’Dit komt niet meer goed, geen enkele overlevingskans’

Vorig jaar oktober werd ik Annemiek Dogan zwanger van haar tweede kindje. Zij en haar man waren dolgelukkig. Het bleek weer een meisje te zijn en ze zag het al helemaal voor zich; twee zusjes. Helaas liep het mis en heeft Vlinder nooit het levenslicht mogen zien. Annemiek beschrijft haar ervaring in deze lezerscolumn, Na de feestdagen kregen we opnieuw een echo: verloskundige vond het hoofdje van onze baby onvoldoende gegroeid. Niet per se zorgwekkend, wel iets om in de gaten te houden. Twee weken later kregen we daarom opnieuw een controle. Haar hoofdje bleek nu een goede omvang te hebben. Wat ook wel bijzonder was, want hoe kon een hoofdje zo snel groeien? Of had de verloskundige niet goed gemeten de vorige keer? Op het moment dat de verloskundige de echo af wilde sluiten zag ze iets op het achterhoofdje van ons kindje. Dit was niet goed. We werden doorgestuurd voor een medische echo. Google Helaas kon dit pas een halve week later plaatsvinden. Wat een spanning. Google is een goede vriend, totdat je mogelijke afwijkingen gaat opzoeken. Het werd me al snel duidelijk dat een natuurlijke geboorte en start van het leven niet vanzelfsprekend zou zijn. En dat zou dan het beste scenario zijn. Och, wat stond ons nog te wachten? Tegelijkertijd wilde ik hoop houden en de spanning niet m’n lichaam in laten komen. Vol spanning zaten we in de wachtkamer van het ziekenhuis toen we geroepen werden. Ik ging op de stoel liggen en de zakelijke arts begon de echo. „Ja, ik zie het al. Dit komt niet meer goed. Geen enkele overlevingskans.” Duidelijkheid Op zich fijn dat het zo duidelijk was en we geen keuze hoefden te maken op basis van overlevingskansberekeningen. We begonnen beiden te huilen. De grond zakte onder onze voeten vandaan. De arts stelde voor een nieuwe afspraak te maken om het vervolg te bespreken. Ik wilde graag weten waar ik aan toe was en wat me nog te wachten stond. Weer een paar dagen wachten terwijl ik ons kindje in m’n buik voel bewegen zag ik niet zitten. Gelukkig konden we direct een afspraak maken om de geboorte in te plannen. De zondag erop zou het zover zijn. Twee dagen ervóór moest ik een pil innemen om de geboorte te laten starten. Goh dat was raar, er zaten in de verpakking 3 tabletten. Welke moest ik nou nemen? Straks neem ik de verkeerde en start de bevalling. Ik heb geen enkele medische ervaring en hooguit 2 paracetamol in m’n leven geslikt. Hoe werkte dit? Tablet M’n man besloot het ziekenhuis te bellen. „M’n vrouw moet een tablet nemen en nu hebben we er drie meegekregen, welke is de goede?” Ja, het moet er inderdaad één zijn, legt de verpleegkundige uit. We werden doorverbonden en nog een keer doorverbonden. Uiteindelijk kregen we de opdracht om een foto van de strip met medicijnen te maken en op te sturen. Gelijk kregen we het verlossende antwoord: Er zit één pil in de strip, de andere twee zijn vakjes gevuld met lucht ter bescherming van de pil. We liggen dubbel van het lachen. Heerlijke ontlading. De pil neem ik met vertrouwen. Op zondagmorgen werden we verwacht in het ziekenhuis. Ik beleefde die dag per minuut en probeerde niet verder te kijken. Op de deur van onze kamer hinh een papiertje met de tekst: „Wilt u na de bevalling met uw baby op onze social media, vraag een verpleegkundige een foto te maken.” Ik vraag me op dat moment af wat ze zullen zeggen als wij dat willen. We moesten er beide om lachen. Zorgzaam De verloskundige en verpleegkundigen zijn ontzettend lief voor ons geweest, heel zorgzaam. Ik kreeg alle noodzakelijke medicatie toegediend en de weeën kwamen snel op gang. De geboorte van onze eerste dochter Jana heb ik als mooi ervaren, onder andere door de ademhalingstechnieken. Ik paste ze opnieuw toe. Het was zwaar. Uitkijken naar een blakende baby is anders dan uitkijken naar een afscheid. Net toen ik echt niet meer kon en besloot te kiezen voor een ruggenprik, mocht ik persen en kwam Vlinder ter wereld. Zoals verwacht overleed ze direct bij de geboorte. Een geboorte en afscheid ineen. Trots en verdrietig. Een lach en een traan. Het mag allemaal samen. Een paar dagen later lieten we haar cremeren op Zorgvlied. Dit deden we samen, met z’n tweeën. Met het lichtroze mandje liepen we over de begraafplaats. Ik ben erg blij dat we deze keuze hebben gemaakt, het voelt goed om haar een waardig afscheid te geven. Rouw Voordat we ons kindje verloren hielp ik mensen in rouw en nu maakte ik zelf verlies mee. Emoties en verhalen horen is anders dan het zelf voelen en meemaken. Zinnen als: „Je bent nog jong, je kunt nog zoveel kinderen krijgen” raakten me. Ik ervoer nu zelf dat mensen niet weten wat te doen met rouw en verlies. Ik besloot mijn kennis en ervaring te delen in een gratis webinar. Binnen een paar maanden tijd is dit gevolgd door 15.000 mensen. Ik zag dat mensen graag meer willen leren over rouw, omdat ze zelf in rouw zijn of omdat ze anderen willen helpen. Zo mooi! De afgelopen weken kreeg ik dagelijks berichten waarin mensen vertellen dat ze zo opzien tegen de feestdagen. Rouw is vaak extra voelbaar tijdens kerst en dit jaar is het extra lastig. Toen ik halverwege november aan het hardlopen was kreeg ik het idee: Een OnLive Theater speciaal voor iedereen die verlies ervaart en het leven wil vieren. Community In anderhalve maand tijd heb ik een professionele productie ontwikkeld samen met een geweldige event manager en op 23 december was het zover. Live vanuit Theater Amsterdam traden artiesten (o.a. Karin Bloemen, Karsu en Xander de Buisonjé) optraden en verhalen werden verteld (o.a. Remona de Hond). Via Onlivetheater.nl kan het OnLive Event bekeken worden. In de bijbehorende community kunnen gelijkgestemden elkaar ontmoeten, ook tijdens de feestdagen. Ik zou alles inleveren om Vlinder alsnog gezond geboren te laten worden. Én ik had deze versie van mezelf niet willen missen. Het mag allemaal naast elkaar. Het is tijd dat de wereld leert over rouw, want als we het ook over de donkere kanten van het leven hebben, dan zien we vast beter het licht.

’Dit komt niet meer goed, geen enkele overlevingskans’

Bekijk meer van

HET BESTE VAN DE TELEGRAAF

Paragliden over de Mont Blanc: ’Hangend in mijn tuigje wil ik het liefst mijn moeder bellen’

Ernst Jansz (74): ’Doe Maar kan niet meer, nu Henny er niet meer is’

Opvoedtips uit de oude doos getest: ’Maar nu ga ik dood van de honger!’

Janny heeft een maagverlamming: ’Ik kan nooit meer eten en drinken’