’Ab Krook stond altijd klaar voor iedereen’

„Ik heb zoveel verschillende fasen in mijn leven meegemaakt met Ab. Dat begon al als tiener. Ik was een broekie dat voor het eerst mee mocht op trainingskamp naar Duitsland. Hoe oud was ik? Zeventien, achttien jaar, en Ab nodigde me uit voor een stage in Inzell, waar hij zo ongeveer de koning was. Toen al zag ik iemand die altijd voor iedereen klaar stond, die daar in dat dorp niet schroomde de Nederlandse toeristen de weg de wijzen. Hartverwarmend.” „Vervolgens belandde ik bij hem als coach van de kernploeg, waar ik onderdeel van uitmaakte in de laatste fase van mijn schaatscarrière. Dat werd heel intens, omdat ik mijn eigen problemen kende (zwabbervoet, red.). Dat is eveneens een prachtige herinnering.” „Steeds weer kruisten onze wegen zich. Zo herinner ik me hem, de man uit Loosdrecht, die een geniale ingeving kreeg. Dat gebeurde ergens in 1992, 1993 of 1994, de periode van Falko Zandstra. Krook vroeg me omdat hij iemand nodig had die ’de weg kende in en rond Thialf’. In die tijd heette het teamleider, en degene die hem assisteerde, kon niet. Dat was het begin van mijn coachcarrière. Ik zei alleen maar ja met de bedoeling Ab en de ploeg te helpen. Het zichtbare deel was het rondenbord vasthouden op het ijs, het onzichtbare deel was links en rechts gaatjes vullen. Op die manier verscheen ik weer een beetje in beeld. Van een paar kanten trokken mensen aan me. Iedereen vond het logisch dat ik Ab zou opvolgen toen hij stopte, maar ik koos voor een uitdaging in Amerika. Een van de mooiste herinneringen uit die jaren? Een roeitocht op de Loosdrechtse plassen, samen met Ab, een gebeurtenis waarbij zoveel momenten de revue passeerden.” „Ik heb aan zijn ziekenhuisbed gestaan in Minneapolis, nadat hij was getroffen door wat TIA’tjes (kleine herseninfarctjes, red.), waarschijnlijk de voorlopers van alle ellende die hem de afgelopen twee jaar is overkomen. We waren op reis naar Calgary, en het deed zich voor in het vliegtuig, wat natuurlijk meteen voor een ingewikkelde situatie zorgde.” „Tja. Van vreugdevolle momenten, gedeeld succes, kampioenschappen, tot heel moeilijke ogenblikken: het schiet allemaal weer door mijn hoofd. Het is heel raar, te beseffen dat ik van jongs af aan tot afgelopen winter, ben opgetrokken met Ab. Want hij was toen ’gewoon’ nog op de parkeerplaats bij Thialf, met zijn camper. Zichtbaar aangedaan, maar wel aanwezig, en vechtend voor zijn herstel, na het herseninfarct eind december 2018. Het is onwerkelijk. Er is een stuk uit schaatsland weggevallen, en uit mijn persoonlijk leven. Ab is, hoe je het wendt of keert, onlosmakelijk verbonden met mijn wereld, en die van velen die van schaatsen houden. Een iconisch gezicht dat er niet meer is. En dat gaat heel erg pijn doen.”