„Jarenlang zei de huisarts dat ik ‘gewoon’ een schimmelinfectie had: zalfje mee en klaar. Hij keek niet eens naar de geïrriteerde huid of de open wondjes die ik bij mijn vulva had. De klachten begonnen rond mijn 27e, maar kregen pas halverwege mijn 30e een naam: lichen sclerosus.

Als dit onbehandeld blijft, kan er soms vulvakanker ontstaan. Dat treft echter vooral vrouwen van in de zeventig. Ik was pas 43. Inmiddels ben ik al tien keer onder het mes geweest. Gelukkig is de ziekte voorlopig zo te behandelen, maar ik moet levenslang op controle. Ik ben nu een jaar kankervrij, maar elke zes weken is de controle weer spannend: zit er weer een plekje? Moet ik weer? Die operaties doen natuurlijk wel iets met je vrouwelijkheid; het wordt er niet mooier op.

Werken

Het is ook pijnlijk: een spijkerbroek draag ik daarom niet meer. De kanker bezorgt me angst, zorgen, vermoeidheid, pijn en verdriet. Ik kan bijvoorbeeld niet meer fietsen en werken. Vooral dat laatste vind ik heel erg. Ik leefde voor mijn baan als souschef, maar zit nu thuis.

Omdat ik er niet ziek uitzie, wordt het vaak vergeten. Enerzijds wil ik ook niet behandeld worden als patiënt, anderzijds ben ik dat natuurlijk wel. Ik voel me soms alleen in mijn situatie en zou graag een leeftijdgenoot ontmoeten die in hetzelfde schuitje zit. Maar over vulvakanker praat je niet; het zit in de taboesfeer. Dat wil ik doorbreken. Want als ik op tijd die huidziektediagnose had gehad, had het waarschijnlijk nooit zover hoeven komen.”

Neem bij veranderde plekjes, juist ook rondom de vulva, altijd contact op met de huisarts. Kijk voor meer informatie op www.olijf.nl

Dit stukje staat in het nieuwe VROUW Magazine (iedere zaterdag bij De Telegraaf). Als premiumlid kun je het ook (soms al eerder) online lezen.