Scheve verdeling

Ben je in verwachting of net bevallen van een zoon, dan heb je volgens Brits onderzoek een koopje. Voor een meisje mag je namelijk over de looptijd van 18 jaar een slordige 35.000 euro meer neertellen.

Het is maar hoe gek je het zelf maakt natuurlijk, maar als ik eens even kritisch naar mijn eigen huishouden kijk, denk ik dat de verdeling inderdaad een beetje scheef is. En daar schiet mijn zoon inderdaad het allermeest bij in.

Kosteloos onderdak

Ik heb drie kinderen; een zoon van 19, een dochter van 16 en een dochter van 6. Het is heel simpel: hij heeft pas iets nodig als er niks meer in zijn kast ligt of als alles stuk is. De meiden hebben de hele dag iets nodig, op werkelijk ieder front.

Mijn zoon is inmiddels volwassen – voor de wet dan hè – en hij werkt, dus hij koopt wat hij nodig heeft grotendeels zelf. Wij verschaffen hem kosteloos onderdak en eten hoeft hij ook niet te betalen, ware het niet dat hij met enige regelmaat zelf uit lunchen, eten of snacken gaat.

Wensenlijst

Als ik hem al een keer mee krijg in de richting van een winkel, wil hij er vooral zo snel mogelijk weer weg. Hij haat winkelen. Ooit had hij broeken nodig en na het passen van één fijn model, wilde hij er drie. ’Lekker makkelijk, hoef ik voorlopig niet meer.’

Hoe anders is dat met die twee vrouwen. Ik krijg de middelste op geen enkele vraag zo actief als: ’Heb je zin om te gaan shoppen?’ Dan is ze in no time uit de Netflixmodus en staat ze klaar om te gaan. ’Ik heb echt een zwarte legging nodig (alweer?) en ik zou ook wel een paar witte gympen willen. O, en een joggingbroek, zo’n heel wijde.’ En zo vertrekken we met een uitgebreide wensenlijst.

Altijd nee

Ook die van 6 krijg je redelijk makkelijk enthousiast met een shopsessie. Daarvoor hoef je niet per se naar een kledingzaak te gaan, gewoon in een zaak als het Kruidvat of de Hema wordt haar inner shopaholic getriggerd.

Ze heeft van alles nodig: haarelastiekjes, slijm in een potje, gekleurde pepernoten, een badpak, een zonnebril, een schrift, een pen met een eenhoorn erop; ik hoor niets anders dan ’Mama, mag ik deze?’ en dan op mijn ’Nee!’ een gepikeerd: ’Jij zegt ook echt áltijd nee!’

Alles leuk

Nou, dat is dus niet zo. Ik geef veel te vaak toe. Dus hebben we minimaal een miljoen viltstiften en kleurboeken in huis, heeft ze meer poppen en knuffels in haar kamer liggen dan ze er liefde aan kan bieden. En is er nog geen modetrend aan haar neus voorbijgegaan.

Meiden zien overal iets leuks in. En dan bij voorkeur tijdelijk. Eens in de zoveel tijd zet mijn puberdochter en tas spullen die ze niet meer leuk vindt om de hoek van haar kamerdeur. Die tas die ze toch echt móest hebben? Daar vindt ze nu niets meer aan.

Beetje verwend

Het klinkt allemaal erg ontevreden, maar dat is het niet, wil ik met klem benadrukken. Ze zijn altijd blij met wat ze krijgen en misschien wel een beetje verwend, maar absoluut niet op een vervelende manier.

Het is vooral dat mijn zoon een heel stuk minder veeleisend is. Zo gamet ’ie nu al maanden met een headset die bij elkaar wordt gehouden door ductape. Daar moeten de meiden niet aan denken. Als er bij hen iets stuk is, dient het te worden vervangen. Ik herken dat wel...

Gehaaid

Een nieuw behang op de muur, een leuke lamp, make-up, haarbandjes, een fotolijstje, een paar nette schoenen, laarzen, en een extra setje danskleding, een stoffen muisje in een luciferdoosje; er is altijd wel iets te wensen.

En daar gaat menig ouder blijkbaar toch in mee, getuige de cijfers van het onderzoek. Ik moet mijn zoon die bedragen maar niet laten horen, want hij is dan wél weer zo gehaaid dat hij zijn tekort gekomen 35.000 opeist. En probeer je daar maar eens onderuit te praten…