Ik ben het: jij. Maar dan in je jongere jaren. Weet je nog dat je deze brief schreef? Je schreef ‘m op de dag waarop je 40 werd. Stokoud, vond je. Inmiddels heb je vast spijt als zilvergrijze haren op je hoofd dat je er zo over dacht. Want oud, dat ben je nú pas echt. De rimpels op je huid verraden ...

Het is een jaar geleden dat mijn andere moeder stierf. Mijn biologische moeder, in Indonesië. Ik was niet bij haar, in haar laatste momenten. Noch was ik dat in de 38 jaren daarvoor, want ze stond me af vlak na mijn geboorte. De brief aan haar schreef ik te laat. Dat overkomt me niet nog een keer. D...

Laatst zag ik je op tv in Vier handen op één buik. Dat programma waarin tienermoeders mij telkens weer het geruststellende gevoel geven dat ik het vergeleken met hen lang niet zo slecht doe als moeder. Ze worden elk begeleid door een BN’er. En weet je, van alle bekende moeders maakte jij op mij de m...

Zo, dus je wordt vader van een tweeling! Welkom alvast bij de Club van Tweelingouders. Ha, eindelijk heb ik een excuus gevonden om je een brief te schrijven. Niet als fan (hoewel ik je best leuk vind hoor), maar als tweelingmoeder. Ik wil je namelijk wat tips meegeven.

Lieve Hater, joehoe! Valentijnsdag komt eraan. Een prima gelegenheid om eens iets liefs aan je te schrijven, vond ik. Ja, ik bedoel jou.

Heb je even? Wanneer je deze brief leest, heb je waarschijnlijk net een zeldzaam moment rust op deze drukke dag. Net als ik. Don’t worry, ik zal proberen het kort te houden. Ik wil je iets vertellen. Van moeder tot moeder.

"Mijn kind doet zoiets niet." Dat was ongetwijfeld jouw eerste reactie. Tegelijkertijd moet je je kapot zijn geschrokken, toen je hoorde wat jouw kind een ander had aangedaan. Je moet gehoopt hebben dat het niet waar was: dat uitgerekend jij de moeder was van een bully.

Zondag 14.51 uur. Jullie slapen. Eindelijk. En ook nog eens tegelijkertijd, wat voor een tweeling lang niet altijd vanzelfsprekend is (een van jullie grappen is om elkaar af te wisselen). Dit betekent dat ik met een beetje geluk een uur heb. Zestig minuten, waarin ik iets voor jullie kan vastleggen....

Ik heb namelijk het gevoel dat ik ‘sorry’ moet zeggen tegen je. Waarom weet ik niet zo goed. Misschien is het wel jouw non-verbale communicatie, die boekdelen spreekt. Wellicht heb je een heel verkeerde indruk van me gekregen. Dit zal vast een beetje mijn eigen schuld zijn. Met deze brief wil ik voo...

Ik schrijf je, omdat ik wel eens aan je denk. Omdat ik hardop tegen je praat, zo nu en dan. Alsof je heel dichtbij me bent. Wat in zekere zin ook zo is. Jij en ik, we zijn altijd met elkaar verbonden. Ook al heb ik je nooit gekend. Nooit vastgehouden. En zal dat ook niet meer gebeuren…

Of dit een ongemakkelijke brief wordt? Zeker weten. Maar ach, wat is nou de kans dat uitgerekend jij dit leest. En dan moet ook nog het kwartje vallen dat dit over jou gaat.

Liefste J.,

Lieve jij, nooit gedacht dat ik nog eens een brief aan jou zou schrijven. Maar het moet. Ik kan er niet langer omheen. Jarenlang heb ik je tekort gedaan. En dat ga ik nu rechtzetten. Voordat het te laat is.

Lieve vriendin. Hij laat niks van zich horen! app je me op een maandagavond. Gevolgd door vijf emoticons, variërend van een sip gezichtje tot een knalrode, boze kop. Ik realiseer me dat ik je vorige bericht nog niet eens heb beantwoord. Iets over een Tinder-date. En ik schaam me diep.

Deze brief was onvermijdelijk. Je kon erop wachten. Want ik ben jou al maanden mijn meest oprechte en nederige excuses schuldig. Wat zeg ik? Al jaren. Nee, je kent me waarschijnlijk niet. Ik jou ook niet. Althans, niet echt. Maar dat heeft me er nooit van weerhouden iets van jou te vinden.