Odette Schoonenberg (49) is overleden aan de gevolgen van kanker. De succesvolle journalist, blogger en mede-eigenaresse van So PR voerde eerder de strijd tegen drie soorten kanker (eierstok-, long- en baarmoederhalskanker). Opgeven kwam niet in haar woordenboek voor. Tot het laatst genoot zij van d...

Ruim een jaar na mijn eerste blog, breekt er vandaag een bijzonder moment aan. Dit is namelijk mijn laatste blog voor VROUW.nl. Samen deelden wij 3 afzonderlijke kankerdiagnoses, 29 chemo’s, 3 operaties, 26 uitwendige bestralingen, 3 inwendige (Brachy)bestralingen, maar bovenal heel veel gekke dansj...

Terwijl ik de woorden op papier tik lijkt ineens elke letter zo anders dan oorspronkelijk de bedoeling was. Gisterochtend zat ik non-stop aan de telefoon om twee van “mijn meiden” (het woord werknemers zou de band die ik met hen heb niet dekken) veilig uit Brussel weg te krijgen. De initiële afspraa...

Dag meneer achter de kassa. Dag vage kennis in de supermarkt. Je ziet het goed. Ik ben er nog. Nee, nee, ik neem het je niet kwalijk dat je heel snel probeert weg te rennen terwijl ik kwam aanlopen. Nee, het is niet erg dat jij je hoofd plotseling om wilde draaien. Die conversatie is ook lastig. Alt...

Daar zit ik dan. De vrouw die altijd een afkeer had van vastomlijnde patronen, zoekt plots naarstig naar houvast. Fascinerend hoe een ritme er ineens in kan kruipen. Ik voel me een beetje als een ontsnapte gevangene die ineens van alles mag en als een losgeslagen puppy de wereld wil verkennen.

Met nog vijf dagen te gaan voor de controle ren ik mijn dagelijkse uurtje door het park. Nou ja, rennen. Ik wandel fiks door met de honden, gooi een bal en jog wat meters tussendoor. Maar toch… Het begin is er! En ook mooi: wandelen kost niet veel, want het dagelijks leven van een kankerpatiënt is a...

Dat dingen soms heel anders lopen dan je verwacht, werd de afgelopen dagen eens te meer duidelijk. Maandag 1 februari stond al maanden als een soort D-day in mijn hoofd stond geprent, toch verliep het allemaal net even anders. Terwijl ik op maandagochtend in de startblokken stond om richting ziekenh...

Luttele uren na het verschijnen van mijn vorige blog, zit ik rechtop in mijn bed met het angstzweet (kan ook een opvlieger zijn geweest trouwens), op mijn voorhoofd. Mijn eigen woorden resoneren door mijn brein. “Slapen met de vijand”. Ik hoor het mezelf nog zo zeggen en mooi dat ik even de angst he...

“Hij wilde echt niet dood”, luidde de tekst in een artikel over het recente overlijden van David Bowie. Ik kan nog net een ‘duh’ geluid onderdrukken. De woorden ‘strijd’ en ‘gevecht’ vliegen je om de oren. En dat is het.

Terwijl de vuurpijlen ons vorige week sierlijk om de oren vlogen, sprak menigeen zijn wensen uit. En ik? Ik dacht alleen maar: “Zo, die hebben we in ieder geval gehad!” 2015 was wat je noemt een bevlogen jaar. En dat is dan ook op zich weer een understatement.

Op 3 december 2014 liep ik met wat vage klachten de spreekkamer van een bevriende gynaecoloog binnen. Vandaag, is het exact een jaar later. Gisteren onderging ik de laatste behandeling. Het getal 3, dat altijd mijn lievelingsgetal is geweest, speelde het afgelopen jaar op zijn zachtst gezegd een dub...

Het is nog geen tien uur ‘s ochtends en ik sta al bij de visboer. Niet zo gek zou je misschien denken, maar dat is het wel. Ik had namelijk al aan de chemo moeten liggen. In plaats daarvan hoor ik mezelf bijna smachtend om een ons gerookte wilde zalm en een haring vragen. De anti-reactie op hetgeen ...

Het is een beetje de mosterd na de spreekwoordelijke maaltijd. Bijna 2 maanden na mijn laatste chemo van het vorige smaakje, zijn mijn wenkbrauwen vrijwel volledig foetsie en de wimpers aan één oog afgebroken. Tussen de bijna “poedel chique” krulletjes van onbestemde kleur, vormen zich koddige steke...

Beste gezondheidsraad, ik twijfelde vanochtend enorm of ik nou M&M’s, of Skittles op mijn speltboterham zou doen. Want weet u, nu verse jus d’orange breeduit vergeleken wordt met cola, vrees ik dat jam, pindakaas of hagelslag minstens net zo duivels zijn als bovenstaande snoepwaren.

De beide heren in de lift kijken naar de – inmiddels lege – infuuszak aan mijn arm. Ik kom net terug van de bestraling en er loopt nog een paar liter vocht door het eerdergenoemde infuus.

“We geven je nog wel even een zakje bloed, zodat je HB stijgt”. Slik. Ik hoor, ik zie, ik denk en laat dit vrijdagochtendnieuwtje tot me komen. Met gemengde gevoelens dol ik al rap: “Ach, de vampier-treatment is hip, aldus Kim Kardashian”.

Als kind had ik een droom. Ik wilde ooit een literair karakter tot leven wekken die in de voetsporen kon treden van magistrale detectives zoals Maigret, Holmes, Marple en Poirot. Geobsedeerd las ik werkelijk ieder werk van Christie, Simenon, Conan-Doyle, Sjöwall en Wahlöö, tot aan verloren gewane we...

Het voelt bijna een beetje als ijsvrij krijgen op een tropische zomerdag. De komende weken zijn “kankervrij”. Nul medische afspraken op de agenda, wat een feest.

De blauwe plekken op mijn polsen doen bijna vermoeden dat ik gisteren nog in de boeien geslagen ben. De waarheid is dat het tijdelijke memoires aan mijn laatste chemokuur en het recente MRI-infuus betreft. Kanker, kanker, wat heb ik een keur aan sporen op mijn lichaam, die mij aan onze strijd doen d...

Ik heb geen idee meer hoe ik hier terecht ben gekomen. De ene dag heb je een normaal, of eigenlijk: meer dan gemiddeld ontzettend leuk, geweldig mooi leven, en dan ineens ben je het gezicht en de stem van kanker. Dat is raar. Heel erg raar.

Gisteren verscheen de nieuwe clip van de inmiddels internationaal vermaarde zanger Stromae. Met een tekst die minstens zo aangrijpend is al de niets ontzeggende beelden. Adembenemend, een tikje beangstigend, maar bovenal poëtisch, aangrijpend en episch. Zijn woorden deden mij aan mijn open brief aan...

Ik ben jarig, maar met een dubbele chemococktail achter de kiezen zal het wel een gematigd feestje worden. Gelukkig mag je wensen wat je wilt: dat we allemaal geloven in de ultieme kuur tegen kanker!

Afgelopen weekend zette Anouk Smulders haar verjaardag in het teken van eierstokkanker. Een nobel streven van een vrouw met een groot hart. Zo nodigde zij 100 vrouwen uit, in de hoop dat deze 100 vrouwen vervolgens weer 100 vrouwen zouden “enthousiasmeren” om samen sterk te staan in de strijd tegen ...

Beste kankers. Laat ik beginnen met het feit dat ik me best voor kan stellen dat jullie besloten hebben om jullie tentenkampen op te slaan in mijn lichaam. Het is er waarschijnlijk goed toeven. Gratis gezonde voeding, voldoende ruimte voor ontspanning en een royaal aanbod aan frisse buitenlucht. Toc...

Tot voor kort had ik geen idee dat hij bestond: 'de kankerkast'. De kast waarin een deel van de mensen die met kanker geconfronteerd worden, zich verstopt. Nu kan ik mij daar als zelfstandig ondernemer wel iets bij voorstellen, ware het niet dat het beperken van mogelijke professionele schade, zeer ...

“Wel lekker zeker, dat je alles van je af kunt schrijven hè?”, zegt een kennis. Ik kijk als getroffen door een chemowaas, vol verbazing op en lach hoofdschuddend. “Grappig dat je dat zegt, want zo voelt het totaal niet.” Het is de waarheid. Wellicht is het de beroepsdeformatie, maar de journalist an...

Eerlijk is eerlijk: ik had liever een sabbatical genomen en een wereldreis gemaakt. Want laten we wel wezen: ik ben niet helemaal het type om dag in, dag uit thuis te zitten. Soms beeld ik mezelf dan ook maar in dat ik in een soort luxe resort zit, waarbij het heel normaal is om ’s ochtends lang in ...

Het voelt bijna als een casino bezoek: nieuwe ronde, nieuwe kansen. Deze week ben ik begonnen aan de tweede grote chemokuur. Voor eierstokkanker wordt een intensieve kuur van 9 weken non-stop chemotherapie voorgeschreven, waarbij om de 3 weken een cocktail van twee soorten wordt gegeven. Deze week d...

Het was toch al niet mijn favoriete woord in de Dikke van Dale, maar na een maand of 9, ben ik inmiddels meer dan klaar met het woord kanker. Nu kan ik een campagne gaan voeren om kanker voortaan ''Bluxiwoxi'' of iets anders fictiefs te noemen, maar ik doelde meer op het principe, dan op het eigenli...

Toen ik een jong meisje was, dacht ik dat de vijand een bruin hemd droeg en gedecoreerd was met swastika’s. In mijn pubertijd veranderde die vijand in haatdragende mensen die racistische leuzen schreeuwden. In 1983 werd Kerwin Duinmeijer vermoord vanwege zijn huidskleur. Jaren later kwam er nog een ...

Ik ben sterk. IJzersterk. En dat besef ik mezelf maar al te goed. Dat kan ik zijn, omdat mijn geest helder is en behoorlijk pragmatisch. Maar dan wel met vuur. Vorige week kreeg ik een berichtje onder ogen, dat mij al dagenlang bezighoudt.

Als dit een sollicitatiegesprek was geweest, dan was ik vast en zeker fysiek meer dan goedgekeurd, om vervolgens mentaal deels te zakken. Ik ben ongeschikt als ziekenhuispatiënt. Consciëntieus en veelal in opperbeste stemming, echter zo labiel en kwetsbaar als een klein kind daar waar het op de afha...

“O, heb je even tijd om hierheen te komen? Er is hier iemand die jouw hulp denk ik heel goed kan gebruiken. Hij heeft ook kanker en is naarstig op zoek naar iemand om even mee te sparren.”, aldus luidt het smsje van een vriend.

“Suiker is de boosdoener!”, mompelt de kennis, terwijl ze nog net de kruimels van haar - inmiddels al derde gevulde koek op rij – uit haar mondhoek weet te vegen. “Ja”, knikt de ander, en natuurlijk de onverwerkte trauma’s. “Nee hoor”, roept de volgende stellig, “het zijn de gsm-masten!”

De lijst aan optionele complicaties is langer dan mijn boodschappenlijstje van deze week. Mijn gynaecologe kijkt me vriendelijk, bijna verontschuldigend aan, terwijl ik haar halverwege onderbreek. “Maar de helft van dit lijstje geldt toch voor iedere lange operatie?”, brabbel ik er tussendoor.  “Dat...

Hij zal het mij vergeven, dat ik zijn titel even in bruikleen heb genomen. Ulay, een dierbare vriend die wereldwijd bekend staat als een gevierd kunstenaar, noemde de documentaire die over hem – en zijn strijd tegen kanker - gemaakt werd "Project Cancer". Overigens, een absolute must-see voor iedere...

“En, smaakt het een beetje?”, de serveerster die bijna in mijn gezicht hangt, trekt er een gezicht bij alsof ze het tegen een 3-jarig kind heeft. Ik heb spijt – als de ontbrekende haren op mijn hoofd -, dat ik in de gauwigheid een hoed in plaats van mijn Toupim (een fenomenale haarband gemaakt van m...