„Wallen die ervoor zorgden dat mijn hele dag bij voorbaat al verpest kon zijn. Wallen die maakten dat ik met steeds minder plezier in de spiegel keek. Wallen die anderen meestal niet eens opvielen, maar mijzelf steeds onzekerder maakten...

Plastische chirurgie, waarom nie(t)?

Ik heb jaren getwijfeld of ik er ’iets aan zou doen’. En met dat ’iets’ bedoel ik dan een ooglidcorrectie. Maar plastische chirurgie leek mij meer iets voor de Patricia Paays of Patty Brards in het leven. Ik vond mezelf er gewoonweg niet glamorous genoeg voor. Uiteindelijk heb ik het toch gedaan.

Een klein, schattig meisje....met wallen

Ik heb altijd al wallen onder mijn ogen gehad. Een klein, schattig meisje was ik. Met wallen. Die verder niemand zag, maar ik wel. Als ik niet kon slapen, maakte ik me er al druk over hoe ik er de volgende ochtend uit zou zien. Wallen tot op m’n knieën, dat was één ding wat zeker was. De afgelopen jaren kreeg ik er nog een cadeautje van ’Moeder natuur’ bij in de vorm van twee overhangende oogleden aan de bovenkant van mijn ogen. Daarnaast kreeg ik steeds meer last van een drukkend gevoel op mijn ogen.

Ik weet heus dat er veel ergere dingen in het leven zijn om je druk over te maken, maar voor mij werden mijn wallen een steeds grotere bron van ergernis en onzekerheid. Die wallen zorgden ervoor dat mijn spiegelbeeld (oud en vermoeid) nooit klopte met het fris en fruitige gevoel waarmee ik in de wereld stond.

Eindelijk de knoop doorgehakt

Ik weet eigenlijk niet meer precies wat nou gemaakt heeft, dat ik de knoop uiteindelijk wel door kon hakken. Ik deed een oproepje op Instagram en werd overspoeld met reacties van mensen die ontzettend blij waren dat ze een dergelijke ingreep hadden laten doen. Ik besloot een afspraak te maken bij een kliniek voor een intakegesprek. Ik denk dat ik toen de beslissing al genomen had.

Twijfels

Nadat ik de beslissing eenmaal genomen had, heb ik er eigenlijk nooit meer over getwijfeld. Ik had er alle vertrouwen in dat het prachtig zou worden. Dat ík prachtig zou worden. Oké, ik heb voor de zekerheid wel gevraagd of mijn Prins met me wilde trouwen voor het geval dat de boel jammerlijk zou mislukken en ik de rest van m’n leven met één hangoog zou rondlopen. Hij zei nog ja ook.

Wakker zonder wallen

De dag van de operatie brak aan, zonder dat ik daar echt zenuwachtig voor was. De operatie heeft alles bij elkaar zo’n anderhalf uur geduurd en alles was goed gegaan. Pijn heb ik niet echt gehad, dus ik ben vrij snel gestopt met de pijnstillers. Het koelen met erwtjescompressen heb ik veel langer dan nodig was aangehouden en ik ben helemaal niet blauw geworden.

Ik droom nog steeds van de blik die ik vlak na de operatie per ongeluk in de spiegel wierp. Op z’n Rotterdams schrok ik me de pleuris van mijn nieuwe hoofd. Ik kon ook niet goed zien of er nog sprake was van enige walvorming, maar er werd me verzekerd dat dat allemaal goed ging komen.

Na een week mochten de hechtingen eruit. Ik kreeg een spiegel in mijn handen gedrukt en kreeg gewoon tranen in mijn ogen van mijn nieuwe spiegelbeeld. Het was natuurlijk nog wat dik en rood, maar ik kon toen al heel goed zien dat mijn wallen echt verdwenen waren. In de weken die volgden, heb ik de spiegel bijna stuk gekeken.

Het eindresultaat

We (en daar bedoel ik mezelf zonder wallen mee) zijn nu precies 6 maanden verder en het resultaat is verbluffend. Al zeg ik het zelf. Ik kijk tegenwoordig elke ochtend met plezier en veel meer zelfvertrouwen naar mijn nieuwe spiegelbeeld. Ik zie er heus nog wel eens moe uit, maar alleen op de momenten dat ik ook daadwerkelijk moe ben. Dus ja, ik kan het iedereen aanraden. Het kost wat, maar dan heb je ook wat.”

Lees de uitgebreide versie van deze lezerscolumn op haar blog Mandyandmore.nl.