Deel 4: Gênant, te dik voor de vliegtuigriem...

Gedoe. Er moet een conditietest worden afgelegd. „Dan weten we wat ons uitgangspunt is,” zegt fysiotherapeut Erwin. Stagiair Bram gaat hem afnemen. Ik moet op een hometrainer en voel me heel erg mislukt. Ik vermoed een pavlovreactie. Bij een conditietest denk ik meteen aan de coopertest van de middelbare school. Mega fail. Ik eindigde per definitie in de onderste regionen. Gymnastiek en ik waren geen vrienden tijdens mijn schooltijd. Herinnert u zich nog dat ene kind dat altijd als laatste werd gekozen bij het samenstellen van de teams? Nou, dat was ik dus. Aangenaam. Te krap Maar het kan allemaal nog erger; er kan zomaar sprake zijn van een riem die vlak onder mijn borsten moet worden vastgemaakt om mijn hartslag in de gaten te houden. We staan voor een raam. Gelukkig loopt er niemand langs als ik mijn shirt omhoog sjor, zodat Erwin en Bram kunnen proberen het ding dicht te gespen. „Nee, hij is zo nog te krap. Hij moet echt wat langer. Gaat nog niet dicht zo hè? Maak nog maar wat langer…” Zo moet je je ook voelen als je in een vliegtuigstoel zit en de stewardess met een gordelverlenger komt. Dat heeft me altijd zo’n gênante situatie geleken; dat je te dik bent voor de veiligheidsriem… En nou sta ik hier dan met m’n plofbuik en een hartslagmeter die niet past. Kan iemand even een gat in de grond boren waarin ik mezelf langzaam doch vakkundig kan laten zakken? Ik heb geen hartslag, constateren we anderhalve minuut later. „Of geen hart,” probeer ik me er nog grappend van af te maken. De hartslagmeter had eerst bevochtigd moeten worden voor de bevestiging. Sta ik weer met mijn shirt omhoog. Buiten regent het pijpenstelen. Mensen met paraplu’s en mondkapjes haasten zich voorbij. Niemand kijkt naar binnen. Dat scheelt weer. Zorgelijk En dan moet ik dus 6 minuten fietsen. In een slakkentempo, maar wel terwijl de fiets redelijk zwaar staat afgesteld (vind ik dan, de sportievelingen onder onze lezers zouden waarschijnlijk onder de tafel liggen van het lachen). Mijn hartslag was al aan de hoge kant voor we begonnen en begeeft zich al snel in nog hogere regionen. Erwin gaat er zorgelijk van kijken. „Ik heb altijd een hoge hartslag,” leg ik uit. „Mijn bloeddruk is ook steevast aan de hoge kant. Het wordt altijd gemeld, maar niemand lijkt zich er ooit verder in te verdiepen, dus het zal allemaal wel loslopen.” Hij kijkt nog steeds zorgelijk. Ik neem me meteen voor om vanaf morgen weer iedere ochtend twee gedroogde abrikozen te eten. Klinkt raar, ik weet het. Maar toen ik voor de eerste keer zwanger was, hing ik qua bloeddruk volgens mijn verloskundige steeds tegen een zwangerschapsvergiftiging aan. Van een collega kreeg ik de abrikozentip. Bij de eerstvolgende controle bleek alle gevaar geweken. Hoe het werkt, geen idee. Misschien zit het allemaal wel tussen mijn oren. Maar baat het niet, dan schaadt het niet. En ik eet liever een gedroogde abrikoos dan dat ik een glas broccolisap met kurkuma wegtank of lauw water met appelazijn drink. Dat zijn serieus voedingsadviezen die ik heb gehad in het kader van mijn kankerbestrijding en die ik ook heb uitgeprobeerd. Ik heb er dagen van moeten bijkomen. Dieptepunt Het wordt een zware training, met veel gewichten en ballen die omhoog gehouden moeten worden. Dieptepunt is een verzwaarde kist die ik van de ene kant van de ruimte naar de andere moet duwen. Het gaat ervan jeuken rondom mijn hart. Dat kan nooit goed zijn. „De truc is,” legt Erwin (aka Joop Sloop) ondertussen aan Bram uit, „om ervoor te zorgen dat iemand zoveel energie verbruikt dat er geen gesprek meer gevoerd kan worden, maar niet zoveel dat ze van het apparaat af vallen.” Waarvan akte. Echt niet dat ik volgende keer met man en macht toch probeer een gesprek op gang te houden. Ik zeg niks meer!