Lucinda Brand: ’We hebben wel samen een doel: de wereldtitel’

„De vraag is me de laatste weken vaak gesteld.” Lucinda Brand (30) heeft er wel plezier om. „Maar het klinkt wat makkelijker dan de uitvoering zal zijn… Och, we zien het wel. Ik ga morgen m’n best doen.” Na de World Cup-zege van afgelopen zondag in Hoogerheide zullen er nog meer mensen in haar richting wijzen. Brand vindt het prima. Sterker nog, ze hunkert naar de regenboogtrui, na er drie jaar op een rij aan geroken te hebben. Daarvoor is ze in het Zwitserse Dübendorf neergestreken. Wereldkampioene worden, dat is de wens die ze al heeft uitgesproken toen ze onder de vleugels kroop van Mister cyclocross der Belgen, Sven Nys. Die informeerde een jaar geleden eens, haar toevertrouwend dat hij veel in haar zag. Of een Whatsapp-bericht volstond? „Nee, nee, ik wilde eerst zijn hele verhaal en visie horen. Sven was zo slim onmiddellijk een link te leggen tussen zijn crossploeg (rijdend op fietsen van Trek, red.) en het wegteam van Trek-Segafredo. Het voelde supergoed en we waren er zo uit.” Waarop Nys zei: ’Lucinda, ik maak jou wereldkampioen.’ „Dat is te simpel gezegd. We hebben wel samen een doel: de wereldtitel. Daar doen we alles aan.” Een weloverwogen keuze dus. „De voorbije jaren hebben me geleerd dat ik de cross fysiek goed aan kan. Maar ik ben ook steeds op zoek naar verbeteringen. Anders trainen, explosiever worden. En al ging het technisch elke keer vooruit, ik vond de progressie niet genoeg. Dan moet je zorgen dat je de juiste mensen om je heen krijgt.” Wie vertelt je dat? „Ikzelf. Ik kan zelf best een analyse maken van de wedstrijden die ik rijd. Volgens mij is iedere veldrijder in staat tijdens een cross te zien hoe iemand anders bijvoorbeeld een bocht probleemloos neemt, terwijl je zelf alle moeite doet om er niet uit te vliegen. Daarnaast probeer ik zoveel mogelijk mijn wedstrijden terug te kijken. Het handige daarbij is dat je veel ziet, omdat er overal camera’s staan. Van de mannencross steek ik ook heel veel op. Die fietsen op een veel hogere snelheid rond, wat me doet realiseren dat er nog veel te halen valt qua ontwikkeling. De conclusie dat je hulp kunt gebruiken, is vlug gemaakt.” Tegelijkertijd win je wel je wedstrijden bij de vrouwen. Strooien die zeges geen zand in de ogen, want je wint en daar draait het toch om? „Vooral vorig jaar merkte ik in de wedstrijden regelmatig dat ik minder profijt had van het fysiek beter zijn dan de concurrentie. Dan werd het veel moeilijker om te winnen. Ik begreep dat er werk aan de winkel was, ook omdat ik erop kon wachten dat de jongere meiden veel grotere stappen zouden zetten dan ik. Fysieke sprongen vooruit zal ik niet meer maken; in technisch opzicht juist nog wel, want ik heb veel dingen ’geautomatiseerd’ die in de cross niet zo handig zijn.” Zoals? „Remmen in de cross moet subtieler dan op de weg. Knijp ik te hard, dan is direct de balans op de fiets meer verstoord dan je wilt. Met schijfremmen luistert het nog nauwer. Ik ben van origine een wegcoureur, daardoor moet je voortdurend nadenken bij wat je doet.” Hoe pakt Nys het aan? „Hij heeft veel kwaliteit als coach, is altijd enorm positief ingesteld en vanuit die houding motiveert en probeert hij me te verbeteren. Kleine dingen aanstippend, en het werkt. Pas haalde hij aan dat mijn manier van afstappen anders zou kunnen. Er zijn meer details die ongetwijfeld bij hem in zijn hoofd zitten, maar die hij nooit als een soort golf van aan- of opmerkingen naar me toe zal gooien.” Zeggen de uitslagen genoeg over je progressie? „Absoluut. Sven geeft me zelfvertrouwen. Ik reed de cross van Overijse waar het helemaal niet ging. Conditioneel en fysiek was ik in vorm, maar ik had bij wijze van spreken daar elk paaltje uit de grond kunnen rijden. Het liep voor geen meter. Toen dacht ik aan de wereldbeker van Namen die zou volgen, op een moeilijke, technische omloop. Shit, vloog er door m’n kop, als ik dan niet m’n goede gevoel heb, zit ik met een probleem. Ik verkende het parcours met Sven, door achter hem aan te rijden. Hij gaf tips, en op zo’n manier dat je er in gelooft.” Hoe moet je wereldkampioen worden? „Door iedereen te lossen. Nee, ik moet zoveel mogelijk bij mezelf blijven. Wat de anderen doen, heb ik niet in de hand. Pas zodra ik het parcours heb gezien, weet ik waar ik iets kan proberen. Het wordt ook zaak er direct goed bij te zitten na de start. Dat is nogal eens een lastig karweitje voor me. Er is nog een probleem: je kunt met al die oranjegekleurde shirtjes aan de kop van de koers niet de gaten gaan dichtrijden.”