Merckxiaans. Op geen andere manier kan de ongelooflijke solo van tachtig kilometer van Chris Froome worden omschreven. Zijn raid naar de ritzege, zijn alles of niets poging, zijn epische run naar de roze trui. Niemand had dit meer gedacht, nadat Froome eigenlijk 2,5 week als een dood vogeltje door deze Giro d’Italia fietste. Hij moest klap na klap incasseren. Zijn achterstand groeide naar een onoverbrugbare afstand. Tenminste daar leek het op. Zelf bleef hij heilig geloven in een huzarenstukje, in een derde opeenvolgende eindzege in een grote ronde na winst in de Tour 2017 en Vuelta 2017.