Mijn geliefde badplaats Bodrum waar ik nu sinds corona al twee jaar noodgedwongen niet ben geweest. En waar mijn - samen met Sibel ingerichte - heerlijke kamer met eigen badkamer (wie kent deze luxe), dus al die tijd leeg is geweest. Ik mis haar, mijn ‘Turkse zus’ enorm, want elkaar twee jaar lang niet zien, is bij ons nog nooit voorgekomen tijdens onze jarenlange vriendschap.

En nu zijn er dus ook de branden in Bodrum vertelde ze maandagavond aan de telefoon. Net nu zij daar een paar weken geleden in haar zomerverblijf is neergestreken vanuit Istanbul. Was ze maar daar gebleven, denk ik, maar ze wilde juist zo graag even uit de zakelijke sfeer zijn.

Even de mediterrane vakantiesfeer opsnuiven die in Bodrum heerst, maar waar het nu, met zoveel minder toeristen, eigenlijk best heel stil is. Gelukkig zit ze hoog, zeg ik, op de berg, waar je een prachtig uitzicht hebt over de zee en een deel van de stad. En een eigen zwembad voor de deur waarin je elk moment van de dag een duik kunt nemen en met de buurtjes kunt bijkletsen. Maar ze maakt zich ernstige zorgen. Over de enorme warmte die ieder jaar weer toeneemt, het is daar nu immers 42 graden, iets dat ik daar nog niet heb meegemaakt in alle jaren dat ik er kom.

Onzekerheid

„Het is echt eng. Doodeng Kimpie (zo noemt ze me al sinds onze schooltijd). Ik dacht echt dat we moesten vluchten en had al de belangrijkste spullen in mijn handtas gestopt. Intussen heb ik de koffers gepakt, zodat we als het nodig is met de auto weg kunnen, hopelijk. Platte schoenen aan. Ik ben op alles voorbereid, want we weten niet wat er komen gaat. Die onzekerheid is vreselijk, we volgen hier in de buurt de hele dag al het nieuws en houden elkaar op de hoogte. Er werd ons door de instanties gesommeerd om vooral niet met de auto eropuit te trekken, want dan zouden teveel wegen geblokkeerd raken. En dan kan de brandweer en de ambulance er niet meer langs, dus daar houden we ons keurig aan.”

Delfts

Ze klinkt verontrust en droevig, maar stelt mij tegelijkertijd gerust. „Het is nog ver hier vandaan, je weet wel bij Vera Club TMT waar jij ook wel eens met je moeder en de kids zat toen je me hier bezocht. Je weet het hè, ik zeg altijd dat ik zo met de boot in Griekenland zit, maar dat is nu ook geen optie. Daar zijn de branden namelijk minstens net zo erg.” In onvervalst Delfts praat ze honderduit. Ze is de Nederlandse taal nooit verleerd. Kijkt elke dag Nederlandse televisie, leest alle Nederlandse kranten online en heeft dagelijks Nederlandse contacten aan de telefoon.

„We hebben de middelen hier gewoonweg niet, wat ik begrepen heb, is dat we niet genoeg vliegtuigen hebben om te blussen. En het moet echt vanuit de lucht gebeuren. In heel Turkije woeden nu 77 branden, daar is geen beginnen aan. Ik slaap er gewoon niet meer van, want wie weet wat er ’s nachts gebeurt en ik moet steeds denken aan al die mensen die zijn omgekomen en die vele dieren. Of de vele straathonden die plotseling door de brand werden opgeschrikt en zijn verbrand.”

Saamhorigheid

„Ik voel me echt machteloos. Als de wind verkeerd staat, kan alles zomaar ineens veranderen. Maar de locale saamhorigheid is hier weer enorm, iedereen doet wat-ie kan. Dat is echt typisch Turks: schouders eronder in geval van nood en gewoon het beste ervan maken. Daar ben ik echt trots op. Oudere mensen vullen waterflessen en de jongeren gaan de bergen in om daarmee de branden te blussen. Alle hotels die verder weg liggen van de brandhaarden nemen nu gratis mensen op die geen plek meer hebben of geëvacueerd moesten worden. Restaurants zorgen voor gratis eten. Oogdruppels en ijsklontjes om te koelen worden verzameld voor mensen die de brand hebben doorstaan. Echt iedereen neemt een taak op zich. Zelf ben ik nu schoenen en kleding aan het regelen die brandvast zijn, daar is behoefte aan bij de mensen die de branden blussen en zich in de gevarenzone begeven.”

Thuisland

Of ze nu niet weg zou willen, vraag ik haar, maar ze zegt nee. Ze wil haar bijdrage leveren aan de strijd tegen de brandhaarden in haar thuisland. We kennen elkaar via een vriendin uit onze middelbare schooltijd in Delft. Daar groeide ze immers als kind op toen ze met haar ouders naar Nederland emigreerde vanuit Istanbul. Haar vader was een van de allerbeste automonteurs en haar moeder noemde me ‘meissie’. Sibel ging terug naar Istanbul na haar achttiende en startte met haar broer een mode-agentuur met veel Nederlandse klanten. Gelukkig kwam ze zodoende in de pre-coronatijd zeker vier keer per jaar deze kant op.

Turkse woorden

Ze stuurt me een filmpje uit Bodrum. Loeiende sirenes, gitzwarte rookwolken en angstige mensen die met hun koffers langs de weg lopen, weg van de plek waar de brand vandaan komt. Op scooters, lopend en af en toe per auto. De politie leidt alles in goede banen, maar de paniekerige mensenmassa maakt me bang. Ik denk aan alle mensen die ik ken in Bodrum. Aan Ali van het plaatselijke restaurant, die samen met zijn moeder kookt en waar we aan het einde van de dag altijd heen slenteren om in de potten en pannen te kijken en mogen kiezen wat we graag op ons bord willen hebben. Zo uniek.

En ik denk aan het vrouwtje van de wolwinkel dat voor mij talloze capes en omslagdoeken in vrolijke hippiekleuren heeft gehaakt, de masseuse uit de buurt, ons visrestaurant aan de haven waar je de vis hoogstpersoonlijk uitzoekt in de viswinkel. Aan mijn juwelenvrienden die de mooiste ringen op maat maken met geweldige edelstenen, maar ook aan alle dames in de winkels waar ik mijn unieke zijden blouses scoor en die mij ieder jaar weer een paar extra Turkse woorden leren. En aan de ijsbar, waar vriendin Sieb en ik ons niet schuldig hoeven te voelen over het eten van een calorierijk ijsje, omdat ze daar alleen maar suikervrij ijs serveren.

De heimwee naar deze mooie plek op aarde met dierbare mensen wordt alleen maar groter nu ik eraan denk. In gedachten ben ik bij ze en duim ik dat de branden snel onder controle zullen zijn en dat ik er hopelijk weer eens heen kan gaan en mijn vriendin in de armen kan sluiten.