Vrijwel iedereen heeft wel ooit de film ‘Not without my daughter’ met in de hoofdrol Sally Field gezien. De rolprent was een verfilming van ‘Gevangen in sluiers’, het boek van Betty Mahmoody, dat verhaalde over haar spectaculaire ontsnapping met dochter Mahtob uit Iran waar haar man hen in gijzeling hield. Dertig jaar na dato is het vervolg verschenen: ‘De schaduw van mijn vader’, geschreven door de inmiddels 36-jarige Mahtob. Op de pagina VROUW lees je vandaag haar bijzondere verhaal. En hier vind je wat moeder Betty te zeggen heeft over haar dochters boek. Betty, jij en je dochter hebben veel meegemaakt samen. Wat heeft dat voor effect gehad op jullie relatie? “Vanaf het moment dat we aankwamen in Iran vormen Mahtob en ik een hecht team. Mahtob moest al jong hele volwassen beslissingen nemen. Onze relatie is heel anders dan die van de andere moeders en dochters die ik ken. En ondanks de vervelende gebeurtenissen die eraan vooraf zijn gegaan, ben ik dankbaar voor onze bijzondere band.” Lijkt Mahtob op haar vader? “Ja, ze lijkt op hem. Ik zie de gelijkenissen tussen hun gezichten. En net als hij is ze erg intelligent.” Wat vond je ervan toen je hoorde dat je dochter een boek ging schrijven over jullie ontvoering naar Iran? “Het kwam niet als een verrassing. Door de jaren heen hebben we het hier vaker samen over gehad en mijn Duitse uitgever vroeg haar hier al om toen ze nog heel jong was. Eigenlijk was ik vooral nieuwsgierig naar hoe zij zich die periode herinnerde. Het perspectief van een kind is anders dan dat van een volwassene. Maar ik ben heel trots op het resultaat.” Is er wel eens een dag geweest waarop je niet aan het verleden hebt gedacht? “Ik heb mijn dochter zoveel mogelijk een normaal leven geboden. Maar er was natuurlijk altijd die mogelijkheid van wraak. We hebben de nodige veiligheidsvoorzieningen aangebracht om zo vrij mogelijk te kunnen leven. Als er dan een tijdlang niks raars was gebeurd en we opgelucht ademhaalden, kwam er altijd wel weer een moment waarop we ons realiseerden dat het gevaar nog steeds niet was geweken. Nee, echt vrij van angst ben ik nooit geweest. Maar we hebben toch een leuk leven geleid samen.” Wat hoop je voor de toekomst? “Dat Mahtob helemaal beter wordt. Dat herinnert me eraan dat we niet alleen geleefd hebben met de angst voor haar vader maar ook met deze verborgen ziekte in haar lichaam. En verder hoop ik dat kinderen die geboren worden in gemengde relaties veilig kunnen opgoeien. Toen Mahtob en ik gevangen warden gehouden in Iran, waren er geen wetten die kinderen beschermden tegen deze vorm van terrorisme. Tegenwoordig zijn ze daar veel alerter op. Het bewustzijn mag nog veel groter worden. Over de hele wereld moeten kinderen beschermd worden.”
33 °C:quality(50)/cdn-kiosk-api.telegraaf.nl/239b5a2c-17b9-11ed-95a7-02c309bc01c1.jpg)
:quality(50)/cdn-kiosk-api.telegraaf.nl/5c733c34-1a4d-11ed-918f-0218eaf05005.jpg)
:quality(50)/cdn-kiosk-api.telegraaf.nl/74cef706-16ff-11ed-ba04-02d1dbdc35d1.jpg)
:quality(50)/cdn-kiosk-api.telegraaf.nl/f4e04686-1af4-11ed-a38f-0217670beecd.jpg)
:quality(90)/webshop.telegraaf.nl/media/catalog/product/s/h/shorts_0003_laag_1.jpg)
:quality(90)/webshop.telegraaf.nl/media/catalog/product/k/e/kent_dotted_74_.png)
:quality(90)/webshop.telegraaf.nl/media/catalog/product/b/a/batterijen_1.jpg)