Belangenverenigingen Waar is onze Angel? en Needy Dogs pleiten voor een landelijk meldpunt voor overleden huisdieren. Hun petitie is al 5.000 keer ondertekend en moet uiteindelijk aan het ministerie worden overhandigd. De strijd voor het meldpunt begint bij Sproet, een 3-jarige Australian Shepherd. Die loopt ’s nachts weg van huis. Zijn baasje zoekt vijf dagen lang, fulltime, de hele dag. „Emotioneel was dat heel heftig”, vertelt Ingrid van Gestel (50) uit Veldhoven. „In een cirkel van 15 kilometer rond ons huis hebben we alles afgezocht, met de auto, de fiets, te voet. Ik heb nog door de dichtbegroeide bossen liggen kruipen. En ’s nachts slaap je bijna niet. Je kijkt steeds naar buiten: komt hij terug?” Ze was net verhuisd en had werklui thuis. „Ik ging af en toe een bakje koffie voor ze zetten, en daarna weer doorzoeken. Bij ons oude huis zat ik regelmatig om te posten. De weilanden ertussen, de bossen. Bij het meertje heb ik nog zitten wachten in de regen, in de hoop een glimp op te vangen.” Niets helpt. De onzekerheid wordt ’een verschrikking’. De man van Van Gestel hoort dat Australian Shepherds geregeld worden gestolen ’voor de fok’. „Je gaat allerlei scenario’s bedenken: zit hij nu ergens in een schuurtje?” Uiteindelijk bleek Sproet al op de eerste dag overreden op de snelweg. Een medewerker van Rijkswaterstaat had aan agenten beloofd dat het lichaam van Sproet zou worden meegenomen naar een depot in Geldrop, waar de dierenambulance zou worden gebeld om de chip uit te lezen. Dat hoorde Van Gestel van agenten die, een week later, haar Facebookbericht over de vermissing hadden gezien. „Die agenten dachten: hé, dit is de hond die wij hadden gevonden. Blijkbaar was die afspraak niet nagekomen.” Het verhaal van Sproet en de emoties van zijn baasje gaan ’door merg en been’, vertelt mede-initiatiefnemer van de petitie Rieke Oosterveld. „Maar sindsdien stromen de verhalen binnen: laatst nog van een vrouw die haar hond bij een depot terugvond, alleen dankzij een kennis die haar tipte. Tien minuten later zou het lichaam worden vernietigd.” Als het lichaam is vernietigd, zullen baasjes het lot van hun hond nooit kennen. Volgens Oosterveld, die met haar organisatie al jaren baasjes helpt bij zoekacties met flyers en vrijwilligersnetwerken, zijn de verhalen exemplarisch en gebeurt het veel te vaak dat hondenbezitters in het ongewisse worden gehouden. Stichting Amivedi, dat meldingen van vermiste dieren verzamelt, bevestigt dat er grote verschillen bestaan tussen instanties. Honderdvijftig gemeenten zouden zelfs helemaal niets hebben geregeld, zo blijkt uit eigen onderzoek uit 2018. „Dieren verdwijnen in de kadaver-ton. Zo blijven mensen zoeken. Soms jarenlang” vertelt secretaris Yolande Schotel. „Dat is triest en naar.” „In sommige gemeentes zijn er afspraken met de dierenambulance, in andere niet. Ons punt is: zorg ervoor dat er íemand met een chipreader langskomt”, voegt Oosterveld toe. Dat zou ook voor Ingrid van Gestel en hondje Sproet een oplossing zijn geweest. „Ik had de eerste dag al contact met Rijkswaterstaat. Als er een meldpunt was geweest, hadden ze kunnen zeggen: er is een hond op de A76 tussen Eindhoven en de Belgische grens ter hoogte van het volgende hectometerpaaltje doodgereden. Nu zagen de agenten gelukkig mijn Facebookbericht. Anders was ik nu, maanden later, nog aan het zoeken.” Rijkswaterstaat zegt dat het hondje Sproet door de aanrijding verminkt was en ’in een dusdanige staat dat onze weginspecteur helaas niets anders kon dan Sproet ter plekke op een nette manier te begraven’. „Maar normaal gesproken proberen we de eigenaar te achterhalen via de dierenambulance”, vertelt een woordvoerder. De dierenclubs hopen de petitie met 40.000 handtekeningen op de agenda van de Tweede Kamer te krijgen. Het ministerie van Binnenlandse Zaken laat nu al aan De Telegraaf weten dat het ’ons een sympathiek initiatief lijkt waar we met belangstelling naar kunnen kijken’. Ook de Vereniging van Nederlandse Gemeenten zegt het voorstel af te wachten om te onderzoeken of het besproken kan worden met de gemeentes.
