'Waarom ik niet kan wachten tot het weer herfst is'

Smerige bijenpollen eten en Solgar Scutellariae slikken, me niet uitkleden in de slaapkamer, elke avond mijn haren wassen, ramen en deuren angstvallig dichthouden, m’n bed verschonen en eindeloos stofzuigen, inclusief de gordijnen. En dan nóg stap ik niezend mijn bed uit (twintig keer is heel gewoon), heb ik een neus met obstipatie of druipt de boel eruit. Naast mijn chronisch jeukende ogenleden die eruitzien alsof ze een klap van een knuppel hebben gehad (denk: hemelkijkergoudvis). Zonlicht Men neme een gezonde dosis zonlicht, een beetje wind en een persoon met allergische rhinitis, en hoppa: het feest is compleet. Maar ik mag niet klagen. Tenslotte is het bijna zomer en kunnen we op nog meer aangename temperaturen rekenen. 'Geniet! Want voor je het weet is het weer winter!' hoor ik mijn omgeving roepen. Nou, ik kan niet wachten! Graspollen, ik haat ze. Ik haat ze zoals anderen een issue hebben met regendruppels en sneeuwvlokken. Er zijn dagen dat ik in staat ben een zooi pissebedden naar binnen te werken en drankjes te slurpen die mijn tandvlees doen verschrompelen. Regen Tot mijn 38ste wist ik niet eens wat ‘hooikoorts’ precies betekende (met hooi en koorts heeft het in elk geval niets te maken), maar drie stuifmeelseizoenen verder heb ik geleerd om God op mijn blote knieën te danken als de regen met bakken uit de hemel komt kletteren. Voor mij begint de zon pas te schijnen zodra die verdwijnt. Agressieve wespen, dorstige muggen, hongerige vliegen, baden in het zweet, samengeklonterde mensenkuddes in het zand, files naar het strand, harde muziek uit open ramen, krolse katten in de nacht, blaffende honden in de tuin en bomvolle pretparken. De zomer (neem me maar op!) was sowieso al niet mijn favoriete seizoen. Maar ik zou in elk geval wél graag zonder gevolgen de ramen open willen gooien of eropuit willen trekken om zo toch een paar zonnestralen op te vangen. Stuifmeel Om ook eens pimpelend op een terrasje te zitten zonder te sniffen. Om zonder branderige ogen te barbecueën met vrienden of een festival te bezoeken. Maar naar buiten gaan betekent voor mij ook het opvangen van stuifmeel. Overal. In ogen, neus en mond. In mijn voor- en achtertuin. Op mijn kleding en in mijn haren. Op de bank. En in de slaapkamer en op mijn beddengoed, tenzij ik dus alle deuren en ramen nauwgezet dichthoud. Graspollen zijn microscopisch klein en niet met het blote oog waarneembaar, maar de lichamelijke reacties kunnen fors zijn. Die loopneus/verstopte neus/niesbuien/tranende ogen/jeukende ogen/kriebelhoest en benauwdheid zijn op zich al best vervelend te noemen. Maar ook concentratieproblemen, een slechte nachtrust (en daarmee nog meer concentratiegedoe), vermoeidheid, astma en hoofdpijn. En dan heb ik de bijwerkingen van medicijnen nog achterwege gelaten. Blaadjes Ik weet dat ik nu wellicht klink als iemand die een theatercursus 'drama voor vergevorderden' heeft gevolgd. Ik realiseer me maar al te goed dat er wel ergere dingen zijn. Het kan altíjd erger. Maar soms ook beter. Laat mij liever strontverkouden zijn of een griep onder de leden hebben. Geef me desnoods een voedselallergie; dan is het een kwestie van etiketten lezen en vermijden die hap. Waar je met een onschuldig virusje hooguit vier dagen uit de running bent, ben je met deze pieterige bolletjes al gauw vier maanden zoet. Dus mag het weer herfst zijn? Ik zal een gat in de (schone!) lucht springen zodra ik de eerste blaadjes op de stoep zie dwarrelen. Laat anderen dan maar ongegeneerd mopperen over het sombere weer; ik vang de buien wel op!