„Dertig weken verliep de zwangerschap voorspoedig, totdat we tijdens een reguliere groei-echo van onze roze wolk vielen. Luke’s hersenen leken veel te klein. Na weken van onderzoeken en onzekerheid volgde de afschuwelijke uitslag: alleen zijn hersenstam was ontwikkeld. Waarschijnlijk zou hij niet meer kunnen dan knipperen met zijn ogen.

Ons mannetje zou een kasplantje worden, met een onbehandelbare vorm van epilepsie. Volgens de neuroloog zou onze zoon ondraaglijk lijden. Zo’n leven, dat wilden mijn man en ik hem niet aandoen.

Mensonterend

Een late zwangerschapsafbreking is in Nederland strafbaar, tenzij achteraf blijkt dat de arts aan alle zorgvuldigheidseisen heeft voldaan. Daardoor durven de meeste artsen de ingreep niet uit te voeren. Sterker nog: in het ziekenhuis werd alleen een non-interventiebeleid aangeboden: het niet ingrijpen bij complicaties tijdens en na de geboorte. Moest Luke dan eerst lijden voordat we hem uit z’n lijden konden verlossen? Mensonterend!

We hoorden dat de regelgeving in België net iets anders is. Over de keuze bestond geen twijfel. Hoe verdrietig ook. In februari werd Luke met 35 weken stil geboren. Behalve verdriet had ik last van schaamte. Ik voelde me een soort crimineel, dat ik naar het buitenland had moeten ’vluchten’.

Taboe

’Vermoord ik nu mijn eigen kindje?’ spookte ook door mijn hoofd, ook al weet ik dat dit het meest liefdevolle is wat we voor onze zoon konden doen. Onze omgeving snapt onze keuze volledig, maar op sociale media lees ik weleens dat mensen het fout vinden dat we ’voor God hebben gespeeld’.

Er gaat geen dag voorbij dat ik niet huil. Maar we moeten door, voor onze tweejarige dochter en voor Luke. Ik strijd er met De Wet van L.E.F. voor om late zwangerschapsafbreking in Nederland uit de taboesfeer te krijgen. Het verdriet drukt immers al zwaar genoeg.”

Dit artikel staat in het nieuwe VROUW Magazine (iedere zaterdag bij De Telegraaf).