"Ik was met stomheid geslagen; ik die nooit iets had kanker? Ik kon er met mijn verstand niet bij. Zelfs de artsen stonden perplex over de ernst van de situatie. Deze vorm van kanker zit niet in mijn familie, ik heb gewoon pech gehad."

Silent killer

Omdat het vaak (te) laat wordt ontdekt, wordt eierstokkanker ook wel silent killer genoemd. Ondanks een ingrijpende operatie en chemotherapie verspreidde de kanker zich toch. Amper een half jaar na de diagnose hoorde ze in 2015 dat ze niet meer beter zou worden.

"Ik was net bezig om na een scheiding mijn leven weer op te bouwen. Ik had een nieuwe baan, een nieuw huisje en was voor het eerst in mijn leven trots op mezelf en mijn lichaam. Ik zag de toekomst zonnig in. Maar de ziekte heeft alles kapot gemaakt."

Open

"Het is niet alleen kanker, maar ook alles wat er nog bij komt. Zo had ik opeens een mega litteken en een stoma, kwam ik in de overgang en kon geen kinderen meer krijgen. En daarbovenop hoorde ik dat ik aan deze ziekte zal overlijden. Ik heb het ontzettend moeilijk gehad.

Toch besloot ik niet bij de pakken neer te gaan zitten, maar me te richten op dingen die mij gelukkig maken. Anderhalf jaar is het best goed gegaan en kon ik nog van alles ondernemen. Ik was altijd een beetje een kat-uit-de-boom-kijker. Nu sta ik meer open voor nieuwe mensen en nieuwe ervaringen."

Verliefd

"Ik heb een aantal tatoeages laten zetten en heb mooie reizen gemaakt naar Amerika en Canada. Die hebben me veel goed gedaan en geholpen om het beste te maken van de tijd die mij nog rest.

Ik ben zelfs nog verliefd geworden, heerlijk om me gewoon weer even en vrouw te voelen! Want door alles wat mijn lichaam had doorstaan, voelde ik me erg onzeker. Voor mij was die verliefdheid een bevestiging dat ik nog steeds aantrekkelijk was als vrouw."

Hospice

Sinds eind november, dus drie jaar na de diagnose, woont Lotti in een hospice. "Ik ben alleenstaand en alleen thuis ging niet langer. Ik had meer zorg nodig en wilde mijn familie daarmee niet belasten. Hier wordt goed voor me gezorgd. Al moet ik een deel inleveren van mijn zelfstandigheid en privacy.

En dat is niet makkelijk. Toen ik net in het hospice was, had ik het zwaar. Ik voelde me lichamelijk beroerd en door het vele vocht in mijn benen kan ik moeilijk lopen. Even was ik bang dat dit het was; dat ik nu vastzat in het hospice en niets meer kon doen."

Nieuwe medicijnen

"Gelukkig kreeg ik nieuwe medicijnen die me lichamelijk en geestelijk een boost geven en me wat stabieler maakten. Ik voelde me beter en besefte dat er nog wel van alles mogelijk was. Dat perspectief maakte me zo blij! Op goede dagen ga ik in de rolstoel met een vriendin de stad in of langs bij mijn moeder, mijn broers of mijn zusje en de kinderen.

Als je zo ziek bent als ik, dan ga je anders naar het leven aan kijken. Ik zie nu wat echt belangrijk is: genieten van elkaar, een knuffel van een dierbare, de 'gewone' huiselijke momenten met familie of vrienden, mijn blog schrijven.... Dat zijn de dingen waarvan ik het meest geniet."

Eigen Beeld

Huur opgezegd

Haar kamer in het hospice is gezellig gemaakt, opgepimpt met eigen meubeltjes. Lotti houdt van roze en Hello Kitty. Lapjeskat Sammy ('mijn kind') ligt lekker op het voeteneinde gekruld, de tv staat zachtjes aan en overal zijn foto’s te zien van haar drie nichtjes.

Een vierde is op komst, maar Lotti weet niet of ze die geboorte nog meemaakt. "Het maakt me verdrietig als ik daaraan denk. Ik heb onlangs ook de huur van mijn huisje opgezegd. Dat maakt het wel heel definitief."

Eigen Beeld

Bezittingen

"Ineens moest ik gaan bedenken wat ik met mijn bezittingen moet doen. Heel zwaar om van alles afscheid te moeten nemen. Ook vind ik het moeilijk om te zien wat deze ziekte met mijn lichaam doet. Ik kan maar moeilijk naar mezelf kijken. Ik voel me soms amper nog mens, laat staan vrouw. Ik moet steeds meer accepteren en loslaten en dat is geen makkelijk proces.

Ik ben niet bang om dood te gaan. Ik denk dat ik hierna op een betere plek beland, maar ik zie wel op tegen de lijdensweg op het eind. Toch had ik nooit verwacht dat ik er nu nog zou zijn. We wisten niet eens of ik de kerst zou halen!"

Kerst

"Kerst werd mijn streven. Ik wilde graag een mooie laatste kerst beleven met mijn familie. En dat is gelukt! Ik heb een onvergetelijke kerst gehad. Ik weet niet hoe lang ik nog heb. Ik probeer niet te ver vooruit te kijken en leef met de dag.

Ondanks dat ik merk dat mijn lichaam steeds zwakker wordt, dat ik steeds meer klachten heb en steeds minder kan, probeer ik elke extra dag als een geschenk te zien en er steeds opnieuw het beste van te maken."

Lees hier de blogs van Lotti

Heb jij ook een bijzonder verhaal dat je wilt delen met VROUW?

JIJ op VROUW