Exclusief Van Gerner: zoektocht naar ware identiteit

Nooit meer die dubbele salto van de balk. „Het vrije gevoel dat je over de kop gaat. Dat is echt heel ultiem, alsof je alleen op de wereld bent”, beseft Van Gerner precies wat ze gaat missen, maar ze heeft een weloverwogen keuze gemaakt. De kleine (één meter en 57 centimeter) en vrolijke verschijning vertelt in haar geboorteplaats Zwolle vol overgave over haar loopbaan, het besluit om te stoppen en de nieuwe kansen die op haar pad komen. Opties genoeg. Zo kwam ze in Amerika in aanraking met Cirque du Soleil. „Wel overwogen, maar toch maar niet.” Geeft ze danslessen en volgde ze twee jaar geleden al eens een achtweekse acteercursus. „Ik moest een scène spelen waarin ik een wilde nacht met een vriendje beleefde, daar was ik toen nog niet aan toe. Daar ben ik nu verder in.” Daarnaast wil ze de wereld ontdekken. „Reizen is ook wel gaaf hè. Ik ben laatst sinds acht jaar weer eens op vakantie geweest.” Én oriënteert ze zich op andere sporten. Het is tijd voor iets anders. Offers De offers zijn groot geweest in het leven als fulltime professional. Een gebroken voet, afgescheurde enkelbanden, een zware achillespeesblessure, inmiddels een versleten rug en opgroeien in een „misschien wel te” beschermde wereld, waardoor ze op maatschappelijk vlak naar eigen zeggen iets achter loopt en nog het nodige moet ontdekken. Met haar 24 jaar is ze echter nog piepjong en sowieso heeft het turnleven vooral veel gebracht. Zo’n tien maanden geleden was Van Gerner nog vastbesloten de Spelen van volgend jaar in Tokio te halen. Daar ging ze voor onder het mes, want een gekwetste achillespees hinderde haar om optimaal te presteren. „Drie jaar geleden raakte ik in Rio zwaar geblesseerd. Later bleek dat ik een stukje in mijn kuit had afgescheurd. Als je mijn kuit nu onder de scan legt, zit er een zwart gat in. Dat wist ik toen gelukkig niet.” Na haar operatie volgde een pittige revalidatie, maar er kwam ook een ander proces op gang. Met een beurs van Telesport was ze aan het Johan Cruyff Institute begonnen aan de opleiding Master in Coaching. „Kijk. Je hebt de turnster Céline en afgelopen jaar heb ik de persoon Céline daarbij ontwikkeld, wat eigenlijk de basis zou moeten zijn. Maar goed, de turnster Céline was nogal overheersend. Zo kwam ik er steeds meer achter wat ik nou echt wil.’’ Drijfveren Tijdens haar opleiding in Amsterdam, weg van het rustige Emmeloord waar ze nu weer bij haar ouders woont, kwam Van Gerner tot bepaalde conclusies. „Daar bleek dat mijn drijfveren nieuwgierigheid, ontwikkeling en uitdaging zijn. Ik merkte dat er nog zo veel meer is dan alleen leren binnen het turnen. Ik voelde misschien in februari al dat ik wilde stoppen, maar aan de andere kant wilde ik het ook niet. Er zijn maanden voor nodig geweest om gevoel en verstand samen te brengen.” Ook niet gek. Sinds haar zevende levensjaar draaide alles in huize Van Gerner, met ook nog twee broertjes en een zusje, altijd om Céline. „Ik heb hun leven echt veranderd. Zij hebben me altijd moeten brengen en halen. Hup, elke keer weer met het hele gezin de auto in. Zelf heb ik niet het normale tienerleven gehad, maar ik wist ook niet beter. Ik ging trainen, naar school, weer trainen en naar bed. Dat was mijn ’normale wereld’.” Liefst 25 tot 30 uur per week werden in de turnhal in Heerenveen doorgebracht. De olympische droom begon in 2008 toen ze als 14-jarige meisje ’s nachts Epke Zonderland in Beijing zag turnen. „Ik dacht, wow over vier jaar zou ik dat ook kunnen. Vanaf dat moment had ik de Spelen van Londen in mijn hoofd.” De weg er naartoe was niet makkelijk. Een rechtszaak in 2012 aangespannen tegen de KNGU, die aanvankelijk Wyomi Masela al had aangewezen, moest de weg vrij maken naar de Spelen in 2012. De turnbond werd teruggefloten, Van Gerner presteerde daarna veel beter dan haar concurrente en plotseling waren de rollen omgedraaid. Dat bracht de nodige emoties met zich mee. „Ik weet nog goed dat ik drie dagen voor het NK werd aangewezen voor de Spelen. Ik heb de nacht voor de allroundfinale niet geslapen en veel gehuild. Ik was zo gestrest, want ik moest het nu wel laten zien. Dat lukte gelukkig met een eerste plek. Dat het daarna in Londen allemaal eruit kwam, is om meer redenen uiteindelijk het mooiste moment uit mijn carrière.” Olympische droom Bij haar eerste Spelen reikte ze tot de individuele meerkampfinale – dat was sinds 1992 geen Nederlandse turnster meer gelukt – en werd daarin twaalfde. Een historische prestatie. „Tijdens de Spelen kwam een Roemeense coach, één van de besten ter wereld, naar Gerben (coach Wiersma, red.) en mij toe. Hij zei: ’good gymnast, good routine, next Olympics a medal. Dat was super tof om te horen.” Van Gerner verliet vol vertrouwen („na Londen wist ik zeker dat ik in Rio een medaille ging halen”) de Engelse hoofdstad, maar kon niet bevroeden dat bij thuiskomst alles anders zou worden. „Ik had in Londen vier weken op een soort van andere planeet geleefd, en toen kwam ik weer thuis. A, mijn doel was weg, want dat had ik gehaald. B, ik veranderde van meisje naar een vrouw, niet alleen figuurlijk maar ook geestelijk. Met dat laatste heb ik het moeilijk gehad. In Londen was ik gewoon super licht, maar later kon ik omdat ik ietsje zwaarder was niet meer doen wat ik voor ogen had. Ik moest weer leren om mijn lichaam te trainen.” Die olympische medaille zou er nooit komen. Rio 2016 liep voor Van Gerner uit op een persoonlijk drama. Aan de Braziliaanse kust liep ze haar zware achillespeeskwetsuur op. Wat als? „Als ik mijn balkoefening had kunnen turnen zoals ik ’m voor ogen had, zou een finaleplek mogelijk zijn geweest. En wanneer je in de finale staat, kan alles. Zeker op een toestel als balk.” Dat bleek op die 15e augustus van 2016 ook. Niet Van Gerner, maar haar teamgenote Sanne Wevers pakte tot ieders verrassing – na een val van de Amerikaanse favoriete Simone Biles – het goud. Van jaloezie is bij Van Gerner geen sprake. „Nee hoor. Weet je wat heel mooi was? In de kwalificatie had Sanne niet haar moeilijkste opsprong gedaan. Ze kwam voor de landenfinale aan ons vragen: ’Meiden, mag ik mijn nieuwe opsprong testen?’ Ik dacht; ja tuurlijk. Ga ervoor, het is jouw moment. Als zij beter haar wedstrijd in zou gaan door in de teamfinale iets te testen, be my guest. Wij wisten dat we niet 1, 2 of 3 gingen worden. Voor mij was de teamfinale ondergeschikt aan de individuele finale van Sanne.” De rest is geschiedenis. Transformatie tot kat Na Rio laste Van Gerner een soort van sabbatical in, om in 2018 weer terug te keren. Dit keer om bewuster te genieten van haar zo geliefde sport. De jaren ervoor hadden altijd in het teken gestaan van alleen maar presteren. „Ik heb in die tijd ook wel genoten, maar niet zo bewust.” Dat lukte in 2018 wel, met als hoogtepunt haar verschijning als catwoman in de vloerfinale van het EK in Glasgow. Daar deed ze iedereen versteld staan, met een ode aan de musical Cats. Met schmink en twee knotjes had ze een volledige transformatie ondergaan. „Dat was wel een eng moment, hoor. Ik stond klaar op dat trappetje voordat ik mocht beginnen. En ik dacht; ’als ik nu val, dan kan ik wel door de grond zakken’. Maar zodra ik de vloer opstapte, dat was zo raar, was ik iemand anders. Ik was een kat en voerde mijn oefening zo zuiver uit. Dat was echt tof.” Een vierde plek was het resultaat, maar de intensiteit waarmee ze alles had beleefd, was veel belangrijker. „De basis voor mij is altijd geweest hoe ik het beste uit mezelf haal. Ik heb eigenlijk niet per se om de medailles geturnd, gek hė? Wel moest ik mezelf altijd verbeteren, ik was nooit tevreden. Dat dan weer wel. Al kan ik inmiddels zeggen dat ik het maximale heb gepresteerd.” Nu is de mens Van Gerner aan de beurt, tot die constatering kwam ze tijdens de eindpresentatie van haar Master in Coaching, waar ze de vraag ’wat nou als turnen niet meer genoeg voldoening geeft?’ inbracht. „Daar begon ik te huilen. Terwijl mijn voornemen het hele jaar was, ik ga niet huilen, want huilen is zwak. Daar zei ik tussen neus en lippen door dat het genoeg was.” Dat was in mei van dit jaar. Er kwam een bezinningsperiode en ze toog weer naar Sportstad Heerenveen om te trainen. Daar volgde na een ontmoeting met teamgenote Sanne Wevers de bevestiging om te stoppen. „Sanne kwam de turnhal binnen en die zei: ’Celientje, hoe is het?’ Ik begon weer te huilen in haar armen en toen antwoordde ik. Ik denk dat het klaar is. Dat was een mooi moment. Je zag ook emotie in Sannes ogen. Het was heel fijn dat ik dat met haar kon delen.” Met een Olympic Day, zoals ze het zelf beschrijft, enkele weken geleden tijdens een stedentrip met een Amerikaanse vriendin in Londen werd het boek gesloten. „Daar heb ik een rondje O2 Arena, Olympic Park en olympisch dorp gedaan. Bij het binnenlopen van de O2 Arena kreeg ik kippenvel, maar stond ik daar wel met een brede lach van dat heb ik toch maar allemaal geflikt. Ik zie mijn carrière nu eigenlijk als één grote medaille.”