Op de afdeling van Stephanie vind je zowel dagbehandeling als een verpleegafdeling. Op de dagbehandeling worden alleen chemokuren gegeven. Op de verpleegafdeling liggen patiënten die zijn opgenomen en zich in verschillende fases van hun ziekte bevinden. ,,We hebben patiënten die nog een diagnose moeten krijgen, chemokuren ondergaan om beter te worden of zich in de terminale fase bevinden. We krijgen met heel wat patiënten te maken. Gelukkig hebben we een sterk team, want oncologie is zowel geestelijk als fysiek zwaar. Het is altijd aftasten waar iemand behoefte aan heeft. Elke patiënt is uniek en van elk verhaal kun je leren”, vertelt Stephanie.

Weinig voorspellen

Stephanie kent Sylvia inmiddels twee jaar in haar ziekteproces. ,,Ik heb vaker situaties meegemaakt als die van Sylvia en helaas kunnen patiënten lang in het ziekteproces zitten. Bij iemand die ongeneeslijk ziek is, zoals Sylvia, kun je maar weinig voorspellen. Het kan zijn dat de patiënt nog maar kort leeft, maar het kan ook jaren duren. Bij Sylvia kwam de ziekte helaas terug nadat ze succesvolle chemobehandelingen heeft gehad. De ziekte heeft zich verspreid.”

Uitzonderlijk

Stephanie geeft Sylvia de chemokuren op de dagbehandeling, altijd op vaste dagen. Na een paar kuren krijgt Sylvia bloedonderzoek en moet ze opnieuw een afspraak maken met de oncoloog. ,,Uit de bloeduitslagen maken wij op of Sylvia sterk genoeg is voor de volgende kuren. Er wordt na een paar kuren ook een scan gemaakt, zodat we zien of de ziekte stabiel is. Voor Sylvia is dit heel spannend. Ook voor mij als verpleegkundige. Ik hoop altijd maar weer dat het goed is. Het is echt uitzonderlijk dat Sylvia zoveel chemotherapieën heeft doorstaan en dat het tot nu toe goed blijft aanslaan. Haar leeftijd en vooral ook wilskracht spelen hierbij zeker een grote rol.”

Onzichtbare muur

Als verpleegkundige heeft Stephanie een onzichtbare muur opgebouwd, zo zegt ze. Zo kan ze betrokken zijn bij de patiënten, maar ook afstand nemen. ,,Mijn patiënten weten niks van deze muur. Ik probeer mijn emoties binnen de muur te houden, zodat ze mijn werk niet te veel beïnvloeden. Maar ja, die muur brokkelt wel eens af. Emoties nemen dan de overhand. Mijn collega’s zijn hierin vaak een grote steun en mijn team betekent veel voor me.” Het verhaal van Sylvia doet zeker wat met Stephanie. ,,Sylvia geeft niet op en wil alles uit het leven halen dat ze nog kan. We kennen haar al lang op de afdeling en met mij en meerdere collega’s heeft ze een goede band.”

Grote glimlach

Dit laatste is een mooie kant van het vak, maar ook een moeilijke, zegt Stephanie. ,,Ik ken Sylvia alleen vanuit het ziekenhuis, maar na twee jaar lang chemokuren heb ik echt wel gezien hoe sterk ze is. We hebben in die tijd een hoop gesprekken gevoerd. Ik zie haar als een sterke vrouw die altijd opgewekt naar ons toe komt. Ondanks haar ziekte is ze zo ontzettend positief. Er is altijd ruimte voor een grapje en ze heeft vaak een grote glimlach op haar gezicht. Natuurlijk zit er achter die glimlach wel eens een mindere dag of een traan, maar dan zij wij er ook voor haar om haar op te vangen en een luisterend oor te bieden.”

Zuid-Afrika

Blij is Stephanie vooral met het feit dat Sylvia afgelopen zomer naar Zuid-Afrika kon gaan met haar man Rik en dochter Yfke. ,,Vorig jaar fietste ze nog de Alpe d’HuZes en een paar maanden terug ging ze naar Zuid-Afrika. Ik ben zo blij dat ze deze reis heeft kunnen maken. Ik weet hoe belangrijk dat voor haar was. Door middel van een crowdfundingsactie en heel veel positieve energie heeft ze nu een prachtige reis om op terug te kijken.”