nu het daar niet zeker is of het doorgaat wegens corona”, aldus de kopman van Jumbo-Visma, die zich strikt aan de regels houdt, al is dat met een gezin niet altijd even makkelijk. Zijn vrouw Sophie, zoontje Perre (4) en dochtertje Feline (2) maken immers geen deel uit van de wielerbubbel. „Ik ga niet zo ver dat ik mijn gezin niet meer zie en Sophie is getest toen ik terugkwam van hoogtestage. Maar het is ook niet zo dat ik de kinderen van school haal. Je probeert thuis je bubbel zo klein mogelijk te houden.” Kruijswijk is weer terug in zijn geliefde Giro, waar hij in de door Tom Dumoulin gewonnen editie van 2017 voor het laatst was, maar in het slot uitviel met maagproblemen. Hij begrijpt dat het jaar 2016 ter sprake komt, een Giro waarin hijzelf op het punt stond te winnen. Stevie was iedereen de baas, tot zijn veelbesproken val, maar juist daar leerde Kruijswijk zichzelf écht kennen als grote ronderenner. „Ik ben er aan gewend dat het wordt opgerakeld en die Giro heeft me geholpen om me te ontwikkelen tot de coureur die ik nu ben”, zegt Kruijswijk. „Behalve die val heb ik er veel mooie herinneringen aan overgehouden, onder andere de (vijf) dagen dat ik in de roze trui mocht rijden. Het gaf mij het besef dat ik echt kon meedoen om de overwinning in een grote ronde. Ik heb toen leren koersen met de druk die bij de leiderspositie komt kijken”, aldus Kruijswijk, die het deze Giro in de bergen veelal zelf zal moeten doen, maar met Tony Martin en Jos van Emden twee ’bodyguards’ heeft om hem door de hectische, vlakke finales te loodsen. Hij lacht even, terugdenkend aan een moment van een paar weken geleden. „Ik weet niet meer met wie en waar, maar toen kwam ter sprake hoeveel voorsprong ik eigenlijk had voor die negentiende etappe op de nummer twee (Esteban Chaves, red.). Het waren drie minuten, iets waar ik niet eerder meer bij heb stilgestaan. Toen besefte ik dat ik in die Giro heel goed in orde was. Als je puur naar de sterkste renner kijkt, had ik kunnen winnen, maar zo zit het ’spelletje’ niet in elkaar.” Sinds die Giro is Kruijswijk in vijf van de zeven grote rondes, waarin hij het einde haalde, in de toptien geëindigd, met vorig jaar zijn derde plaats in de Tour als hoogtepunt. Daar betaalden zijn ervaringen uit het verleden zich uit, want in de slotfase van die Tour was de druk immens omdat de organisatie in de laatste twee bergritten moest snijden wegens extreme weersomstandigheden. „Dat was heel spannend, ook voor mij. Met het schrappen van verschillende beklimmingen werd het moeilijker om op het podium te geraken”, aldus Kruijswijk, die vierde stond met slechts één drastisch ingekorte bergetappe te gaan. „De druk werd daardoor alleen maar groter, vooral omdat ik er absoluut niet naast wilde grijpen.” Door niet te panikeren deed hij dat niet. „Ik heb daarin veel te danken aan Merijn (sportief directeur Zeeman, red.). En alles begint met vertrouwen. Ik heb geleerd dat het geen enkele zin heeft om je druk te maken om externe factoren, zoals concurrentie of het weer. Je kan boos zijn als het niet gaat zoals je wilt, maar dat verandert niets aan de situatie. Het enige wat ik kan beïnvloeden is mijn eigen doen en laten. Ik weet wat ik moet doen om in een ronde van drie weken tot het einde goed te zijn, daar ben ik dan ook vooral mee bezig.”