Vincent Janssen, opgelucht in Mexico: ’Het was niet makkelijk’

Het is een gekkenhuis rond het fraaie stadion van Monterrey, waar plaats is voor 55.000 toeschouwers. Hoewel het kwik stijgt tot bijna veertig graden, staan er al de hele dag tv-presentatoren om updates te geven over de aankomst van Janssen in Latijns-Amerika. Op het vliegveld was het een paar uur eerder ook al een komen en gaan van Monterrey-fans. Typisch Mexico, een land waarin voetbal op uitzinnige wijze wordt beleefd. De Brabander wordt verwelkomd als een filmster. Janssen, die zelf geen zaakwaarnemer meer heeft, kwam in Noord-Amerika terecht via een Belgisch spelersagentschap dat door Monterrey werd ingeschakeld om de Nederlander over de streep te trekken. Daarbij is geen half werk geleverd. Ondanks zijn ongelukkige periode bij Spurs en Fenerbahçe (verhuur) gaat Janssen namelijk zo’n tweeënhalf miljoen euro per jaar verdienen bij de rijke Mexicaanse club, die begin mei de CONCACAF Champions League won. Enerzijds wordt er heel veel van je verwacht, anderzijds is er ook twijfel over je fitheid. „Ik ben fit en heb nergens last van, al moet ik nog wel aan mijn wedstrijdritme werken. Daar krijg ik alle tijd voor. In tegenstelling tot Europa is de Mexicaanse competitie al een paar weken bezig, dus het is logisch dat mijn nieuwe medespelers fysiek verder zijn dan ik”, vertelt Janssen in de kleedkamer, met achter zich zijn nieuwe shirt met rugnummer 9. Ben je opgelucht dat je het hoofdstuk Tottenham achter je kunt laten? „Ik ben vooral opgelucht dat ik voor een club heb kunnen kiezen waar ik honderd procent achter sta. Er waren best wat andere partijen die wilden doorpakken, maar daarbij dacht ik: is dit wat ik écht wil? Totdat Monterrey anderhalve maand terug aan de bel trok. Ik heb veel onderzoek naar de competitie gedaan en meerdere gesprekken gevoerd met de president. Er loopt in Mexico heel veel kwaliteit rond en de atmosfeer in de stadions is ongelooflijk. In Europa is dit een minder bekend voetballand, maar dat maakt mij weinig uit.” Hoe heb je de afgelopen jaren beleefd? „Tja, lastig. Toen ik in 2017 op huurbasis naar Fenerbahçe ging, speelde ik in de eerste maanden bijna alles. Dat was heerlijk. Totdat ik last kreeg van een voetblessure. Na lang wikken en wegen besloot ik over te gaan tot een operatie in Engeland. Het heeft daarna een tijdje gekost voordat ik was waar ik wilde zijn.” Hij vervolgt: „Het hoofdstuk Tottenham is niet verlopen zoals we allemaal wilden, maar ik denk dat ik dezelfde keuze zou maken als ik een nieuwe kans zou krijgen. Als je bij AZ speelt en er komt zo’n grote club die je wil hebben, dan ben je daar als jonge jongen wel van onder de indruk. Zeg dan maar eens ’nee’. En los van de mindere momenten heb ik er ook heel veel geleerd, zowel binnen als buiten de lijnen.” Zijn er dingen die je jezelf verwijt? „Ik heb in het begin kansen gemist waarvan ik achteraf soms denk: als ik die had benut, had het zomaar anders kunnen lopen. Maar goed, dat soort dingen ga ik mezelf niet verwijten. Ik heb namelijk wel altijd honderd procent gegeven.” Is het moeilijk om dat te blijven doen in zo’n zware periode? „Soms wel, ja. Veel mensen denken dat het leven als voetballer alleen uit een balletje trappen bestaat, maar dat is niet zo. Er komt zoveel meer bij kijken. Heel veel druk, bijvoorbeeld. En als je niet in een fijne periode zit, kan dat weleens zwaar zijn. Dat wil niet zeggen dat ik die dag dan geen honderd procent heb gegeven. Maar je komt wel in een situatie terecht waarin je met tegenslagen moet omgaan en dat is niet altijd makkelijk als je voor het eerst zo’n groot avontuur aangaat.” Hij erkent: „Inmiddels ben ik daarin een stuk volwassener en kan ik dingen makkelijker verwerken. Ik sta hier nu ook echt als een blij mens. Ik heb ontzettend veel zin om weer te vlammen, om de mensen hier terug te betalen en te laten zien wie Vincent Janssen is.”