Ilona verloor moeder, vader en zus aan kanker, maar overleefde zelf

Ze hadden alle vier rode haren, Ilona, haar zus Sacha en ouders. Ze omschrijft haar jeugd als geweldig. Alles kon. Picture perfect. Maar als Ilona 25 is en bijna voor een stage naar Hong Kong gaat, blijkt een knobbel in Sacha’s nek kanker te zijn; Non-hodgkin (lymfeklierkanker, red.). „Ik ben bij mijn moeder op schoot gekropen toen ik haar zag huilen. ’Wil je alsjeblieft bij ons blijven’, vroeg ze me. Ik zei Hongkong af.” Na anderhalf jaar behandelingen was Sacha hersteld. „We haalden eindelijk weer een beetje adem. En toen kreeg onze moeder buikpijn. Eierstokkanker. Ze overleed na tweeënhalf jaar ziekte op 59-jarige leeftijd.” Borstkanker Dan wordt Ilona zelf ziek. Ze heeft een auto-immuunziekte in haar longen en krijgt het medicijn Prednison, waardoor ze in een jaar 20 kilo aankomt. „Toen ik weer wat afviel, verstelde ik een bandje van mijn beha en ontdekte ik een knobbeltje in mijn borst. Mijn vriend werd woest op de artsen toen hij hoorde dat ik borstkanker bleek te hebben. Hij had meerdere keren gevraagd of mijn auto-immuunziekte niet iets met de kanker in mijn familie te maken kon hebben. Het was buiten warm, hoogzomer. De wereld om me heen voelde als een vacuüm. Alles leek zich vertraagd af te spelen. Ik was pas 31 en vond het vooral heel erg voor mijn vader. Hij had net zijn vrouw verloren.” Ilona heeft gelukkig geen uitzaaiingen en na anderhalf jaar operaties, chemo’s en bestralingen, lijkt het verhaal klaar. Tot er een verband met de ziekte van haar moeder wordt gelegd. „Zij eierstokkanker, ik zo jong borstkanker. Ik werd getest op het toen nog maar net ontdekte BRCA-gen. Positief. En Sacha ook. Zij had inmiddels drie kinderen en wilde zo snel mogelijk alles weg laten halen. Ze sliep niet meer van de stress. Ze zouden eerst haar borsten doen, daarna haar eierstokken. Maar tot die laatste operatie is het niet gekomen; ze had al eierstokkanker. Mijn vader ging ook kwakkelen. Een ontstoken tepel bleek ook bij hem borstkanker. En uitgezaaid. Je gelooft het gewoon niet.” Zwanger Ilona onderzoekt zelf in die periode in het ziekenhuis haar mogelijkheden zwanger te worden; ze was al drie jaar niet meer ongesteld geworden. In opdracht houdt ze haar temperatuur bij. ’Ik denk dat je in verwachting bent’, concludeert de gynaecoloog als ze de aantekeningen bekijkt. „Drie maanden. Ik had er niets van gemerkt.” Een half jaar later is ze bij haar vader. Hij is zwak. Het gaat niet goed. Ilona schenkt hem een goede wijn in en ze heeft foie gras meegenomen. „Ik ging vroeg naar huis omdat het sneeuwde. Die nacht braken mijn vliezen, zes weken te vroeg. Mimi werd om 15.15 uur geboren. Ik genoot van drie mooie dagen, toen overleed mijn vader. Hij heeft zijn kleindochter alleen op foto’s gezien.” Ilona regelt de begrafenis. Haar zus is daar inmiddels te zwak voor. „Het was idioot; ik was net bevallen. Het jaar dat volgde werd alles te veel voor me. Mijn relatie hield geen stand. Sacha overleed toen Mimi vier was. Ik voelde me Remi; helemaal alleen op de wereld, met mijn dochter. En toen bleek de borstkanker terug te zijn. Het leven hoefde voor mij niet meer. Ik was zo verdrietig. Achteraf gezien had ik een zware depressie. Drie jaar lang onderging ik operaties en behandelingen. ’Wat ben jij zielig’, dacht ik, als ik in de spiegel keek.” Uitvaartondernemer Haar beroep, fotograaf, kon ze al jaren niet meer uitvoeren. De erfenis raakte op. Met Simone, een heel goede vriendin en ook fotograaf, verzint Ilona een plan om samen te werken. Er passeren nogal wat opties de revue, tot het duo aan uitvaartondernemer denkt. „Ik had daar in elk geval voldoende ervaring mee…” Het bedrijf loopt nu al jaren als een trein. Niets is ons te gek. We hebben uitvaarten in het Scheepsvaartmuseum en in de Hermitage gedaan.” Door haar werk heeft ze de zin in het leven terug. „En tijd doet álles. Ik ben dankbaar dat ik er nog ben. Ik heb me nog heel lang eenzaam gevoeld. We waren zo’n hecht gezin, met onze rode haren. Ik heb lang een tweede kind gewild, nu ben ik zo blij dat ik er één heb. We hebben een heel bijzondere band, Mimi en ik. Ik zie de kinderen van mijn zusje heel regelmatig; mijn bonuskinderen. Sacha leeft in hen voort. En ze zijn rood, net als Mimi.”