De eerste keer dat ik bij mijn coach Mabel kwam, had ik maar één doel: afvallen. Ik zat niet lekker in mijn vel, letterlijk; m’n kleren knelden, ik moest 800 selfies maken voordat er één tussen zat waarop ik geen dubbele onderkin had en als ik mezelf per ongeluk in een winkelruit zag, schrok ik me r...

Toen ik 30 was, had ik een foto van Victoria Beckham op mijn ijskast hangen. Het was in de periode dat zij vel over been was, en gek genoeg vond ik dat toen mooi. Hoe dunner, hoe beter.

Ik kreeg nogal wat reacties op mijn blog van vorige week. Allereerst van mijn coach, die me op haar liefdevolle manier op mijn flikker gaf en fijntjes aangaf dat ik met het kijken naar mooie billen de oorlog niet ga winnen. En dat blijkbaar een deel van mij nog niet helemaal meedoet, als ik het idee...

Ik schreef vorige week al dat ik zo ongeveer elk dieet dat er bestaat, heb uitgeprobeerd. Bij mij is het zwart of wit: ik stop na drie uur om mij moverende redenen met het dieet in kwestie, of ik houd vol (daar schrik ik vervolgens zelf het hardste van), en ben dan heel, heel streng voor mezelf.

Mensen kijken altijd een beetje vreemd op als ik het heb over mijn ‘min 5 kilo-koffer’. Dat snap ik best, want voor zover ik weet ben ik de enige in mijn omgeving met een ‘min 5 kilo-koffer’. De koffer is ontstaan toen ik twee jaar geleden ging verhuizen, en minder kastruimte kreeg in mijn nieuwe hu...

Er was een tijd (zo’n twaalf jaar geleden) dat ik gemiddeld vijf keer per week sportte. ’s Ochtends voor mijn werk deed ik in sportschool vlakbij mijn kantoor een uur cardio, en daarna nog een halfuur krachttraining. Vaak pakte ik ’s avonds op de terugweg van mijn werk nog een klasje mee.

Altijd als ik aan een dieet begin, ben ik vol goede moed. Dus toen coach Mabel de eerste keer dat ik bij haar was, iets zei over 'Als ik een keer zou ontsporen', antwoordde ik niet. 'Gewoon terug klimmen op die pony, als dat gebeurt', adviseerde ze. Pfff, alsof ik ooit zou ontsporen. Ik was gemotive...

Even over dat koud douchen, waarover ik het vorige week had. Ik zag op Facebook een oud filmpje van mijn afvalcoach Mabel waarin ze opgewekt onder een ijskoude douche stapt, en uitlegt hoe je dat het beste kunt aanpakken.

Ik ben niet preuts. Ik loop gewoon in m’n nakie over de bovenverdieping als ik onder de douche vandaan kom (en ga indien nodig nog even in mijn blote kont een blouse strijken). Ik heb nul moeite met de sauna, en seks met het licht uit vind ik stom.

Toen duidelijk was dat haar kinderwens niet in vervulling zou gaan, at Suus zich he-le-maal vol. Nu moet ze aan de lijn.

Negen maanden lang zijn we met behulp van de medische wetenschap bezig geweest om op de valreep een kind te krijgen. Als het niet zo wrang was geweest - we weten immers hoe het is afgelopen - zou dat tijdsbestek grappig zijn. Het is allemaal nog te vers om met voldoende afstand écht goed te kunnen ...

"Ik zie secure night, ultra normal plus, sensitive extra long, nog iets met vleugels maar dat is volgens mij voor als je incontinent bent. Maar ik zie echt geen super." Ik hoorde de wanhoop in de stem van mijn vriend; zeg maar de universele angst die doorklinkt bij iedere man die enge vrouwen-dingen...

Een paar maanden geleden, vlak voor we met ons bevruchtings-circus begonnen, gingen mijn vriend en ik naar een ivf-informatieavond. We werden chronologisch (en met dia’s) door het hele proces gepraat. Op zich heb ik een bloedhekel aan informatieavonden, helemaal als er dia’s zijn, maar ik ben nog st...

"Wil je het eigenlijk nog wel?" vroeg de fertiliteitsarts een paar weken geleden. "Natuurlijk" antwoordde ik snel. Maar ik snapte haar vraag, ze was trouwens niet de eerste die hem de afgelopen drie maanden stelde.

Vrijdag togen we voor de zoveelste keer naar de fertiliteitspoli. Voorafgaand aan de (mogelijke) eicelpunctie wordt gemonitord of er - onder invloed van de hormonen die ik mezelf moet toedienen - eiblaasjes groeien.

Er zijn van die mensen die heel goed zijn in priegelen. Die kunnen ook altijd heel goed knutselen, met heel veel geduld. Ik ben niet één van deze mensen. Laten we het erop houden dat ik geen timmermansoog heb, en een niet al te lange aandachtsspanne. Dat maakt mijn dagelijkse 'medicijn-meng-uurtje' ...

"Zou je dat nou wel doen?" vroeg mijn schoonmoeder toen ik onlangs een dropje uit mijn keukenkastje pakte. "Daar word je hartstikke onvruchtbaar van." In mijn hoofd probeerde ik heel snel uit te rekenen hoeveel kilo van het zwarte goud ik de maanden ervoor in mijn mond had geduwd. En dat waren er be...

Als je online iets wilt opzoeken over zwanger worden, komen er in de zoekresultaten altijd een paar internetfora tevoorschijn. Het zwangerschapsforum lijkt nog altijd leidend als je een vraag hebt.

Zoals ik op deze plek al eerder schreef, was ik na mijn stukgelopen huwelijk een tijdje serieus van plan om mijn kinderwens met behulp van een donor te laten uitkomen.

Vanwege mijn leeftijd konden wij maar twee ivf-pogingen doen; precies na afloop van poging nummer twee word ik 43, en dan wordt het niet meer vergoed. Sinds we hiermee bezig zijn, heb ik wel van twintig mensen een goedbedoeld 'Jullie kunnen daarna toch ook naar Gent of Düsseldorf gaan?' gehoord. 'D...

De afgelopen twee woensdagen schreef ik geen blog. De reden dat ik had verzaakt? Bizar druk, en op dit moment ligt het ivf-traject een beetje stil. Dus eigenlijk was er ook niet zoveel om over te schrijven.

Tuurlijk, dat fertiliteitsgebeuren is ernstig. Het traject is uitermate serieus, vervelend, spannend, en helemaal niet om te lachen. Nou ja, mééstal niet. Afgelopen week was het eigenlijk heel erg grappig.

Een kleine twee jaar geleden scheurde ik tijdens een nogal onhandig bootongeluk zo ongeveer de gehele binnenkant van mijn knie. In de maanden daarna had ik een abonnement op de afdeling orthopedie van het ziekenhuis.

Vrijdag togen mijn vriend en ik voor de miljoenste keer naar de fertiliteitspoli. We hadden een soort evaluatie,- en 'hoe nu verder'-gesprek. De afspraak werd gemaakt op een niet heel blij moment, namelijk toen ik een kleine week eerder mijn jas aantrok om naar huis te gaan.

Ik word wakker met het gevoel van tien messen die in mijn buik steken. Ik kijk op mijn telefoon en zie dat ik bijna drie uur heb geslapen. Het duurt een paar seconden voordat ik me herinner dat er iets naars gebeurd is. O ja.

Ik hield met alles rekening toen we met ivf begonnen: dat het (in ieder geval de eerste keer) niet lukt, dat ik ongelooflijk veel last zou hebben van de hormonen, en dat het op momenten fysiek ongemakkelijk of zelfs pijnlijk zou zijn. Waar ik echter totaal niet op gerekend had, was dat mijn geriatri...

Toen ik een kleine twee jaar geleden een relatie kreeg met mijn vriend, had ik geen idee hoe het zou gaan tussen hem en mijn zoon Caesar, destijds 7. Caesar was gewend aan mijn volle aandacht, want zelfs toen mijn ex en ik nog samen waren, waren we het grootste deel van de tijd met z’n tweeën. Op ee...

Onlangs zaten mijn vriend en ik op een maandagavond in het ziekenhuis voor een IVF-informatieavond. De arts had ons vlak daarvoor al heel veel uitgelegd, maar tijdens dat intakegesprek aangegeven dat zo’n infoavond wel heel nuttig was. Want daar hadden ze dia’s.

Momenteel zit ik in het gedeelte van de 'zwanger-worden-fase' waarin ik er eigenlijk niet meer zo in geloof. Dat gebrek aan vertrouwen in een goede afloop zal deels voortkomen uit zelfbescherming. Immers: als je er miljard procent van overtuigd bent dat die schattige baby er gaat komen, maar het uit...

IVF bestaat vooral uit papierwerk, uitleg van procedures, papierwerk dat betrekking heeft op de procedures, schema’s en uiteindelijk de procedures zelf. Soms zou je vergeten dat het om een baby gaat.

Omdat de laatste inseminatiepoging mislukt is, gaan we nu verder met ivf. Dat we dat zo snel doen, is niet de normale gang van zaken. Maar dat is ons hele pad sowieso niet.

Ik zag het al helemaal voor me: kerst met de hele familie, en dan zou ik ongemerkt een envelop tussen de kerstcadeautjes onder de boom schuiven. 'Voor iedereen' zou ik erop schrijven. Mijn schoonouders zouden hem openmaken. Ongelovige blikken over en weer. 'Echt waar?' 'Echt waar!' Misschien zou mij...

Je mag het eigenlijk niet hardop zeggen, want dan krijg je weer een heleboel Boze Mensen over je heen, maar ik vind sommige zaken rondom zwangerschap en bevallen in Nederland gewoon ronduit barbaars geregeld.

Ik heb permanente stress. Over werk, deadlines, alles wat mijn kind moet doen, financiën, alles wat ik moet doen, sociale dingen die ik op de een of andere manier moet inpassen maar waar ik helemaal geen tijd voor heb, et cetera.

Als je schrijft over je kinderwens, en alles wat je daarvoor moet doen en laten, krijg je reacties. Logisch, want mensen vinden graag iets van dingen. Helemaal als ze hun mening anoniem kunnen ventileren.

Nadat mijn huwelijk stukliep, ging ik kijken hoe ik mijn wens om een tweede kindje te krijgen zou kunnen realiseren. Dat ik nog een baby wilde, was in die periode een van de weinige dingen die ik zeker wist.

Natuurlijk is het naar als er wéér een poging is mislukt, maar ik troost me op die momenten maar met de wetenschap dat ik, voordat het hele circus weer opnieuw begint, een kleine week hormoon-vrij ben. Dat is gunstig voor mijn algehele gemoedstoestand – dus ook voor de mensen in mijn directe omgevin...

Proberen zwanger te worden is een raar fenomeen. Alles is gefocust op die positieve test. Hierdoor vergeet je soms dat, als die test er eenmaal komt (als ie al komt), je dus zwánger bent. Die test voelt voor mij nu als een soort eindpunt, terwijl alles dan pas begint.

Nee, ik ben dus niet zwanger. Het was dit keer even slikken, waarschijnlijk omdat ik steeds het gevoel had dat het weleens raak kon zijn. Hoop en verwachting liepen zo door elkaar dat ik ze niet meer kon scheiden.

De tweede week van het wachttraject is het leukst. Dat is namelijk de week van de al dan niet ingebeelde zwangerschapssymptomen. In het kader van 'schrijf het lekker van je af voordat je in een dwangbuis moet', neem ik ze even met u door.

De eerste inseminatie mislukte. Ik had het natuurlijk wel gehoopt, maar ik had niet verwacht dat het in één keer raak zou zijn. Ik was dus niet drie dagen van slag of zo. Mijn lijf deed die eerste keer wel precies wat het moest doen, dus ik had er geen moment bij stil gestaan dat het de tweede keer ...

Toen ik ruim negen jaar geleden zwanger bleek van mijn zoon, was dat een behoorlijke verrassing voor mijn omgeving. Iedereen wist dat we ooit wel kinderen wilden, maar we hadden aan weinig mensen verteld dat we het daadwerkelijk aan het proberen waren.

Iedereen die kinderen heeft, weet hoe het er doordeweeks ’s ochtends aan toe gaat thuis. Brood smeren, fruit schillen en snijden, kind wakker maken, douchen, kind opnieuw wakker maken, ontbijt maken, kleren klaarleggen, gymspullen bij elkaar zoeken, kind tanden laten poetsen, lange discussies over w...

Mijn man blijkt superzaad te hebben - de enige horde die we nog moesten nemen. Operatie baby mocht dus definitief van start. Ik moest aan de hormonen. En niet in tabletvorm, maar in de vorm van dagelijkse injecties. Ik ben niet vreselijk bang voor naalden, maar laten we zeggen dat ik nog nooit zo bl...

Wat weinig mensen weten, is dat ik met mijn vorige man een tijdlang heb geprobeerd om een tweede kind te krijgen. Ik had er wel tien gewild, maar na de geboorte van onze zoon lukte het niet meer. We gingen een traject in. En traject is in dit geval een mooi woord voor talloze (doorgaans niet al te p...

We kunnen er geheimzinnig over doen, en ik had kunnen besluiten om dit onderwerp niet aan te kaarten in verband met te privé, maar als je een baby wilt, moet je van bil. Dat is nu eenmaal zo.

Hoewel ze een bloedhekel heeft aan het woord, wil journalist Suus Ruis dolgraag een liefdesbaby met haar vriend. Maar je voortplanten gaat niet zonder slag of stoot als je 42 bent. Voor VROUW blogt ze wekelijks over haar struggle for new life.